รายละเอียด : ระบำมยุรา

ระบำมยุรา

ฮาเออร์ปิน ประเทศจีน ค.ศ.1900 "ปรี ซรัค (ปีศาจ) ปรีซรัค (ปีศาจ) นี่มันเป็นคำสาปของปีศาจชัดๆ" เสียงกรีดร้องด้วยความกลัวของสตรีดังออกมาจากอาคารสองชั้นซึ่งก่อด้วยอิฐหยาบๆ ตั้งตระหง่านสู้กับหิมะที่กำลังโหมกระหน่ำอย่างโดดเดี่ยวเดียวดายมีท้องฟ้ายามราตรีที่ถูกความวิปริตของสภาพอากาศอันแปรปรวนเปลี่ยนให้เป็นสีแดงฉานประดุจฉาบทาด้วยเลือดของสัตว์ร้าย "นี่ นี่มันอะไรกัน อิชา อิชา ท่านพาตัวอะไรมาให้ข้ากันนี่" ดมิทรี่ อีวาโนวิช ซาคาลอฟปล่อยมีดผ่าตัดแบบพับได้ที่เปอระเปื้อนไปด้วยคราบเลือดลงสู่พื้นอย่างสิ้นเรี่ยวแรง นัยน์ตาสีฟ้าอมเทามองวัตถุทรงกลม ไม่สิ ก้อนเนื้อทรงกลมขนาดใหญ่เท่าลูกเมลอนอันน่าขยะแขยงเบื้องหน้าอย่างไม่เชื่อสายตาตนเอง ก้อนกลมๆ ที่เห็นเด่นชัดอยู่ในอ่างทองเหลืองส่งกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งพร้อมกับส่งความรู้สึกเคียดแค้นออกมาอย่างรุนแรงจนคนที่อยู่ในห้องแทบสำลักหายใจไม่ออก นายแพทย์ชราเอื้อมมือไปคลี่ก้อนหนังยับย่นออกแล้วก็ถึงกับร้องเสียงหลงเมื่อพบว่าด้านในของมันมีเส้นผมสำดำสนิทที่เกรอะกรังไปด้วยคราบเลือดและ นัยน์ตาปูดโปนเพียงข้างเดียวซึ่งกำลังกลอกไปมาประหนึ่งมีชีวิต มันดูเหมือนกับมนุษย์ที่ถูกอัดจนแหลกเหลวเป็นก้อนกลมด้วยฝีมือของซาตานร้าย แต่ยังคงมีชีวิตอยู่ด้วยรูปลักษณ์ที่ชวนให้ขนอ่อนบนผิวทุกเส้นตั้งชันด้วยความขยะแขยงระคนหวาดกลัว

เนื้อหาปกหลัง : ระบำมยุรา

ปาลิตา เฟซ-อัพอาร์ติสต์สาว สงสัยนักว่านาฬิกาพกเรือนเก่าแก่ที่เธอแสนรักเรือนนี้ซ่อนปริศนาอะไรไว้ เธอไม่คิดเลยว่าความลับที่เธออยากรู้จะนำพาบางคนและบางอย่างเข้ามาในชีวิตอย่างที่เธอไม่คาดฝันจะเกิดขึ้นจริงบนโลกใบนี้  คีรีล หนุ่มรัสเซียผู้เต็มเปี่ยมไปด้วยความลี้ลับที่ซ่อนอยู่ภายใต้รูปลักษณ์งดงามและเสน่หาชวนหลงใหล แค่เพียงนัยน์ตา odd eye คู่นั้นก็แทบจะสะกดเธอให้ติดกับดักที่เขาสร้างขึ้นไว้ล่อหลอกเหยื่อทุกราย
เธอ คือคนที่เขาไม่สามารถบรรยายความรู้สึกแปลกๆที่ปะทุขึ้น หิว กระหาย ปรารถนา อยากจะกลืนกินเธอ หรือว่าสิ่งใด แต่ที่คีริลรู้คือ ปาลิตามีสิ่งที่เขาค้นหามันมานาน นาฬิกาพกเรือนนั้น! สิ่งของที่จะทำให้เกิดพันธสัญญาระหว่างปีศาจรูปงามกับนางฟ้าผู้ปั่นป่วนจิตใจและร่างกายเขา  เมื่อปีศาจงามเช่นเขาไม่ได้ต้องการสิ่งใดหรือสนใจใครบนโลกนี้อีกแล้ว แม้แต่การอภัยจากพระเจ้า สิ่งเดียวที่เขาปรารถนาและอยากจะบอกปาลิตาว่าYatebyAlyublyU (ยา ทีเบีย ลูบลู) ข้ารักเจ้า...และรักนี้จักมิมีวันเปลี่ยนแปลง!

รีวิวโดยสำนักพิมพ์ : ระบำมยุรา

"ระบำมรุยา" เป็นนิยายแนวโรมแมนติกพารานอร์มอลเรื่องแรกที่ชญาน์พิมพ์หัดเขียนเมื่อราวปี 2552 ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ชีวิตต้องเผชิญมรสุมอย่างหนัก จำได้ว่าเขียนไปราวๆ ตอนหรือสองตอนแรก ก็ได้รับข่าวร้ายทางโทรศัพท์ว่าคุณแม่ถูกยิงที่หน้าศาลพระพรหม ตอนนั้นตกใจมากจนทำอะไรไม่ถูก แต่จำต้องตั้งสติเพราะเป็นลูกสาวคนโต ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวก็ต้องเป็นหลักค้ำจุนทุกคนที่บ้านให้ได้ ยิ่งเรามีกันแค่สามแม่ลูกยิ่งจำเป็นต้องเข้มแข็งที่สุดเท่าที่จะทำได้ และเพื่อไม่ให้ฟุ้งซ่านระหว่างที่เฝ้าดูคุณแม่พักรักษาตัว ก็เลยแข็งใจเขียนระบำมยุราต่อที่โรงพยาบาลนั่นล่ะค่ะ อย่างน้อยก็ทำให้ไม่เครียดจนบ้าไปเสียก่อน นับว่าเป็นนิยายที่นึกถึงทีไรก็จะมีกลิ่นแอลกอฮอล์และยาฆ่าเชื้อติดอยู่ในความทรงจำเสมอ ตอนนี้เมื่อมองย้อนกลับไปก็รู้สึกว่าโชคดีจังที่เราไม่ละทิ้งงานไปเสียก่อน โชคดีจังที่เราได้รับกำลังใจจากเพื่อนพ้อง จากนักอ่านทุกคนรวมไปถึงตังละครทุกตัวที่ผลักดันให้เขียนเรื่องนี้จนจบออกมาอย่างภาคภูมิใจ

ชญาน์พิมพ์