รายละเอียด : เต๋า วิถีที่ปราศจากวิถี

ในหนังสือเล่มนี้เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับนิทานเปรียบเทียบของหลีจื๊อ ผู้ที่สามารถอธิบายสิ่งซึ่งไม่สามารถแสดงออกมาเป็นคำพูดได้อย่างดีเยี่ยม สิ่งที่มีอยู่จริง(เต๋า)เป็นสิ่งที่ไม่สามารถแสดงออกมาเป็นคำพูดได้ สิ่งที่ไม่สามารถแสดงออกมาเป็นคำพูดได้นั้นคือธรรมชาติของชีวิต มีผู้คนมากมายพยายามอธิบายชีวิต แต่น้อยคนนักที่จะประสบความสำเร็จ แม้กระทั่งในการให้ภาพสะท้อนของมัน หลีจื๊อเป็นหนึ่งในจำนวนน้อยนิดนี้ ผู้ซึ่งหาได้ยากจริงๆ นิทานเปรียบเทียบมีลักษณะปลายเปิด กล่าวคือเล่าไปแล้วยังเหลือสิ่งที่ไม่ได้เล่าอีกมาก มันเป็นเพียงการแย้มออกมาเท่านั้น และนั่นเป็นการแสดงให้เห็นถึงสิ่งที่ไม่สามารถพูดถึงได้ เหมือนกับนิ้วที่กำลังชี้ไปยังดวงจันทร์ จงอย่ายึดติดอยู่ที่นิ้วเพราะไม่ถูกจุด ต้องมองไปที่ดวงจันทร์ นิทานเปรียบเทียบเหล่านี้โดยตัวมันเองแล้วงดงาม แต่นั่นไม่ใช่จุดมุ่งหมาย...จุดมุ่งหมายอยู่เหนือไปกว่านั้น ถ้าวิเคราะห์ที่ตัวนิทานท่านจะไม่เข้าใจอะไรมากนัก เหมือนกับสะดือของคนนั่นแหละ ถ้าท่านไปหาศัลยแพทย์แล้วถามถึงประโยชน์ของสะดือ เขาจะผ่าออกดูและพบว่ามันไม่มีประโยชน์อะไรเลย แล้วสะดือมีประโยชน์อะไรหรือ? มันมีประโยชน์ในขณะที่เด็กอยู่ในมดลูก ประโยชน์ของมันคือใช้เชื่อมโยงระหว่างเด็กกับมารดา แต่ขณะนี้เด็กไม่ได้อยู่ในมดลูกอีกต่อไปแล้ว มารดาอาจตายไปแล้วและขณะนี้เด็กคนนั้นกลายเป็นคนชราไปแล้ว สะดือจะยังมีประโยชน์อะไร? มันมีประโยชน์เหนือไปกว่านั้น ประโยชน์ไม่ได้อยู่ในสะดือ ท่านต้องมองไปให้ทั่วทุกๆที่เพื่อค้นหาสิ่งที่บ่งชี้ว่าอยู่ที่ไหน สะดือทำให้รู้ว่าครั้งหนึ่งคนผู้นั้นเคยเป็นเด็กมาก่อน เคยอยู่ในมดลูกของมารดา ถูกเชื่อมติดกับมารดา นี่เป็นเพียงเครื่องหมายที่อดีตได้ทิ้งไว้ ขณะที่สะดือแสดงให้เห็นบางสิ่งบางอย่างที่เกี่ยวกับอดีต นิทานเปรียบเทียบก็แสดงให้เห็นบางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับอนาคต