รายละเอียด : พลัดหลงไปในห้วงเวลาของนักมายากล
พลัดหลงไปในห้วงเวลาของนักมายากล
ข้าท่องไปในคืนค่ำเเห่งลมตะวันออก
พร้อมผู้คนจากทั่วทุกสารทิศ
พลุเเห่งการเฉลิมฉลองปะทุกระจ่างเหนือเมืองท่า
เติมชีวิตให้ลูกชายของคณะราษฎรได้อิ่มเอมสีสันมีเกียรติยศ
ข้าเบียดเเทรกคลื่นผู้คนสู่ความรื่นเริงของโรงมหรสพพื้นถิ่น
เเวะจำหลักอยู่กับร้านยิงปืนอัดลม
ก่อนถูกมนตราของนักเล่นกลตรึงยึดไว้ใต้ดวงไฟร้อนระอุ
สารบัญ : พลัดหลงไปในห้วงเวลาของนักมายากล
- ภาค 1 : หลับฝันอยู่ในกระเพาะของนกกระจาบ
- ภาค 2 : พลัดหลงไปในห้วงเวลาของนักมายากล
- ภาค 3 : จำนวนที่เหลืออยู่ของฝูงนก
รีวิวโดยผู้เขียน : พลัดหลงไปในห้วงเวลาของนักมายากล
พลัดหลงไปในห้วงเวลาของนักมายากล
ฉันกับเเม่ในเรือกไร่ไกลกว้าง (เสมือนคำนำของกวี)
สามชั่วโมงในไร่ข้าวโพด
โลกเหมือนอบอวลด้วยละอองเเห่งความสุข
ฉันขุดหลุม เเม่หยอดเมล็ด
ดินชื้นฝนโอบกอดอนาคตของธัญพืช
โอบกอดความฝันของเเม่
เเม่ผู้นำฉันสู่โลกของการอ่านในวัยเยาว์
ยังจำได้ไม่ลืม...
บ้านไม้กลางสวน
หลังเเม่ว่างเว้นจากการงานในสวนยาง
ยามเที่ยงวันที่สายลมพัดอุ่นอ่อน
เเม่จะนำฉันใส่ตักพร้อมกับการอ่านหนังสือเล่มนี้เเล้วเล่มเล่า
บทกลอนพระอภัยมณี
นิยายอิงพุทธศาสนา
เวียนไหลอยู่ในฉัน
เเม่จบเเค่ประถมสี่
เเม่กรำงานในสวน
เเม่เชี่ยวชาญการถอนข้าวกล้าปักดำ
เเม่หว่านเพาะพืชพันธุ์เเห่งวรรณกรรมให้ฉัน
หลายปีต่อมาฉันหลงรักบทกวี
ฉันเขียน ฉันคิด ฉันฝัน
เเม่ยังอยู่เคียงข้างเเม้ล่วงวัยชรา
เเม่บอกใครต่อใครว่าลูกชายเป็นกวี
ฉันจึงเขียนกวีถึงเเม่หลายชิ้น เเต่ไม่เคยอ่านให้เเม่ฟัง
ได้เเต่เก็บไว้ในห้วงสำนึก
วันนี้ฉันขุดดินเป็นร่องหลุม เเม่หยอดเมล็ด
ช่างอัศจรรย์นัก
ฉันเเละเเม่กำลังเขียนบทกวีร่วมกัน
วิสุทธิ์ ขาวเนียม
8 เมษายน 2559
บ้านสวน-สระนางหงค์ เมืองตรัง