รายละเอียด : Phenomeno ฟีโนมีโน เล่ม3 บทสรุปฟาฟอสกีส์

ฟีโนมีโน บทสรุปฟาฟอสกีส์

ตัวฉันแทบไม่มีความทรงจำในสมัยเด็กเลย ไม่สิ หากพูดแบบนั้นคงจะทำให้เกิดการสื่อสารความหมายผิด ขอพูดใหม่ก็แล้วกัน ความทรงจำในสมัยเด็กของฉันถูกแต่งแต้มไปด้วยแสงสว่างที่ทำให้พร่ามัว พูดแบบนั้นน่าจะถูกต้องมากกว่า ฉันได้รับรู้ว่าภายหลังว่าแสงสว่างนั้นเรียกว่าไบโอโฟตอน โดยทั่วไปเรียกกันว่าออร่า ไม่ก็แสงรัศมีซึ่งปรากฏให้เห็นเป็นฉากหลังตามภาพวาดทางศาสนาพุทธอยู่เป็นพระจำ ฉันมองเห็นสิ่นนั้นมาตั้งแต่สมัยเด็ก และแสงนั่นก็ส่องสว่างพร่ามัวตามลักษณะทั่วไปของผู้คนอยู่เสมอ

แสงสว่างเจิดจ้า แสงสว่างเลือนราง แสงสว่างสั่นไหวไปมา แสงสว่างที่กระจายไปทั่วภายในแสงสว่างนั้นยังมีสีแดง ขาว ฟ้า ม่วง และสีอื่นๆ อีกนับไม่ถ้วน ตัวฉันในสมัยเด็กแยกแยะตัวบุคคลจากสีที่ปกคลุมมากกว่าจากใบหน้า เสื้อผ้าเครื่องแต่งกาย ลักษณะรูปร่าง และส่วนสูงของพวกเขาเสียอีก เช่นว่าสีนี้คือคุณแม่ สีนี้คือคุณตาของเพี่อนในโรงเรียนอนุบาล สีนั้นคือคุณลุงร้านขายผัก สีโน้นคือเด็กข้างบ้านที่นิสัยไม่ดีเป็นต้น เนื่องจากฉันคิดว่าทุกคนคงเป็นแบบเดียวกันนี้ จึงดำเนินชีวิตอยู่ได้อย่างสบายใจด้วยความรู้สึกว่าสีของคนคนนั้นสวยจังนะ แต่ว่าเมื่อขึ้นชั้นประถมหนึ่ง ฉันก็ได้รู้ว่าคนที่แยกแยะคนอื่นด้วยสีสันนั้นมีเพียงตัวฉันเพียงคนเดียว หลังจากไปคุยเรื่องแสงสว่างนั้นกับเพี่อนโดยไม่คิดอะไร แต่เพื่อนกลับตะโกนกลับมาว่า "ชินะจัง น่าขยะแขยงจัง" จนฉันตกใจจึงหยุดพูดถึงเรื่องนี้ไปตั้งแต่ตอนนั้น ฉันปรึกษาพ่อแม่ให้พาไปหาจักษุแพทย์ก็แล้ว แต่ลูกตาของฉันก็ไม่ได้มีความผิดปกติอะไรเลย ฉันสามารถมองสิ่งไม่มีชีวิตได้ตามปกติ เพียงแต่สิ่งมีชีวิตทุกอย่างกลับถูกปกคลุมอยู่ด้วยแสงสว่างบางอย่าง เมื่อขึ้นมัธยมต้นก็ยิ่งเห็นแสงออร่าชัดเจนยิ่งกว่าเดิมจนรู้สึกทรมานแทบจะเป็นโรคประสาทแม้จะไปหาแผนกจิตเวชเพี่อรับการตรวจด้วยการศัลยกรรมประสาทแล้ว แต่ทุกผลลัพธ์ก็ระบุว่าไม่มีความผิดปกติ ไม่มีแพทย์คนไหนที่เข้าใจความทุกข์ทรมานของฉันเลยสักคนเดียว ตัวฉันจึงค่อยๆ วางตัวออกห่างจากพวกเพื่อนมากขึ้น และกลายเป็นคนที่เอาแต่อ่านหนังสืออยู่ที่มุมห้องเรียนเพียงลำพังเรื่อยมานับแต่ตอนนั้น ภายในโลกที่เต็มไปด้วยแสงสว่าง มีเพียงหนังสือที่ยังสงบและทำให้ฉันใจเย็นพักผ่อนจิตใจลงได้ แต่คงเป็นเพราะการทำให้การอ่านหนังสือเป็นที่พักพิงจิตใจจนอ่านอยู่ตลอดแม้ในที่มืดนี่ล่ะ สายตาของฉันจึงค่อยๆ แย่ลงเรื่อยๆ จนหากไม่สวมแว่นตาก็มองไม่เห็นตัวอักษรบนกระดานดำ แต่ฉันก็คิดว่าถ้าเป็นแบบนั้นเพียงคนเดียวจะจบลงไปได้ก็ได้ แม้จะไม่ชอบการสวมแว่นตา แต่ฉันก็เฝ้าภาวนาให้สายตามันย่ำแย่จนแทบมองอะไรไม่เห็นไปเลยก็ดี

