รายละเอียด : ใจกรุ่นรัก

ใจกรุ่นรัก

ประพิมพรรษ์ แทบจะแดดิ้นตายเสียให้ได้ เมื่อถูกพาตัวมาดัดนิสัยยังไร่กาแฟของ นภนต์ พี่ชายบุญธรรม ที่เธอเคยค่อนแคะว่าแสนกระจอก เธอรู้ดีว่า ต่อให้มีปีก ก็หาทางบินหนีออกจากที่นี่ไปไม่ได้ ประพิมพรรษ์จึงหลอกล่อให้เขาตายใจ แสร้งยอมรับมัน แล้วรอโอกาสเหมาะๆ หาทางหนีทีไล่ แต่ยังไม่ทันไร กลิ่นกาแฟก็เริ่มเคล้ากลิ่นรัก
พอรู้ตัวอีกที ลมหายใจของเธอก็มีเขาเจือปนอยู่ทุกจังหวะการเต้นของหัวใจ! พรวด!!! นภนต์หลับตาพ่นกาแฟคำแรกออกมา ให้ตายเถอะ เพิ่งรู้ว่ากาแฟเกรดพรีเมียมจากไร่มันรสชาติห่วยแตกก็วันนี้เอง "ไอ้คนบ้า สกปรกที่สุดเลย" หญิงสาวกระโดดโหยง หลบกาแฟที่ชายหนุ่มพ่นออกมาโดยที่เขาไม่แคร์เลยว่ามันนจะเลอะตรงไหนบ้าง "อ้าว ก็นายสั่งเองว่ากาแฟดำ" กาแฟดำน่ะใช่ แต่ไม่ใช่เทกาแฟใส่มาหมดไร่แบบนี้ "ก็ฉันจะไปรู้ได้ยังไงล่ะว่านายจะกินกาแฟ ดำ แค่ไหนน่ะ ประพิมพรรษ์เน้นเสียงคำว่าดำ เป็นพิเศษจนนภนต์ยกนิ้วขึ้นมาชี้หน้าคาดโทษ "นี่จงใจแกล้งฉันใช่ไหม เอากาแฟมาเทชงเล่นแบบนี้สมควรโดนหักเงิน เงินเดือนหมื่นห้า ยังมีหน้าจะมาหักนู่นนี่ยิบย่อยอีก ให้ตายเถอะ คนอื่นอาจจะคิดว่าอยู่ได้นะ แต่ประพินพรรษ์คิดว่าเธอต้องตายแน่ ก็เมื่อก่อนเธอใช้เงินแต่ละเดือนต่ำกว่าหลักแสนที่ไหนกันเล่า "ฉันไม่ได้จะแกล้งนายนะ ก็ฉันไม่รู้นี่ว่านายอยากได้กาแฟเข้มแค่ไหน" "ฉันก็กินเหมือนที่มนุษย์คนอื่นเขากินกันนั่นแหละ คราวหลังถ้าไม่รู้มันเข้มหรือยังก็หัดชิมดูไม่ใช่ตะบี้ตะบันเติมกาแฟใส่ไปแบบนี้" "จะไปรู้ได้ยังไงเล่า ฉันเคยกินกาแฟที่ไหนกัน"

เนื้อหาปกหลัง : ใจกรุ่นรัก

ประพิมพรรษ์ แทบจะแดดิ้นตายเสียให้ได้ เมื่อถูกพาตัวมาดัดนิสัยยังไร่กาแฟของ นภนต์ พี่ชายบุญธรรม ที่เธอเคยค่อนแคะว่าแสนกระจอก เธอรู้ดีว่า ต่อให้มีปีก ก็หาทางบินหนีออกจากที่นี่ไปไม่ได้ ประพิมพรรษ์จึงหลอกล่อให้เขาตายใจ แสร้งยอมรับมัน แล้วรอโอกาสเหมาะๆ หาทางหนีทีไล่ แต่ยังไม่ทันไร กลิ่นกาแฟก็เริ่มเคล้ากลิ่นรัก
พอรู้ตัวอีกที ลมหายใจของเธอก็มีเขาเจือปนอยู่ทุกจังหวะการเต้นของหัวใจ! พรวด!!! นภนต์หลับตาพ่นกาแฟคำแรกออกมา ให้ตายเถอะ เพิ่งรู้ว่ากาแฟเกรดพรีเมียมจากไร่มันรสชาติห่วยแตกก็วันนี้เอง "ไอ้คนบ้า สกปรกที่สุดเลย" หญิงสาวกระโดดโหยง หลบกาแฟที่ชายหนุ่มพ่นออกมาโดยที่เขาไม่แคร์เลยว่ามันนจะเลอะตรงไหนบ้าง "อ้าว ก็นายสั่งเองว่ากาแฟดำ" กาแฟดำน่ะใช่ แต่ไม่ใช่เทกาแฟใส่มาหมดไร่แบบนี้ "ก็ฉันจะไปรู้ได้ยังไงล่ะว่านายจะกินกาแฟ ดำ แค่ไหนน่ะ ประพิมพรรษ์เน้นเสียงคำว่าดำ เป็นพิเศษจนนภนต์ยกนิ้วขึ้นมาชี้หน้าคาดโทษ "นี่จงใจแกล้งฉันใช่ไหม เอากาแฟมาเทชงเล่นแบบนี้สมควรโดนหักเงิน เงินเดือนหมื่นห้า ยังมีหน้าจะมาหักนู่นนี่ยิบย่อยอีก ให้ตายเถอะ คนอื่นอาจจะคิดว่าอยู่ได้นะ แต่ประพินพรรษ์คิดว่าเธอต้องตายแน่ ก็เมื่อก่อนเธอใช้เงินแต่ละเดือนต่ำกว่าหลักแสนที่ไหนกันเล่า "ฉันไม่ได้จะแกล้งนายนะ ก็ฉันไม่รู้นี่ว่านายอยากได้กาแฟเข้มแค่ไหน" "ฉันก็กินเหมือนที่มนุษย์คนอื่นเขากินกันนั่นแหละ คราวหลังถ้าไม่รู้มันเข้มหรือยังก็หัดชิมดูไม่ใช่ตะบี้ตะบันเติมกาแฟใส่ไปแบบนี้" "จะไปรู้ได้ยังไงเล่า ฉันเคยกินกาแฟที่ไหนกัน"