รายละเอียด : วายร้ายพยศรัก

วายร้ายพยศรัก

ตอนแรกผมนึกว่า เสียงโครมครามในหัวคือสมองที่พยายามแหวกทางออกมาจากกะโหลกหลังจากที่ผมดื่มคราวร์รอยัลไปสักสิบช็อตได้เมื่อคืนนี้ แต่แล้วผมก็ตระหนักว่าเสียงนั้นคือใครบางคนกำลังเดินปึงปังไปมาอยู่ในอพาร์ตเมนต์ของผม เธออยู่ที่นี่แล้วผมก็จำได้ด้วยความหวาดหวั่นว่าวันนี้เป็นวันอาทิตย์ ไม่ว่าผมจะบอกเธอไปกี่ครั้ง หรือทำตัวหยาบคายใส่เธอแค่ไหน หรือเธอเจอผมอยู่ในสภาพสำมะเลเทเมาและน่ารังเกียจไม่ว่ารูปแบบใด เธอก็ยังโผล่มาทุกเช้าวันอาทิตย์เพื่อลากผมกลับบ้านไปกินมื้อสาย

เสียงแผ่วๆ จากอีกฝั่งของเตียงย้ำเตือนว่าเมื่อคืนนี้ผมไม่ได้กลับมาจากบาร์เพียงคนเดียว ใช่ว่ามันคุ้มค่ากับเวลาของเธอหรือไม่ที่โซเซเข้ามาในอพาร์ตเมนต์กับผม ผมลากมือลูบหน้าแล้วเหวี่ยงขาข้ามขอบเตียงตอนที่ประตูห้องนอนเหวี่ยงเปิดออกพอดี ผมไม่น่าให้กุญแจกับยายเด็กแสบไปเลย ผมไม่เสียเวลาปกปิดร่างกายเธอชินแล้วกับการเดินมาเจอผมเมาค้างและโป๊อยู่ ผมไม่เห็นว่าทำไมวันนี้ถึงควรจะแตกต่างออกไป ผู้หญิงบนเตียงอีกฟากหนึ่งพลิกตัวมาหรี่ตามองสมาชิกใหม่ในงานเลี้ยงเล็กๆ อันน่าตะขิดตะขวงใจของเรา

"ฉันนึกว่าคุณบอกว่าคุณโสดซะอีก" คำกล่าวหาในน้ำเสียงของเธอทำให้ขนบนท้ายทอยผมลุกชัน สาวคนไหนก็ตามที่เต็มใจกลับบ้านกับคนแปลกหน้ามาเพี่อมีเซ็กซ์ที่ไร้การผูกมัดเพียงหนึ่งคืนไม่มีสิทธิ์มาตัดสิน โดยเฉพาะเมื่อเธอยังเปลือยกายและสะลึมสะลืออยู่บนเตียงผม "ขอเวลายี่สิบนาที" ผมบอก เบนสายตาไปหาสาวผมบลอนด์ตรงประตูขณะที่ผมลากมือสางผมยุ่งของตัวเอง เธอเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง "ให้แค่สิบนาที"

ผมคงจะเลิกคิ้วตอบโต้น้ำเสียงกับท่าทางของเธอไปแล้ว แต่ผมกำลังปวดหัวแทบตายอยู่ และกิริยานั้นก็คงไม่ส่งผลอะไรกับเธออยู่ดีเธอมีภูมิคุ้มกันความเส็งเคร็งของผมมานานโขแล้ว "ฉันจะไปชงกาแฟ ฉันชวนแนชแล้ว แต่เขาบอกว่าเขาต้องไปที่ร้านเพราะมีนัด ฉันจะไปรอโนรถนะ" เธอกลับหลังหัน แล้วกรอบประตูก็ว่างเปล่าไปซะเฉยๆ ผมตะเกียกตะกายลุกขึ้นยืนพลางหากางเกงที่ผมอาจจะโยนทิ้งไว้บนพื้นเมื่อคืนนี้ "มันเรื่องอะไรกันน่ะ"

