รายละเอียด : ฤดูร้อนยาวนานไม่สิ้นสุด

"...ในความเป็นจริงของคนเรา ไม่ว่าจะอาศัยในเมืองใหญ่อันศิวิไลซ์หรือป่าดอยอันกว้างใหญ่ เราเองก็ควรมีโมงยามเป็นของตัวเอง! เฝ้ามองดูความสวยงาามยามเช้า ก่อนการงานชีวิตจะเริ้มต้นมิใช่หรือ..."

"...ฤดู เป็นคำสั้น วางไว้ข้างหน้าสุด แสดงออกหรือนำสู่การมองหาความสมบูรณ์แบบ ฤดูเป็นช่วงเวลาหนึ่ง แลพเป็นคำแรกๆ ที่ทำให้ดาวหนุนเพราะลม..."

"....ในโลกที่ดวงดาวหมุนเร็ว ฉันพบบางอย่างที่เล็กๆ แช่มเช้า เงียบงันแววงาม ดูเหมือนไม่อาจพูดเกินเลยไปจากนี้ ถึงกวีนิพนร์เล่มนี้..."

"...ความรักเหมือนแมลงเล็กๆ ค่อนข้าวจะชุมชน บางครั้งมากับสายลมและแสงแดด บางครั้งเสียงหัวเราะและร้องไห้..."

คำนำ : ฤดูร้อนยาวนานไม่สิ้นสุด

เราพบกันเมื่อสามปีก่อนภายในร้านกาแฟเล็กๆ ของผม ร้านกาแฟที่มีหนังสือวางเรียงรายอยู่หน้าร้าน หากเดาใจเขาไม่ผิดผมคิดว่าหนังสือที่วางอยู่ตรงหน้านั้นคงมีพลังอะไรบางอย่างดึงดูดเขาเข้ามาทักทายผม ดูเขาสนใขหนังสือบทกวีของ มาซาโนบุ ฟุกุโอกะ เล่มที่ผมถ่ายเอกสารเข้าเล่มไว้เป็นพิเศษ เขาไถ่ถามใครรู้ เราจึงได้แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันเล็กน้องที่เกี่ยวหนังสือ ไล่เรื่อยไปถึงเรื่องราวชีวิตการงาน และนั้นเป็นจุดเริ่มต้นเล็กๆ ของมิตรภาพ

หลังจากนั้นเราต่อและติดตามความเคลื่อนไหวกันและกันโลกเสมือนจริง จนวันหนึ่งการเดินทางมิตรภาพได้รับการต่อเติมเชื่อมร้อยด้วยหนังสือเล่มเล็กๆ ซึ่งเป็นผลงงานของเขากับ ความว่างเปล่าที่สุดสายตา งานบทกวีสามบรรทัดก็ฝ่าสายฝนมาถึงสวดสดชื่น ผมจำความรู้สึกแรกเห็นได้ความรู้สุขขณะเปิดอ่านทีละหน้าอย่างช้าๆ ปล่อนให้ความสุขเอื่อยไหลราวปุยนุ่น อิ่มเอมกับถ้อยคำ ขณะอิ่มเอมกับตวามสุขนั้น บทกวีปบางบททำเอาผมปั่นป่วนในความรู้สึก คล้านคลื่นในมหาสมุทรกำลังโกรธเกรี้ยว พร้อมจะโถมซัดเรือน้อยที่ลอบเวิ้งว้างกลางทะเลลึด กับบางบทก็ชวนให้หวานซึ่งพสให้กลับค้นหาอะรบางอย่างที่หล่นหาย บางบทก็คล้านดั่งเชือกร้อยรัดฉุดกระฉากให้ได้คิดต่อเรื่องราวชีวิตที่ผ่านมา และหลังจากนั้นไม่นาน การเดินทางของหยังสือเล่มที่สองของเขาก็โบยบินผ่านม้านหมอกมาอย่างเงียบๆ ฉันดื่มยามเช้า บทกวีที่ผมชื่นชอบชื่อเป็นพิเศษก็เดินทางมาถึงสวนสดชื่นอีกคั้งพร้อมกับความรู้สึกเหมือนตจะบอกง่า ตัวเขาเองปรารถนาและหวงแหนบยามเช้า หรือเขาเองก็ดื่มดำกับยามเข้าที่ไหนสักแห่งเช่นเดียวกับผม ซึ่งจะว่าไปใรความจริงของคนเรา ไม่ว่าจะอาศัยในเมืองใหญ่อันศิวิไลซ์หรือป่าดอยอันกว้างใหญ่เราเองก็ควรมีโมงยามเป็นตัวเอง มีเวลาอยู่กับความงามชีวิตจะเริ่มต้นมิใช่หรือ

