รายละเอียด : Le Dessin De L'Ange ซ่อนรักไว้ใต้ภาพฯ

เพล้ง~แก้วใสที่ขึ้นโครงเป็นแจกันทรงสูง ตก แตก กระจาย เกลื่อนกราดเต็มพื้น กลีบดอกกุหลาบสีชมพูบางหวานหลุดร่วงปลิวคละไปกับบรรดาเศษแก้ว หยาดน้ำตา ของหญิงสาวคนหนึ่งไหลคลอไปกับน้ำสะอาดที่เคยหล่อเลี้ยงกุหลาบดอกสวยนั้นเอาไว้ในแจกันแก้วฝ่ามือสวยห้อยทิ้งน้ำหนักลงจากโต๊ะญี่ปุ่นทรงเตี้ยที่วางอยู่ภายในห้อง ดวงตากลมโตที่เคยมีสีสันต์หลากหลายมีแววหม่นเศร้าและเหมือนจะตัดขาดจากความรู้สึกรับรู้ใด ๆ ภายนอกทำไมกันคะ คุณปู่ ทำไมคุณปู่ต้องจากไป ?หยาดน้ำตาใสยังคงไหลออกมาจากดวงตาหม่นเศร้า ใบหน้าสวยเปรอะเปื้อนไปด้วยรอยแห่งน้ำตาของความเศร้าเสียใจในความรักที่เธอมีให้กับคนที่เธอเคารพรักซึ่งเพิ่งจากไปสายลมเย็น ๆ พัดผ่านจากภายนอก พัดเป่าผืนผ้าม่านสีขาวหม่นพลิ้วไสวไปกับสายลมจนมันแลดูมีชีวิตราวกับมีเวทมนตร์ ไม่ต่างจากเรือนผมของหญิงสาวที่กำลังนั่งอยู่กับพื้นชั่วขณะหนึ่งดูเหมือนสายลมจะพัดวนไปมาอย่างแปลกประหลาดท่ามกลางความโกลาหลเล็ก ๆ ที่ไม่มีใครสามารถมองเห็น แทบจะไม่รู้สึก ภาพใบหน้าของชายชรา หนึ่งค่อย ๆ ปรากฏขึ้นตรงนั้น ใบหน้านั่นกระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้มที่ดูน่าสงสัยฝ่ามือที่ไม่อาจมองเห็นของชายชรานั้นลังเลอยู่ชั่วครู่เหมือนจะลูบไล้เรือนผมของหญิงสาว หากแต่ทว่าสุดท้ายแล้วก็ไม่ได้ทำอย่างที่ตั้งใจ ร่างโปร่งนั่นก็ค่อย ๆสลายกลับกลายเป็นสายลมธรรมดาอีกครั้ง...ผืนผ้าสีขาวเป็นมันวาวอีกผืนถูกสายลมพัดพาออกไปจนล่วงหล่นลงไปกองอยู่กับพื้น พาลให้สิ่งที่อยู่ภายใต้ผืนผ้าสีขาวนั่น ปรากฏชัดโดดเด่นอยู่ในมุมหนึ่งของห้องภาพวาดชายหนุ่มที่เพียบพร้อม งดงาม และดูสดใสร่าเริง วางอยู่บนเฟรมไม้อันใหญ่ที่ด้านล่างเต็มยังคงเต็มไปด้วยอุปกรณ์การวดภาพที่เปรอะเปื้อน ใบหน้าของชายชราค่อย ๆ ปรากฏชัดที่ตรงนั้นอีกครั้ง ก่อนจะคลี่ยิ้มกว้าง มองดูภาพศิลปะนั่นด้วยความพอใจฝ่ามือที่ไม่อาจสัมผัสค่อย ๆ ปรากฏออกมาจากอากาศที่ว่างเปล่าก่อนจะบรรจงดีดกันเป็นเสียงเบาเล็ก ๆ ที่ฟังคล้ายกับเสียงลมตีกันเบา ๆ ในอากาศ ฉับพลันผืนภาพเหมือนจะมีแรงสั่นสะเทือนกระจายออกไปเป็นวงกว้างแค่เพียงครั้งเดียว แล้วก็หยุดอยู่นิ่งดังเดิมใบหน้าที่กำลังลอยไปมาในอากาศตรวจดูภาพนั่นอีกครั้งจนแน่ใจก่อนจะหายไปปรากฏกายอีกครั้งด้านหลังของหญิงสาวที่ตอนนี้ดูเหมือนจะผลอยหลับไปเรียบร้อยแล้วฝ่ามือจากสายลมค่อย ๆ ลูบไล้เรือนผมของเธอให้เข้าที่ เกี่ยวมันไว้กับใบหูเล็ก ๆ ใบหน้าในอากาศมีแววเศร้าเคล้าคลอไปบ้างนิด ๆ แต่เจ้าก็พยายามที่จะข่มกลั้นมันเอาไว้อย่างเต็มที่สิ่งนี้คือสิ่งที่สุดท้ายที่ปู่จะสามารถมอบให้กับหลานได้ในชีวิตนี้‘หลานรัก’ ของปู่หยาดน้ำตาที่ไม่ควรจะมีดูเหมือนจะไหลออกจากใบหน้านั่น หยาดน้ำตาที่เป็นเพียงแค่สายลมบางไม่อาจจับต้องหรือสัมผัสใด ๆ ใบหน้าของชายชราก้มมองดูตัวเองในปัจจุบันด้วยแววตาที่ดูสมเพชนิด ๆ ริมฝีปากของเขาเหมือนจะยิ้มเยาะกับตัวเอง ก่อนที่สายลมที่แรงกว่าจะพลันพัดผ่านบานหน้าต่างกว้างเข้ามาพาให้สายลมและร่างของชายชราผู้นั้นพลันหายไป