ผมลืมผู้หญิงบนเตียงตัวเองไปชั่วคราว ผมสบถเบาๆ แล้วสวนเสื้อยืดสีดำที่ดูสะอาดพอสมควรลงทางศีรษะ "ผมต้องไปแล้ว" "อะไรนะ" ผมนิ่วหน้ามองเธอเมื่อเธอยันตัวลุกขึ้นบนเตียงแล้วกำผ้าปูที่นอนไว้แนบอก เธอเป็นคนสวยและหุ่นดีจากเท่าที่ผมเห็น ผมสงสัยว่าตัวเองใช้ลูกไม้แบบไหนกับเธอเพื่อชวนให้เธอกลับบ้านมาด้วยกันได้ เธอเป็นคนหนึ่งที่ผมไม่รังเกียจที่ได้ตื่นมาเจอในตอนเช้า

"ผมมีที่ที่ผมต้องไป นั่นแปลว่าคุณต้องลุกขึ้นและเตรียมตัวได้แล้ว ปกติรูมเมทผมจะอยู่ ดังนั้นคุณก็เตร็ดเตร่อยู่ต่อไปสักครู่ แต่เขาต้องไปทำงาน นั่นแปลว่าคุณต้องขยับก้นสวยๆ นั่นแล้วออกไปจากที่นี่ซะ" เธอถามตะกุกตะกักนิดหน่อย "คุณล้อฉันเล่นหรือเปล่า" ผมเหลียวข้ามไหล่กลับไปมองขณะขุดรองเท้าบู๊ตออกจากใต้กองผ้าซักแล้วยัดลงเท้าลงไปในนั้น "เปล่า"

เนื้อหาปกหลัง : วายร้ายพยศรัก

คนหนึ่งเปรียบเสมือนแสงสว่าง แต่อีกคนเป็นดั่งเงามืด คนหนึ่งทำตามคำสั่งของผู้อื่น แต่อีกคนไม่เคยทำตามใคร รูล อาร์เชอร์ คือผู้ชายที่ฉีกกฏทุกข้อของสุภาพบุรุษในฝัน เขาคือผู้ชายที่มีรอยสักเต็มตัว เจาะคิ้ว ปาก และลิ้น เขาไม่ใช่ผู้ชายที่เหมาะสมกับ ชอร์ แลนดอน เจ้าหญิงผู้สมบูรณ์พร้อม นักศึกษาแพทย์ และอดีตคนรักของฝาแฝดเขา เธอเป็นที่รักของครอบครัวอาร์เชอร์ แต่เขากลับคิดว่าเธอช่างน่ารำคาญ เป็นผู้หญิงแสนบริสุทธิ์ที่ตรงข้ามกับเขาทุกอย่าง และสูงสง่าเกินกว่าจะลงมาเกลือกกลั้วกับเขา ทว่าภายใต้ความแตกต่างที่ดูไม่มีทางเข่ากันได้ พวกเขากลับค้นพบบางอย่างที่เชื่องโยงกันและกันไว้บางอย่างที่เร่าร้อนชวนหลงใหล และบางอย่างที่ไร้กฏเกณฑ์โดยสิ้นเชิง

รีวิวโดยสำนักพิมพ์ : วายร้ายพยศรัก

เจย์ คราวโนเวอร์ เป็นนักเขียนที่เขียนถึงสิ่งที่ชอบได้อย่างน่าทึ่ง เธอหลงใหลการสักและมองเป็นงานศิลป์ นวนิยายเรื่องนี้จึงถ่ายทอดสิ่งต่างๆ ที่เธอรู้และหลงใหลออกมา และเมื่อประกอบกับตัวละครที่โดดเด่น ปมเรื่องที่เข้มข้น ฉากรักอันร้อนแรง และการดำเนินเรื่องที่ทำให้ผู้อ่านรู้ความคิดของทั้งพระ นาง ก็ทำให้เรื่องนี้เป็นเรื่องที่อ่านแล้ววางไม่ลงจริงๆ ชอว์หลงรักกรูลมาตั้งแต่แรกที่เธอเห็นเขา แต่เขากลับไม่เคยสนใจไยดีเธอเลยสักนิด เขาเชื่อมาตลอดว่าเธอเป็นคนที่เขาไม่ควรแตะต้อง หรือแม้กระทั่ง่ยุ่งเกี่ยว จนกระทั่งเขาได้ไปเห็นเธอในแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ความคิดของเขาเกี่ยวกับเธอจึงเปลี่ยนไป แล้ว อย่างนี้เรื่องราวของพวกเขาจะไปลงเอยที่ตรงไหนกันนะ มาร่วมลุ้นและเป็นกำลังใจให้พวกเขากันเถอะ

Rose