รายละเอียด : ร่มไม้ สายน้ำ ความรัก

ร่มไม้ สายน้ำ ความรัก

เมื่อแรกพบ ร่างของเด็กชายวัยสิบสองปีที่ดูสูงใหญ่กว่าเด็กรุ่นเดียวกันชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวขึ้นบันไดตึกใหญ่ ดวงตาคมเข้มที่ซ่อนอยู่หลังกรอบแว่นสีดำมองผ่านประตูบานใหญ่เข้าไปด้านในด้วยความสงสัยว่าเสียงที่ได้ยินนั้นคือเสียงอะไร "หยุดทำไมพี่ปริตร รีบๆ เดินสิพวกผมหิวแล้ว" เมฆาบ่นก่อนจะวิ่งแซงขึ้นไปพร้อมๆ กับปราชญ์และปกรณ์ ลูกพี่ลูกน้องวัยเดียวกัน ปริตรมองตามน้องๆ ที่วิ่งเลี้ยวไปทางห้องครัว แต่เด็กชายเลือกที่จะเดินเลี้ยวไปตามเสียงที่ได้ยิน เขาหยุดอยู่ข้างตู้โชว์สูงจรดเพดานเมื่อเห็นผู้ใหญ่หลายคนกำลังนั่งอยู่กับพื้นล้อมรอบกองผ้าสีชมพูโดยไม่มีใครรับรู้ด้วยซ้ำว่าหลานชายคนโตกลับมาถึงบ้านแล้ว

"ดูอะไรพี่ปริตร" ปราชญ์เดินเข้ามาสะกิดพี่ชาย เขาคาบขนมปังเอาไว้ มือข้างหนึ่งถือแก้วเปล่า ส่วนอีกข้างถือนมเหยือกใหญ่ พร้อมกับเมฆาที่กำลังประคองจานไส้กรอกและปกรณ์ที่ถือขวดซอสตามมาติดๆ "ปู่กับย่ากำลังทำอะไรไม่รู้ คนเต็มบ้านเลย" ปริตรตอบ แต่เด็กทั้งสามคนไม่ได้ฟังเพราะเดินเข้าไปด้านในก่อนแล้ว เขาเดินตามเข้าไปแล้วมองสิ่งที่อยู่บนกองผ้าหนาราวกับได้พบเห็นสิ่งประหลาด ร่างทารกน้อยเล็กกระจ้อยร่อยกำลังแกว่งแขนแกว่งขายิ้มกว้าง อวดเหงือกสีชมพู ดวงตากลมโตมองพี่ๆ ที่ทิ้งของทุกอย่างแล้วเข้าไปรุมล้อมพลางส่งเสียงเหมือนพยายามจะทักทาย

"อย่าจับน้องนะลูก พวกเราไปโรงเรียนมามีแต่กลิ่นเหงื่อ" คุณย่าน้อมเงยหน้าขึ้นมาดุเด็กๆ เมื่อเห็นว่าทุกคนกำลังยื่นมือออกมาทำท่าจะจับแก้มของทารกน้อย "โธ่ย่า... พวกผมล้างมือแล้วนะ ไม่งั้นพี่ตาจะให้เอาของมากินเหรอ" เมฆาประท้วงเสียงงอนๆ ก่อนจะลุกขึ้นไปคว้าขนมปังกับไส้กรอกมากิน และเลิกให้ความสนใจทารกน้อยไปเลย "ไม่เป็นหรอกค่ะคุณอา วิไม่คิดมากหรอก เลี้ยงอนามัยไปจะไม่แข็งแรงนะคะ" วิภา สกุลพาณิชย์เจ้าของบ้านหลังใหญ่รั้วติดกันบอกยิ้มๆ แล้วหันมามองหาหลานชายคนโตของคุณย่าน้อมที่เดินหายไปแล้ว

"เอ๊! เมื่อกี้วิว่าเห็นปริตรนะคะ" "คงกลับบ้านไปแล้วล่ะ ว่าแต่ยายศาเขาเห็นน้องแล้วว่ายังไง ไม่ดีใจแย่เหรอ" คุณย่าน้อมถามถึงวรรณณิศาลูกสาวคนโตวัยสิบเจ็ดปีของวิภาที่กำลังจะเดินทางไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ "เขาก็ดีใจค่ะ แต่บ่นเสียดายที่ไม่ได้ช่วยอยู่ดูแลน้อง วิว่ากว่ายายศาจะกลับมาปูนแป้งคงโตพอดี" พวกผู้ใหญ่เริ่มคุยกันต่อโดยมีสายตาของทารกน้อยมองหน้าคนนู้นที คนนี้ทีแล้วส่งเสียงหัวเราะเอิ้กอ้ากเหมือนเข้าใจในสิ่งที่ทุกคนกำลังคุยกัน ส่วนเด็กผู้ชายต่างลุกไปนั่งล้อมวงกินอาหารว่างโดยมีกนกเข้ามาร่วมวงเป็นคนสุดท้าย ไม่นานนักปริตรก็กลับมาในชุดอยู่บ้าน ตัวหอมกรุ่นด้วยกลิ่นสบู่ แต่วันนี้เขาไม่ได้ทาแป้งมาเหมือนที่เคยทำ ร่างสูงก้าวเข้ามานั่งข้างๆ คุณย่าน้อม เขายกมือไหว้ทุกคนแล้วก้มลงมองเด็กน้อยที่นอนอยู่กลางวง "น้องชื่ออะไรครับ" "ปูนแป้งจ๊ วนรรษนันท์ เพราะไหมปริตร"