มาถึงคราวนี้ ฤดูร้อนยาวนานไม่สิ้นสุดกับงานบนบทกวีสามบรรทัดล่าสุดของเขา งานที่ร้อยเรียงเรื่องราวจากแรงบันดาลใจที่ผ่านพบ เกิดจากการอ่านและสนทนา ตลอดการเดินทางในชีวิตผ่านมา งานที่พร้อมส่งแรงบันดาลใจแก่ผุ้คนเดินทางแห่งชีวิตทุกคน ดั่งการเดินทางและมิตรภาพโยงใยมาถึงร้านกาแฟเล็ก ๆ ตั้งแต่แรกพบจนถึงวันนี้

นกฮูกบินมา

ดิืื่มกาแฟ

ร้านถ้าแก่มิ่ง

มิ่งขวัญ จันดาเพ็ง

กันยายน 2558

สารบัญ : ฤดูร้อนยาวนานไม่สิ้นสุด

• คำนำ โดย มิ่งขวัญ จันดาเพ็ง
• เสมือนคำนำ บรรทัดที่หนึ่ง โดย อุเทนมหามิตร
• ฤดูร้อนยาวนานไม่สิ้นสุด
• คำตาม โดยรวิวาร

เนื้อหาปกหลัง : ฤดูร้อนยาวนานไม่สิ้นสุด

"...ในความเป็นจริงของคนเรา ไม่ว่าจะอาศัยในเมืองใหญ่อันศิวิไลซ์หรือป่าดอยอันกว้างใหญ่ เราเองก็ควรมีโมงยามเป็นของตัวเอง! เฝ้ามองดูความสวยงาามยามเช้า ก่อนการงานชีวิตจะเริ้มต้นมิใช่หรือ..."

"...ฤดู เป็นคำสั้น วางไว้ข้างหน้าสุด แสดงออกหรือนำสู่การมองหาความสมบูรณ์แบบ ฤดูเป็นช่วงเวลาหนึ่ง แลพเป็นคำแรกๆ ที่ทำให้ดาวหนุนเพราะลม..."

"....ในโลกที่ดวงดาวหมุนเร็ว ฉันพบบางอย่างที่เล็กๆ แช่มเช้า เงียบงันแววงาม ดูเหมือนไม่อาจพูดเกินเลยไปจากนี้ ถึงกวีนิพนร์เล่มนี้..."

"...ความรักเหมือนแมลงเล็กๆ ค่อนข้าวจะชุมชน บางครั้งมากับสายลมและแสงแดด บางครั้งเสียงหัวเราะและร้องไห้..."

รีวิวโดยสำนักพิมพ์ : ฤดูร้อนยาวนานไม่สิ้นสุด

เส้นทางสายหนึ่งสะสมบทสนทนาคล้ายการบันทึกเสียงของจังหวะชีวิต ที่ก้าวช้าๆ เมื่อเดินทางเพียงลำพัง เร็วขึ้นอีกนิดเมื่อมีเพื่อนร่วมทาง หรือเร็วอีกหน่อยเมื่อไปเป็นกรุ๊ปทัวร์

คนคนหนึ่งพกกล้องถ่ายรูป LOMO LC-A เดินทางระหว่างรอสะดุดความคิด เดินทางระหว่างรับฟังความเงียบงึมงำ เดินทางระหว่างเดินทางไปกลับแต่ละบรรทัด บรรทัดที่หนึ่ง บรรทักที่สอง บรรทัดที่สาม

การสังเกตการณ์บอกใบ้ให้นิ้วกดชัตเตอร์ คล้ายเคาะบรรทัด เมื่องอากาศเปิดโล่ง คนคนหนึ่งวางบรรทัดไม้ของเขาลงเบาๆ การวางลงเป็นอุบัติเหตุเล็กๆ น้อยๆ อย่างหนึ่ บางจังหวะของชีวิตในฤดูร้อน

หนังสือบททวีบางเฉียบเล่มหนึ่ง "ฤดู" เป็นคำเสียงสั้นวางไว้ข้างหน้าสุด แสดงออกหรือนำสู่การมองหาความสมบูรณ์แบบ ฤดูเป็นช่วงเวลาหนึ่ง และเป็นคำแรกๆ ที่ทำให้ดาวหมุนเพราะลม

บทสนทนาประกอบไปด้วยคำพููกแลกเปลี่ยน บ้างมากมาย บ้างน้อยนิด และคล้ายการใช้ไฟฉายย่อส่วนเสมอ เมื่อเขียนจดลงสมุดบันทึก และยิ่งย่อความมากขึ้นไปอีก เมื่อใช้คำสั้นๆ ซ้ำยังเคาะบรรทักบ่อยๆ

ฤดูร้อยหมุนผ่านไป คล้ายสายน้ำรินไหล สะท้อนความหมายน้อยๆ ทีมีมนต์ขลังอย่างย่อๆ พร้อมกับเสียงกดซัดเตอร์สิ้นสุดลงก่อนจะกลายเป็นถ่ายภาพหนึ่งบนเส้นทางสายหนึ่ง เก็บสะสมรวมกับเส้นทางอีกนับไม่สิ้นสุด

อุเทน มหามิตร