รายละเอียด : หฤทัยพันธน์ (ภรรยาจำยอม)+ตอนพิเศษ

หฤทัยพันธน์ (ภรรยาจำยอม)+ตอนพิเศษ“ไม่เห็นใจมันหรือไง ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะมันอยากรักน้องเพื่อน…อยากรักใจจะขาด…”เขากระซิบออดอ้อน เมื่อรู้สึกปวดร้าวหนึบหนับจากการที่ไม่ได้ถูกปลดปล่อยมานาน เขาอยาก…อยากที่จะจับท่อนขาขาวๆ พาดบ่าแล้วค่อยๆ แทรกลึกเข้าไปในความนุ่มหยุ่นที่แสนคับแน่น จากนั้นจึงออกแรงขยับโยกให้เธอต้องร้องออกมาด้วยความเสียวกระสัน ให้เธอต้องเป็นฝ่ายอ้อนวอนร้องขอด้วยความทรมาน เพียงแค่คิดจินตนาการความเป็นชายก็ยิ่งแข็งขึง บดเบียดเสียดสีอยู่กับบั้นท้ายเต่งตึงแสนยั่วใจปลายนิ้วแกร่งจัดการรูดทั้งชั้นในและกางเกงนอนของเธอให้ไปกองที่ปลายเท้าอย่างชำนาญ เมื่อความอดทนเดินทางมาถึงจุดสิ้นสุด ยังไงคืนนี้เขาต้องได้ล่วงล้ำแทรกลึก จะให้ต้องปล้ำเมียตัวเองเขาก็จะทำ เขาไม่เคยเห็นใครถูกจับเข้าคุกในข้อหาปล้ำเมียสักคน หากเขาจะเป็นรายแรกก็ให้มันรู้ไป“ซี๊ดดดด…”แค่เริ่มต้นก็ทำให้เขาถึงกับร้องออกมาเบาๆ ด้วยความเจ็บที่แล่นพล่าน เมื่อปลายเล็บแหลมฝังลงบนผิวเนื้อแล้วออกแรงกดเต็มแรง เพราะต้องการต่อต้านที่เขาอาศัยพละกำลังที่มีมากกว่าจับท่อนขาเรียวให้ขึ้นไปพาดไว้กับสะโพกแกร่ง พลังต่อต้านของเธอทำให้เขาถึงกับเลือดซิบ ชายหนุ่มมองไปยังรอยแผลที่เป็นทางยาวตามรอยครูดบนท่อนแขนของตน ขณะที่ความเจ็บเปลี่ยนเป็นความแสบซ่านทรวง แสบเข้าไปถึงหัวใจ“รังเกียจพี่ถึงขนาดนี้เชียวเหรอ”“ใช่ รังเกียจที่สุด”หญิงสาวตอบสั้นๆ แต่นั่นคือการยิ่งยั่วยุให้เขาเดินหน้า ยามนี้ไม่มีอะไรที่จะมาหยุดเขาได้ ต่อจะต้องให้ได้มาอีกสักกี่แผลเขาจะยอม เจ็บแค่นี้นับว่าไกลหัวใจมากนัก เจ็บเพราะรอยแผลนั้นไม่ถึงตาย แต่เขากำลังจะตายเพราะไม่ได้ปลดปล่อย ดูสิว่าคราวนี้เธอจะฝากรอยแผลไว้บนร่างกายเขาที่ไหนอีกบ้าง ชายหนุ่มคิดขณะสอดประสานแทรกลึก พร้อมๆกับซุกไซร้ใบหน้าไปตามซอกคอหอมกรุ่น ในเมื่อเธอฝากรอยแผลเขาก็จะฝากรอยรัก เป็นรอยรักสลักจิตที่ไม่อาจลืม หญิงสาวพยายามส่ายหน้าหลีกหนีสัมผัสสากระคาย ที่กำลังปั่นป่วนหัวใจให้ต้องร้อนรุ่ม และในที่สุดก็จะตกเป็นทาสของเขาอีกครั้ง ทอดกายให้เขาได้เชยชมทั้งที่ยังไม่หายขุ่นเคือง“ไหนลองพูดอีกครั้งสิว่าเกลียด หากพูดออกมาพี่ก็จะหยุด ไม่มาเข้าใกล้ ไม่มารบกวนอีก”ชายหนุ่มกระซิบเสียงพร่าพร้อมๆ กับขยับโยกหนักหน่วง ผ่อนจังหวะให้ช้าลงเมื่อเขาอยากรักษาช่วงเวลาแห่งความสุขเอาไว้ไม่ให้จบลงอย่างรวดเร็ว สัมพันธ์รักสำหรับเขาและเธอมันคือความพันผูกยาวนาน เมื่อมาจากความรักมันจึงสุขล้ำและลึกซึ้ง ไม่ใช่สัมพันธ์ฉาบฉวยที่อาศัยความใคร่เป็นตัวนำพา สัมพันธ์แบบนั้นเมื่อต่างฝ่ายต่างถึงจุดหมาย ก็ไม่มีอะไรให้จดจำฝังใจ ไร้ซึ่งเยื่อใยและความอาลัยอาวรณ์“ทั้งรัก…แล้วก็ทั้งเกลียด เคยได้ยินไหม”“ต่อให้เกลียดแค่ไหน…พี่ก็ยังรัก”“เกลียด เกลียดที่สุด”“ถ้าพูดอีกคำ พี่จะเอาออกจริงๆ นะ”“……”“พูดสิครับว่าเกลียด”“เพื่อน…”รอยยิ้มเล็กๆ ระบายขึ้นบนใบหน้าคมคร้าม เมื่อสาวเจ้าอ้ำอึ้ง นั่นยิ่งทำให้เขาย่ามใจ ที่กล้าท้าทายก็เพราะจับได้ว่ากายสาวกำลังสั่นสะท้านไปกับรสสัมผัสล้ำลึก…เขารู้ว่าเธอชอบมัน…ชอบกับการที่เขาฝากฝังตัวตนไว้ในร่างกายเธอ