รายละเอียด : หมา เป้าหมาย และเด็กชายของผม A Dog's Purpose

หมา เป้าหมาย และเด็กชายของผม A Dog's Purpose

อยู่มาวันหนึ่งผมก็รับรู้ว่า เจ้าตัวอุ่นๆ ส่งเสียงร้องงี้ดๆ และมีกลิ่นตุๆ ที่นอนสั่นอยู่รอบตัว แท้จริงแล้วคือพี่น้องของผมเอง ผมรู้สึกผิดหวังชะมัด แม้ว่าสายตาจะเพิ่งปรับตัวจนมองเห็นเพียงรูปร่างรางๆ ในแสงสว่าง แต่ผมก็รู้ว่าร่างใหญ่โต สวยงาม และมีลิ้นยาวอย่างน่าทึ่งนั้นคือแม่ของผม ผมรู้ว่าเวลาที่อากาศเย็นเยียบโชยมาปะทะผิวหนัง นั่นหมายความว่าแม่ลุกไปที่อื่น และเมื่อความอบอุ่นหวนกลับมานั่นจะเป็นเวลาที่ได้กินนม บ่อยครั้งเวลาหาเต้านมดูด ผมต้องผลักสิ่งที่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าคือบรรดาพี่น้องออกไปให้พ้นทาง ปากและจมูกน่าหงุดหงิดพวกนั้นเบียดแทรกกันท่าไม่ให้ผมได้รับส่วนแบ่ง ผมคิดว่าพวกเขาไม่ได้เจตนาหรอก แต่ไม่ว่าอย่างไร ตอนที่แม่เลียท้องเพื่อกระตุ้นให้ของเหลวไหลออกมาจากใต้หางของผม ผมก็เงยหน้าขึ้นทำตาปริบๆ แอบอ้อนวอนให้แม่กำจัดลูกหมาตัวอื่นๆ ทิ้ง ผมอยากให้แม่เป็นของผมแต่เพียงผู้เดียว

ภาพของพี่ๆ น้องๆ ค่อยๆ ปรากฏชัดขี้นทีละน้อยในเวลาต่อมา ผมยอมรับการอยู่ร่วมครอกกับพวกเขาแม้ไม่เต็มใจนักไม่ช้าจมูกของผมก็บอกให้รู้ว่าผมมีพี่สาวหนึ่งตัวและพี่น้องผู้ชายอีกสองตัว พี่สาวชอบเล่นมวยปล้ำกับพี่ชายและน้องชายมากกว่าผม ผมตั้งชื่อพี่ชายไว้ในใจว่า "เจ้าด่วน" เพราะเขาเคลื่อนไหวได้เร็วกว่าผมเสมอ ส่วนตัวน้องชายนั้นผมให้ชื่อว่า "เจ้าโหย" เพราะเขาครางหงิงทุกครั้งที่แม่ลุกเดินไปที่อื่น และจะดูดนมแม่ด้วยอาการตายอดตายอยากเหมือนกินเท่าไรก็ไม่เคยพอแถมนอนเยอะกว่าใครเพีอน บ่อยครั้งเราจึงกระโจนใส่เขาและขบแทะหน้าเขาเล่นจนหนำใจ รังนอนของเราเป็นหลุมที่ถูกขุดอยู่ใต้รากสีดำของต้นไม้ต้นหนึ่ง มันเย็นสบายและมืดทึบในช่วงอากาศร้อนตอนกลางวัน ครั้งแรกที่ผมเดินเตาะแตะออกไปสู่แสงแดด พี่สาวกับเจ้าด่วนร่วมเดินทางไปด้วย และเป็นธรรมดา เจ้าด่วนเบียดแซงพวกเราขึ้นไปนำทัพเป็นแนวหน้า

เนื้อหาปกหลัง : หมา เป้าหมาย และเด็กชายของผม A Dog's Purpose

ตั้งแต่เล็ก โทบี้รับรู้ได้จากพฤติกรรมของแม่ที่เป็นหมาข้างถนนว่า มนุษย์คือสิ่งที่ต้องหลีกเลี่ยงแต่แล้วมันกลับได้เรียนรู้ด้วยตัวเองในเวลาต่อมาว่า มนุษย์คือสิ่งที่เกี่ยวพันกับเป้าหมายของหมาตัวหนึ่งอย่างมันเป็นที่สุด โทบี้ตายไปอย่างไม่ทันรู้เนื้อรู้ตัวกลับมาเกิดอีกครั้งเป็นเบลีย์ โกลเด้นรีทรีฟเวอร์ที่โชคชะตาพัดพามาพบกับอีธาน เด็กชายวัยแปดขวบ เบลีย์รู้ได้ทันทีว่ามันเกิดมา เพื่อทำให้เด็กชายคนนี้มีความสุขไม่มีออะไรซับซ้อนไปกว่านั้น ในวันสุดท้ายของชีวิต เบลีย์อิ่มใจว่าตนได้ลุล่วงเป้าหมายในฐานะหมาตัวหนึ่ง แต่แล้วก็ต้องประหลาดใจ เมื่อต้องกลับมาเกิดอีกครั้ง และอีกครั้งราวกับว่ายังมีอะไรบางอย่าง ที่มันต้องทำให้ลุล่วงเสียก่อนบนโลกนี้

