แม้ว่ารถยนต์จะแล่นผ่านพ้นเขตอันตรายแล้ว แต่หลานไขเอ่อยังคงมองกระจกหลังกระทั่งแน่ใจว่าไม่มีรถคันไหนขับตามออกมา เขาจึงค่อยโล่งอกและหมุนพวงมาลัยมุ่งหน้าไปโรงพยาบาล "เอ่อ อาจารย์อู๋" หลานไขเอ่อเปล่งเสียงแผ่วเบาจากลำคอ "คุณจะให้ผมไปส่งที่ไหนครับ" "ที่ไหนก็ได้ครับ" อู๋หมิงซื่อตอบ สักพักจึงพูดขึ้นอีกว่า "ไปโรงพยาบาลที่เด็กๆ ไปฉีดยาก็ได้ครับ" "โอเคครับ" บรรยากาศภายในรถเงียบสนิท แต่ความเงียบนั้นก็คงอยู่ได้ไม่นาน เมื่อขับผ่านแยกไฟแดงไปได้แค่แยกเดียว เสี่ยวเวยที่นั่งอยู่ด้านหลังคนขับก็เริ่มใช้เท้าเตะเบาะด้านหน้าอย่างตื่นเต้น "พี่ชาย ดูสิ" พร้อมทั้งชี้นิ้วไปนอกหน้าต่างรถ "สีแดงๆ บนท้องฟ้านั่นอะไร" แท้จริงแล้วบนท้องฟ้าไม่ได้มีสิ่งของสีแดงใดๆ ทั้งนั้น หลานไขเอ่อรู้ดีว่า เสี่ยวเวยแกล้วถามขึ้นเพีอเรียกร้องความสนใจเท่านั้น เด็กทั้งสองคนชอบใช้วิธีนี้ หลายครั้งแล้ว เรื่องอะไรเขาจะยอมถูกหลอกอีก หลานไขเอ่อจึงทำเป็นไม่สนใจและขับรถต่อไป "พี่ชาย" เสี่ยวเวยเริ่มเตะเบาะด้านหน้าขึ้น "พี่ชาย" "ห้ามเตะเบาะนะครับ" หลานไขเอ่อเตือน "มันอัน่ตรายมากนะ" เสี่ยวเวยยังคงเตะเบาะด้านหน้าอย่างไม่สนใจคำเตือนแม้แต่น้อย หลานไขเอ่อพยายามรับมืออย่างใจเย็น ไม่สนใจและไม่พูดอะไร ผ่านไปประมาณหนึ่งนาที เสี่ยวเวยก็เป็นฝ่ายหมดความอดทนก่อนเพราะเท้าทั้งสองข้างที่เริ่มปวดระบม จึงได้แต่เบ้ปากและนั่งนิ่งด้วยความเบื่อหน่าย