รายละเอียด : จอมใจพยัคฆ์ : อัคนีพยัคฆ์

จอมใจพยัคฆ์ : อัคนีพยัคฆ์

หน้ากำแพงตำหนักหมิงหลิงที่กินอาณาบริเวณกว้างใหญ่และเงียบสงบอาชาศึกตัวใหญ่สีน้ำตาลแดงควบตรงมาโดยไม่ชะลอ ทหารองครักษ์หน้าประตูรับผลักประตูสีแดงบานใหญ่เปิดออกกว้าง ค้อมกายลงต่ำทำความเคารพบุีรุษหนุ่มที่ควบม้าผ่านไปหยุดยังลานกว้างหน้าตำหนัก เจ้าตัวกระโดดลงจากหลังม้าอย่างคล่องแคล่ว ในมือถือกระบี่เรียวยาว ผมที่เกล้าสูงง่ายอย่างชาวบ้านทั่วไปหลุดลุ่ยเล็กน้อย ชุดผ้าฝ้ายเนื้อหนาสีน้ำเงินเข้มที่ส้วมเต็มไปด้วยฝุ่นละอองจากการเดินทางไกลนับพันลี้

"คารวะท่านอ๋อง" พ่อบ้านประจำตำหนักหมิงหลิงเดินแถมวิ่งตรงเข้ามาต้อนรับเจ้าของตำหนัก "สั่งคนให้เตรียมชุดสำหรับเข้าเฝ้าให้ข้า" สั่งจบร่างสูงเพนียวก็ก้าวยาว ๆ ตรงไปยังเรือนต้อนรับขวามือ

เนื้อหาปกหลัง : จอมใจพยัคฆ์ : อัคนีพยัคฆ์

บรรดาศักดิ์ที่ยิ่งใหญ่ ฐานะที่แตกต่าง ท่ามกลางไฟสงครามสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าอาจมิใช่เรื่องจริง

ในสนามรบ สมญานามที่ศัตรูมอบให้ ฝานเลี่ยงซื่อ คือแม่ทัพพยัคฆ์ทมิฬผู้ที่ร้ายด้วยเล่ห์มากด้วยกลอุบายเพียงเพื่อปกป้องให้แผ่นดินสงบสุขเขาไม่เคยรู้สึกที่ใช้อุบายเล่ห์กลและแผนร้ายจนกระทั่งลักพาตัวแม่กระต่ายขาว จินไป๋เหอ มาจากค่ายทหาร แคว้นศัตรูภายนอกนางแสนนุ่มนิ่มไร้พิษสง แต่แท้จริงแล้วกลับดื้อเงียบอย่างยิ่งหัวใจสั่งให้เขายอมลงให้นางอย่างที่ไม่เคยทำเช่นนี้กับสตรีใดมาก่อนแต่นางยังกล้าต่อต้านและคิดทอดทิ้งเขาอย่างนั้นหรือ!

ท่ามกลางศึกรบระหว่างสองแคว้นความจริงและเรื่องหลอกลวงยากแยะ เขาจะต้องวางเลห์กลเช่นไรเพื่อให้ชนะศึกรบและศึกรักในครั้งนี้

รีวิวโดยผู้เขียน : จอมใจพยัคฆ์ : อัคนีพยัคฆ์

เรื่อง อัคนีพยัคฆ์ นี้ ถือว่าเป็นเล่มสุดท้ายปิดซีรีส์ชุด "จอมใจพยัคฆ์" ทีเดียว จากการค่อน ๆ ช่วยกันคิด ช่วยกันตบพลอต ทำให้ซีรีส์นี้แบ่งออกเป็นสองภาคโดยไม่ได้ตั้งใจ โดยสองเรื่องแรกเป็นภาคที่เกี่ยวกับวัง ส่วนสองเรื่องหลังเป็นภาคที่เกี่ยวกับการสู้รบและอยู่ในสนามรบเสียส่วนใหญ่ ซึ่งเรื่องอัคนีพยัคฆ์ นี้ก็อยู่ในภาคสนามรบสนามรักนั่นเอง

อีกสิ่งหนึ่งที่เกิดขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจก็คือตอนช่วยกันตบพลอต "อ๋องเลี่งซื่อ" พระเอกของเรื่องนี้ ตอนแรกยังเป็นแค่ผู้ชายรักอิสระ ไม่อยากรับตำแหน่งใด ๆ ทั้งนั้น เวลาผ่านไปเขาก็ค่อย ๆ เติบใหญ่ กลับกลายมาเป็นท่านอ๋องที่เหมาะสมกับคำว่า "เจ้าเล่ห์และชั่วร้าย" และเขายังทำให้เพื่อน ๆ นักเขียนและนักอ่านหลายคนเผลอเรียกเขาว่า "อิอ๋อง!" โดยไม่ได้นัดหมายอีกด้วย

ทำไมถึงเป็นอย่างนั้น่ะหรือ อันนี้คนเขียนเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันรู้แต่ว่าตั้งแต่เขียนนิยายมา (เล่มนี้คือเล่มที่ 3) "จินไป่เหอ" คือนางเอกที่น่าสงสารที่สุด มันเป็นอย่างนี้ก็เพราะ...เอ่อ...เพราะนางต้องมาเจอกับพระเอกแบบอ๋องเลี่ยงซื่อยังไงล่ะ (อ่านมาถึงจรงจุดนี้คงจะมีคนที่อ่านเล่มก่อนหน้ามาแล้วหลายคนร้องว่า "นั่นไง อิอ๋องมันเจ้าเลห์และชั่วร้าย!" ....แหะ ๆ อ๋องเลี่ยงซื่อทำทุกอย่างเพื่อแผ่นดินจริง ๆ นะ เชื่อคนเขียนเถอะ)

และสิ่งสุดท้ายของสุดท้ายที่อยากบอกก็คือ ขอบคุณค่ะที่หยิบเรื่องนี้ขึ้นมาอ่าน หวังว่ามันจะทำให้คุณอ่านมีความสุขไปกับมันเหมือนตอนที่คนเขียนรู้สึก และคนเขียนหวังว่าเราจะได้เจอกันในเรื่องต่อไปและต่อไปนะคะ

ญานภา