"การเลี้ยงหมาทำให้ดิฉันละเอียดกับความรู้สึกของผู้อื่นมากขึ้นใจเย็นขึ้น และเรียนรู้ที่จะรักแม้จะไม่เข้าใจทั้งหมด" "A Dog's Purpose" เป็นเรื่องของหมาเขียนโดยมนุษย์เล่าเรื่องผ่านมุมมองของหมามันมีทั้งความเศร้าความสะเทือนใจ และ "ความอิ่ม" เหนืออื่นใด ดิฉันอ่านหนังสือเล่มนี้แล้วอยากกอดหมามาก"

รีวิวโดยสำนักพิมพ์ : หมา เป้าหมาย และเด็กชายของผม A Dog's Purpose

ดูจากหน้าปกและชื่อหนังสือ หลายคนคงพอจับอารมณ์ออกว่าหนังสือเล่มนี้จะไปทางไหน บางคนคงแน่ใจไปแล้วด้วยซ้ำว่าตอนจบคงไม่พ้นหมาตาย และเราทั้งหมดคงต้องร้องไห้กระจองอแงจนหมอนเปียกไปอีกหลายวัน ไม่ต่างจากตอนเราอ่านเรื่อง มอม หรือเมื่อดูหนังเรื่อง ฮะชิ อะด๊อก สเทล หรือ เบนจี้ หรือ แลสซี หรือโอลด์เยลเลอร์ บรรดาหมาซึ้งเศร้าเหล่านั้นจากอดีต แม้จะไม่ชอบการสปอยล์ แต่เราก็อยากบอกไว้เพื่อความโล่งใจของคุณผู้อ่านทุกท่านว่าไม่ต้องเป็นห่วง ตอนจบของหนังสือเล่มนี้ หมาไม่ตาย แต่กระนั้นก็เสียใจที่จะต้องแจ้งว่า หมาของเราตายตั้งแต่ต้นเรื่อง แถมกลางๆ เล่มอีกสองสามรอบด้วยซ้ำ ที่ต้องเป็นเช่นนั้นก็เพราะนั่นคือสิ่งที่ไม่มีใครเลี่ยงได้ ลูกหมาน่ารักต้องเติบโตขึ้นเป็นหมาที่น่ารักน้อยลง แล้ววันหนึ่งก็ต้องตายจากไป มนุษย์อย่างเราก็ได้แต่นั่งร้องไห้ด้วยความเศร้า และอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมธรรมชาติ และวิวัฒนาการจึงไม่อนุญาตให้มนุษย์ และเพื่อนที่ดีที่สุดของมนุษย์ มีช่วงอายุขัยที่สมดุลสอดคล้องกันมากกว่าที่เป็นอยู่

แล้วหมาเล่า หมาคิดหรือรู้สึกอะไรหรือเปล่ากับเรื่องทั้งหมดนี้ ผมว่าเราคงไม่มีวันรู้ แต่โชคดีที่เรายังมีนักเขียนอย่าง บรูซ คาเมรอน ผู้ถ่ายทอดความคิดอ่านของหมาได้สมจริงราวกับเขาเป็นหมาเสียเอง นั่นเป็นคำชมอย่างสูงสุดเท่าที่เราจะมอบให้คาเมรอนได้ หมาในหนังสือเล่มนี้ไม่ใช่หมาอย่างในการ์ตูนวอลต์ดิสนีย์ที่จะฟังภาษามนุษย์และเพื่อนสัตว์ด้วยกันออกและโต้ตอบได้อย่างเฉลียวฉลาด หมาของเราเป็นหมาโง่ หมาทึ่มของเราไม่เข้าใจภาษาคน มันทำได้ดีที่สุดแค่เดา และนั่นคือสิ่งที่คาเมรอนจินตนาการขึ้นอย่างแนบเนียน และถ่ายทอดออกมาเรียบง่าย จนเราอดรู้สึกไม่ได้ว่า ถ้าหมาจะมีความรู้สึกนึกคิดจริงๆ มันต้องเป็นอย่างนี้แหละ แม้จะยังไม่รู้ว่าต้องตามหาเป้าหมายอะไรอีก มันก็พบว่าสิ่งที่ได้เรียนรู้ในชาติก่อน กลับกลายมาเป็นสิ่งที่เป็นประโยชน์บางอย่างในชาตินี้

สำนักพิมพ์อะบุ๊ก