รายละเอียด : ตรัยเหมันต์ 1

หะไรที่หายได้ด้วยเงินตรา มีหรือที่ 'ตรัย' จะไม่มีในครอบครองเมื่อบวกรวมเข้ากับแนวคิดที่ได้จาผู้เป็นพ่อ...ความเหี้ยมเกรียมเด็ดขาดคือหัวใจของอำนาจทุกคนเป็นเพียงเบี้ยบนหมากกระดานทำให้ตรัยก้าวสู่จุดสูงสุดของอำนาจโดยไม่มีใครหาญต้านทานจนกระทั่งวันที่เขาเลือก 'เหมันต์'  มาเป็นเบี้ยตัวใหม่เพื่อปิดฉากเกมอำนาจที่ต่อเนื่องยาวนานมาจากรุ่นพ่อตรัยจึงตระหนักว่า...หัวใจ  ที่เป็นแค่เนื้อนิ่มนุ่มกลับแกร่งกล้าทรงพลานุภาพเหนือทุกสิ่งในโลก

รีวิวโดยผู้เขียน : ตรัยเหมันต์ 1

       หญิงสายในชุดเจ้าสาวสีขาวสวนเหมือนเจ้าหญิงมองไปที่หน้าต่างกระจกบานใหญ่  ผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งยังคงความงามพร้อม

แม้ในวัยที่ไม่ได้เป็นสาวน้อยอีกแล้วยืนอยู่ตามลำพัง  กำลังมองออกไปยังท้องฟ้าเวิ้งว้างภายนอก  ดวงตาคู่สวยของเจ้าสาว  เต็ม

ไปด้วยความรู้สึกมากมาย  ปนเปไปด้วยความสงสารและเสียใจ  ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำและเป็นเจ้าบ่าวในวันนี้ยิ้มให้  โอบกอดเอ

เอาไว้และรับฟังถ้อนคำกระซิบแผ่วเบ่า

"ดูเหงาๆ  ว่าไหมคะพี่โป้"

"เดี๋ยวก็ไม่เหงาแล้วมั้ง"

       คราวนี้เมื่อหญิงสายมองตามสายตาของสามีจึงได้เห็นว่าพ่อของตัวเองกำลังเดินเข้าไปหาพร้อมด้วยเครื่องดื่มในมือ 

หญิงคนนั้นเหมือนจะตกใจ  แต่แล้วเมื่อชายสูงวัยทว่ายังคงความแข็งแรงและภูมิฐานพูดอะไรบางอย่าง  ซึ่งน่าจะเป็นถ้อยคำ

ที่นุ่มนวลอ่อนหวาน  ใบหน้านั้นก็มีรอยยิ้มงดงาม  ดวงตาคู่นั้นมีประกายคล้ายกับมีน้ำหยาดน้ำเอ่อขึ้นมา 

เธอรับเครื่องดื่มแก้วนั้นไปในขณะที่เราเข้าไปยืนอยู่ข้างๆ  มองดูท้องฟ้าด้วยกัน  และคงจะคุยอะไรแบบที่ทำให้สองคน

มีความสุขได้

       เป็นภาพที่สวยงามและไม่มีบรรยากาศความโดดเดี่ยวเดียวดายอีกต่อไป

       "เด็กติดพ่อยังน้อยใจอยู่ไหมครับ"

       คนเป็นเจ้าบ่ายกระชับอ้อมแขน  คนเป็นเจ้าสาวนิ่งไปก่อนจะส่ายหน้า  เงยหน้าขึ้นยิ้มให้สามีที่รัก

       "ไม่แล้วค่ะ มีพี่โป้อยู่แล้วทั้งคน  ไม่มีเวลาเหงาหรอกค่ะ  แล้วเค้กก็ไม่อยากให้ป๊าต้องเหงาแล้วด้วย

เพราะงั้นถ้าจะมีคู่แต่งงานใหม่อีกสักคู่  มันก็คงจะดีนะคะ"

       อาโปหัวเราะ  ก้มลงจูบคุณาอย่างพอใจ

       ภาพแสนสุขทั้งหลายอยู่ในสายตาของใครอีกคนหนึ่งที่ยืนอยู่ไม่ไกล  แต่ก็ไม่เรียกว่าใกล้  'ตรัย'  มองแม่

ของตนเองที่มีความสุขขึ้นมาอีกครั้งกับพ่อของเจ้าสาวด้วยความพอใจ  เขารู้ดีว่าคืนนี้คงไม่จำเป็นที่ตัวเอง

จะต้องไปส่งมารดาที่คอนโดหรูหราของท่าน  เพราะหน้าที่นั้นย่อมเป็นของคนที่ยืนอยู่ข้างกาย  ซึ่งตอนนี้

กุมมือท่านไว้อย่างนุ่มนวลทว่ามั่นคง  ราวกับจะบอกให้รู้ว่าจะไม่ยอมปล่อยมือนี้ไปอีกครั้ง

       ดีแล้ว...

       ความรู้สึกหนักหน่วงหัวใจถูกปลดปล่อยไปได้ในคืนนี้  ตรัยรู้สึกตัวเบาขึ้นกว่าเก่า  ในที่สุดแม่ของเขา

ก็พ้นจากคำสาปของทรินิตี  มีความสุขในความรักได้เสียที  นี้เป็นเรื่องน่ายินดีที่สุดเรื่องหนึ่งในชีวิต

ของคนเป็นลูกชายอย่างเขาก็ว่าได้

       ตรัยถอนหายใจยาว

       นักธุรกิจหนุ่มใหญ่เดินออกจากงานแต่งงานตามลำพัง  ปล่อยคู่รักผู้มีความสุขทุกคู่เอาไว้เบื้องหลัง

ทิ้งความรู้สึกที่อ่อนโยนอ่อนหวานเช่นนั้นไว้ในที่ซึ่งควรจะอยู่  นั้นคือไกลแสนไกลจากผู้ที่มีหน้าที่

แบกรับคำสาป..ให้โดดเดี่ยวเดียวดายไร้ความรักตลอดชีวิต