รายละเอียด : ปรารถนา ซาตานเถื่อน

สาวน้อยยอดกตัญญู ต้องยอมสังเวยความบริสุทธิ์ เพื่อทดแทนหนี้พนันให้กับผู้เป็นลุง เธอถูกประเมิณค่าเพียงแค่นางบำเรอ ที่เป็นของขวัญชิ้นพิเศษ ให้แก่น้องชายของมาเฟียหนุ่มหากแต่ฟรานซิส กลับอยากสวมรองเท้าแก้ว ให้กับสาวน้อยอาภัพคนนี้ เพื่อให้เธอเป็นเจ้าหญิงของเขาไปตลอดกาล พวกเขาจะผ่านพ้นอุปสรรคนานา ไปได้ไหม ในเมื่อต่างช่างแตกต่างกันเหลือเกิน“มานี่! ฮันนี่ทำอะไรกับฟรานเซสไปบ้าง พี่จะลบรอยให้หมด” เขาโผนขึ้นไปบนเตียง สายน้ำผึ้งถึงกับกรี๊ดอย่างตกใจ แล้วจะลุกขึ้นวิ่งหนีเขา แต่ช้าไปกว่าลำแขนแข็งแรงที่สอดเข้ามาที่เอวคอดแล้วลากเธอลงไปบนเตียงนุ่ม เขาคร่อมร่างเธอไว้ นัยน์ตาคู่นั้นดูกราดเกรี้ยวดุดันนัก เสียงที่เปล่งกล่าวออกมาก็เชือดเฉือนหัวใจเธอยิ่งนัก“ตามเขาไปทำไมต้อยๆ กล้าดียังไงถึงมายอมให้ปาริฉัตรมาทำหน้าที่แทนตัวเอง”“น้ำผึ้งเปล่า ปล่อยน้ำผึ้งนะ” เธอตะโกนใส่หน้าเขา เขาต่อว่าเธอกล่าวหาเธอ แล้วตัวเองฟังอะไรบ้างไหมนี่ คนบ้า!“ไม่ปล่อย อยากได้ฟรานเซสหรือยังไงกัน เบื่อพี่แล้วใช่ไหม? อ้อ...พี่อาจจะทะนุถนอมฮันนี่มากเกินไป อยากได้เถื่อนๆ รุนแรงแบบฟรานเซส พี่จะได้จัดให้”เพี๊ยะ! เสียงฝ่ามือฟาดเข้ากับที่ใบหน้าคมสันอย่างแรง จนเขาหันไปตามแรงตบ มือเล็กๆ แต่ก็เจ็บถึงใจ มันยิ่งกระพือความโกรธเกรี้ยวของฟรานซิส ให้ยิ่งโหมแรงมากขึ้น เขาบีบปลายคางมนให้มองหน้าเขา นัยน์ตาที่ชุ่มเอ่อด้วยหยาดน้ำตา ไม่ได้ทำให้เขาใจอ่อน ตอนนี้เขาอยู่ในพิษสงของความโกรธขึ้ง จนไม่อยากจะฟังใครทั้งนั้น และพร้อมจะอาละวาดถ้าเกิดได้ยินคำพูดที่ไม่ถูกใจ“น้ำผึ้งไปทำอะไรให้ ถึงได้มาทำกันแบบนี้” เสียงหวานเอ่ยตัดพ้อ เหมือนน้ำเย็นๆ ที่รินรดใจที่กำลังร้อนรุ่มให้บรรเทาคลายลงไปได้บ้าง ฟรานซิสหรี่ตาก่อนจะตอบเสียงห้าวห้วน นัยน์ตาเขายังคงเข้มจัด ขณะที่มองจ้องหน้าเธอ“ทำไมถึงต้องยอมทำตามที่ฟรานเซสโก้สั่งด้วย พี่คนเดียวไม่พอหรือไง”“น้ำผึ้งมีสิทธิ์จะเลือกด้วยหรือยังไงกันคะ” สายน้ำผึ้งกัดริมฝีปากแน่นจนเจ็บ น้ำตายังคงรินไหลออกมาไม่ขาด เขาทำร้ายเธอโดยไม่ฟังอะไรเลยสักนิด แถมยังใจร้ายใจดำประณามเธอต่างๆ นานา คิดถึงใจเธอกันบ้างหรือเปล่านะ ว่ารู้สึกเจ็บช้ำมากแค่ไหน เมื่อกี้ก็พี่ ตอนนี้ก็น้อง จะรุมทำร้ายเธอไปถึงไหนกันนะ“น้ำผึ้งมีสิทธิ์เลือกอะไร นอกจากทำตามที่เจ้านายสั่ง ก็น้ำผึ้งเป็นแค่นางบำเรอ น้ำผึ้ง...”นิ้วเรียวปิดริมฝีปากเธอไว้ ก่อนจะจุ๊ปากเบาๆ ความเจ็บปวดในสายตาของเธอ มันทำให้เขารู้สึกตัว และอ่อนโยนขึ้น“ชูว์ อย่าว่าตัวเองแบบนั้น”