รายละเอียด : คุณชายตัวร้ายกับยัยแสนเซ่อร์

“นี่ ยัยรองเท้าบิน ฉันคุยด้วยน่ะไม่ได้ยินหรือไง ทำไมไม่ตอบล่ะ” มีนายังคงเดินต่อไปไม่ได้หยุด แถมยังเร่งฝีเท้าขึ้นอีกด้วย เปรมมินทร์มองท่าทางนั้นอย่างขัดใจ เขาเบนพวงมาลัยมาชิดทางเท้ามากขึ้นและยังคงขับตามเธอมาเรื่อยๆ “เอาเซ่ะ อยากจะหนีก็หนีเลย ถ้าคิดว่าหนีฉันพ้นล่ะก็ ฉันต่อให้เธอสัก 5 ป้ายรถเมล์ก็ได้ หรือเธอจะออกตัวก่อนฉันสัก 15 นาทีก็ได้นะ วิ่งไปสิ ถ้าอยากจะหนีนักน่ะ” มีนากัดฟันวิ่งหนีไปตามทาง เชอะ! นายน่ะรู้จักฉันน้อยเกินไปแล้วนาย 2009 ฉันน่ะแชมป์วิ่งเหรียญทองสมัยปีหนึ่งนะย่ะ มีนาวิ่งไปสุดพละกำลัง ในขณะที่เปรมมินทร์ขับรถตามมาเอื่อยๆ ท่าทีใจเย็น เขาชะโงกหน้าออกมาคุยกับเธอ“ถ้าหมดแรงเมื่อไรก็บอกฉันล่ะกันนะ” มีนาฮึดฮัด คนที่อยู่แถวนั้นหันมามองคนทั้งคู่ แล้วหัวเราะอย่างขบขัน ก็ดูภาพตรงหน้าสิ มีนาที่วิ่งจนสุดกำลังกับรถสปอร์ตสีดำอีกคันที่ขับตามมาคู่กันไม่ห่าง ท่าทีไม่ยอมแพ้ ราวกับกำลังแข่งขันอะไรสักอย่าง แต่ก็นะ คนยังไงเสียก็ต้องแพ้รถอยู่แล้วอย่างไม่ต้องสงสัย มีนาทรุดลงนั่งหอบอยู่กับพื้น ท่าทีหมดสภาพ เปรมมินทร์ลงจากรถมากอดอกยืนมองมีนาที่เสื้อผ้าเปื้อนสีเต็มไปหมด แล้วส่ายหน้า“ดูสารรูปสิ ดูไม่ได้เลย แล้วมันจำเป็นมากหรือไง ต้องวิ่งหนีฉันท่าทีเอาเป็นเอาตายแบบนั้นน่ะ” - -* เปรมมินทร์มองมีนา ท่าทีประเมิน แล้วยื่นมือให้เธอ“ส่งมือมาสิ เดี๋ยวฉันช่วยดึงเธอขึ้นมาเอง” มีนาเงยหน้าขึ้น จ้องตากับเขา ท่าทีเอาเรื่อง“ไม่ต้องมายุ่ง” มีนาปัดมือเปรมมินทร์ออก“อืมม์ จะเอายังงั้นจริงๆ หรอ ก็ได้” ร่างของมีนาลอยขึ้นด้วยแรงของเปรมมินทร์ รู้ตัวอีกทีเธอก็เข้าไปอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงของเขาซะแล้ว มีนาหน้าเหวอ เมื่อรู้ว่าตอนนี้เปรมมินทร์อุ้มเธออยู่ ทั้งดิ้นหนีเพื่อให้หลุดพ้นไปจากคนตรงหน้า ทั้งร้องโวยวาย เมื่อเห็นว่าเขาไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยเธอลงไปง่ายๆ “ฉันน่ะไม่ชอบพูดอะไรซ้ำๆ นะ และฉันก็ไม่ได้เป็นคนอย่างเธอด้วย ที่จะทำท่าไม่สนใจสายตาคนรอบข้างแบบนี้น่ะ” มีนาหันไปมองรอบๆ ตัว“รู้แล้วก็หยุดแหกปากยังกะฉันเป็นพวกโจรป่าซะที ทำตัวว่าง่ายๆ กับฉันหน่อย ฉันน่ะไม่ได้จะพาเธอไปทำมิดีมิร้ายหรอกน่า”