ถึงกระนั้น ดูเหมือนว่ามันจะไม่เกี่ยวกับสายตา ฉันยังเห็นผู้คนส่องสว่างโดยที่ระดับของแสงสว่างยังแตกต่างกันออกไปเช่นเดิมและในตอนนั้นจากการที่สายตาแย่ลงทำให้แสงออร่าของผู้คนที่ฉันเคยเห็นมีหลากหลายชนิดอยู่แล้วนั้น ยิ่งทวีความรุนแรงมากขี้นกว่าเดิมจนมีมากขึ้นไปอีกหลายสิบแบบ ตอนขึ้นชั้นมัธยาปลายก็คือช่วงที่ฉันคิดว่าเป็นจุดสูงสุดของพลังนั้น

ฉันเคยถูกแสงสว่างที่ผู้คนปล่อยออกมากดดันจนหมดสติในในระหว่างขึ้นรถไฟฟ้าไปโรงเรียนครั้งหนึ่ง เมื่อได้สติกลับมาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนที่นั่งโดยมีคนจำนวนมากห้อมล้อมเฝ้าดูอาการให้เสียแล้ว ทั้งที่อยู่ในเวลาเร่งด่วนที่คนแออัดเบียดเสียดกันเจียนตายแต่คนจำนวนมากกลับเสียสละที่นั่งของตัวเองให้กับฉัน ฉันทั้งรู้สึกผิดกับเรื่องที่เกิด หนำซ้ำยังรู้สึกเคียดแค้นหวาดกลัวต่อคุณลักษณะที่ไม่ทราบต้นเหตุของตัวเองจนคิดว่าอยากควักลูกตาตัวเองออกมาขยี้ให้เละอยู่หลายครั้ง

และในวันนั้นก็เกิดเรื่องขึ้น "เธอมองเห็นมันสินะ" ฉันถูกทักโดยไม่ทันตั้งตัวขณะเดินเข้าประตูโรงเรียน เมื่อหันไปมองก็พบว่ามีคนซึ่งปกคลุมไปด้วยออร่าสีทองยืนอยู่เบื้องหน้าฉัน

เนื้อหาปกหลัง : Phenomeno ฟีโนมีโน เล่ม3 บทสรุปฟาฟอสกีส์

ฟีโนมีโน บทสรุปฟาฟอสกีส์

ทากามุระ อายานะ หญิงสาวผู้เผชิญหน้ากับ "โลกหลังความตาย" ซึ่งครั้งหนึ่งได้เผยแพร่ "คำต้องห้าม" ไปทั่วสถานศึกษาโคเมได้ "หายสาบสูญ" ไปจากโรงเรียน ตัวตนอันลึกลับของเธอมีบรรยากาศดึงดูดใจอย่างน่าประหลาด ดวงตาสีดำของมิทสึรุกิ โยอิชิส่องประกายแปลกๆ ออกมา ต่อหน้า "เรื่องราวเมื่อ 5 ปีก่อน" ที่คุณกฤษณะที่เป็นผู้ดูแลเว็บไซต์เรื่องลี้ลับได้เล่าถึง ว่า มนุษย์คือกลุ่มก้อนของเจตนาร้าย และนั่นคือจุดเริ่มต้นของเหตุการณ์ "การหายตัวไป" ของโยอิชิ ผลงานการจับคู่ระหว่างฮาจิเมะ นิโนะมาเอะ กับ โยชิโทชิ อาเบะ นิยายลึกลับสยองขวัญชั้นยอด ภาคปรากฏการณ์ฝนสัตว์ "ฟาฟอสกีส์" ดำเนินมาถึงบทสรุปแล้ว