วิภาถามแต่เด็กชายได้แค่พยักหน้าแล้วยกมือขึ้นจับมือน้อยที่ซ่อนอยู่ในถุงมือลายการ์ตูน เขาเลิกคิ้วก่อนจะยิ้มออกมา ซึ่งทำให้ทุกคนในห้องหันมามองด้วยความประหลาดใจ "พี่ปริตรยิ้ม เป็นไปได้ยังไง" เมฆามองรอยยิ้มที่เผยออกมาเพียงนิดเดียวก่อนจะหายไป เขาสะกิดให้ปกรณ์มองตามแต่อีกฝ่ายกลับสนใจดูโทรทัศน์มากกว่าที่จะดูรอยยิ้มของญาติตัวเอง ผิดกับปราชญ์ที่ลุกไปนั่งข้างๆ พี่ชายแล้วมองหน้าเด็กน้อยด้วยความสนใจ "ยิ้มอะไรพี่" "เปล่า แค่เห็นน้องยิ้มก็เลยยิ้มตาม" ปริตรตอบสั้นๆ แต่นายบัญญัติกลับสังเกตเห็นว่าหลานชายคนโตไม่ได้ลุกไปร่วมวงกับน้องๆ เอาแต่นั่งให้น้องตัวน้อยกำนิ้วของตัวเองแล้วทำท่าจะดึงใส่ปากบ้าง ทำเสียงตอบรับยามที่ทารกน้อยส่งเสียงอืออาเหมือนจะคุยด้วยบ้าง จนกระทั่งสามีของวิภาขับรถมารับกลับบ้าน

ปริตรเป็นหลานคนเดียวที่เดินมาส่งวิภากับปูนแป้งที่หน้าตึกพร้อมกับปู่ย่า สายตาของเด็กชายวัยสิบสองไม่มีใคาอ่านออกว่าคิดอะไร แต่เป็นครั้งแรกที่เขาแสดงออกว่าสนใจสิ่งอื่นมากกว่ากองหนังสือมากมายในห้องตัวเอง

เนื้อหาปกหลัง : ร่มไม้ สายน้ำ ความรัก

ร่มไม้ สายน้ำ ความรัก

เมื่อภารกิจครั้งนี้มีปัญหา" คุณจันทรา "กับ "พี่หมาเเสบคูณสองบวกหนึ่ง" จึงต้องยื่นมือ (เท้าน้อยๆ) เข้ามาช่วย

ดร. ปริตร อัครมนตรี นักวิจัยเจ้าของคอลัมน์อาหารเเละยาจากนิตยาสารชื่อดัง มดเเดงที่เอาเเต่เเอบรักมะม่วงผลน้อยเเสนหวาน (หรือเปล่า)

สาวน้อยปูนเเป้ง พยาบาลสาวที่ติดนิยายขนาดหนักจนเอามาใช้กับชีวิตจริง (ในบางครั้ง)

งานนี้ระหว่าง "หนุ่มปากหนัก" กับ" สาวนักเเอ๊บ (เเบ๊ว) "คุณเเม่จอมซ่าส์กับคุณ (พี่) หมาจอมป่วน จะทำอย่างไร ต้องมาลุ้นกันดู

รีวิวโดยผู้เขียน : ร่มไม้ สายน้ำ ความรัก

ร่มไม้ สายน้ำ ความรัก

สวัสดีค่ะทุกๆคน ร่มไม้ สายน้ำ ความรัก เดินทางมาถึงเล่มที่สามเเล้วนะคะ เล่มนี้ยังเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับ พี่หมา ความเเสนรู้ เจ้าเลห์ เเละยังคงเป็นนิยายที่เล่าถึงความรักอ่านสบายๆเช่นเคย

หัวใจ...เเอบรัก เล่าถึงความรักของหลานคนโตในตระกลูอัครมนตรี ที่มีพี่น้องๆเป็นผู้ชายล้วน จนกระทั่งครอบครัวบ้านข้างๆ มีลูกสาวตัวน้อยเกิดมา ความรู้สึกอยากปกป้องดูเเลทำให้พี่ใหญ่รู้สึกมีความสุขที่ได้เป็นอัศวินปกป้องเจ้าหญิง เเละความรู้สึกนั้นก็เปลี่ยนเเปรไปเมื่อเด็กหญิงตัวน้อยเติบโตเป็นสาวเเต่ความรักยากที่จะบังคับใจกัน พี่ปิดหรือพี่ปริตร จำต้องเเอบซ่อนความรู้สึกเมื่อเจ้าหญิงสาวมองน้องชายของเขาเป็นดั่งเจ้าชายรูปงาม เพียงเเค่ครั้งนี้เจ้าชายไม่ได้รักเจ้าหญิงอย่างในนิทาน

เเม้จะเอ่ยถึงความรัก พี่หมา เเต่ที่ลืมไม่ได้คือความชอบที่เป็นนิสัยของนางเอกในนิยายชุดนี้...ชอบอ่านนิยาย มีพฤติกรรมหลายๆอย่างที่ คนชอบนิยายรู้ดีว่านี่ล่ะคือเรา รวมทั้งคนเขียนด้วย ^_^ ตัวคนเขียนเองมีรุ่นน้องคนหนึ่งที่ชอบอ่านนิยายมาก มากเสียจนเอาบางอย่างมาใช้กับชีวิตจริง ชนิดที่พูดได้อย่างเต็มปากว่า... เเต่งงานกับสามีเพราะเลียนเเบบนิยาย เเละครั้งนี้ก็เป็นครังเเรกที่ได้ลงมือทำนิยายออกมาเป็นรูปเล่มเอง

ขอบคุณจากใจ

Ton Palm