รายละเอียด : เรือเชื่องช้าสู่เมืองจีน:A Slow boat To

หลายคนเชื่อว่าเรื่องสั้นกับนวนิยายเรื่องยาวให้ความรู้สึกในการอ่านแตกต่างกัน เรื่องยาวจะมีผืนผ้าใบแผ่นใหญ่ขึงตึงให้ระบายสีสัน แต้มแต่งตัวละครให้กระโดดโลดเต้นได้สุดเหวี่ยง ส่วรเรื่องสั้นเป็นแต่เพียง "มุขเด็ด" ที่แฝงกายเงียบมาสะกิดท้าทอยให้ขนลุกซู่แล้วหนีหน้าจากไป

ร่ำๆ จะเชื่ออย่างนั้นอยู๋แล้ว

จนกระทั่งนักสืบเอกชนได้รับการว่าจ้างให้ตามหาใบหูของมนุษย์แกะที่หายไป

หรือจะเป็น "คนจีนที่ข้าพเจ้าเคยรู้จัก"

การตัดเล็มสนามหญ้าสุดพิถีพิถันครั้งสุดท้ายในชีวิต

บรรยากาศและกลิ่นอาย "มูราคามิ" ยังอวลอยู่ทั้งเล่ม หลายเรื่อง หลายรส

ระหว่างที่อ่านรวมเรื่องสั้น เหลียวมองข้ามไหล่ด้วย เผื่อจะมีป้าเกาะหลังสักคน

คำนำ : เรือเชื่องช้าสู่เมืองจีน:A Slow boat To

หลายคนเชื่อว่าเรื่องสั้นกับนวนิยายเรื่องยาวให้ความรู้สึกในการอ่านแตกต่างกัน เรื่องยาวจะมีผืนผ้าใบแผ่นใหญ่ขึงตึงให้ระบายสีสัน แต้มแต่งตัวละครให้กระโดดโลดเต้นได้สุดเหวี่ยง ส่วรเรื่องสั้นเป็นแต่เพียง "มุขเด็ด" ที่แฝงกายเงียบมาสะกิดท้าทอยให้ขนลุกซู่แล้วหนีหน้าจากไป

ร่ำๆ จะเชื่ออย่างนั้นอยู๋แล้ว

จนกระทั่งนักสืบเอกชนได้รับการว่าจ้างให้ตามหาใบหูของมนุษย์แกะที่หายไป

หรือจะเป็น "คนจีนที่ข้าพเจ้าเคยรู้จัก"

การตัดเล็มสนามหญ้าสุดพิถีพิถันครั้งสุดท้ายในชีวิต

บรรยากาศและกลิ่นอาย "มูราคามิ" ยังอวลอยู่ทั้งเล่ม หลายเรื่อง หลายรส

ระหว่างที่อ่านรวมเรื่องสั้น เหลียวมองข้ามไหล่ด้วย เผื่อจะมีป้าเกาะหลังสักคน

สารบัญ : เรือเชื่องช้าสู่เมืองจีน:A Slow boat To

• เรือเชื่องช้าสู่เมืองจีน
• เรื่องเล่า...ป้ายากจน
• โศกนาฏกรรมเหมืองถ่านหินนิวยอร์ก
• แถลงการณ์จิงโจ้
• สนามหญ้าสุดท้ายในบ่ายนี้
• สุนัขตัวน้อยของเจ้าหล่อนในผืนดิน
• ถนนสีเขียวในซิดนี่ย์

เนื้อหาปกหลัง : เรือเชื่องช้าสู่เมืองจีน:A Slow boat To

7 เรื่องสั้นจากผู้เขียน

ชื่อเลี่ยงชาวญี่ปุ่น

ฮารูกิ มูราคามิ

จะพาไปพบกับชายผู้มาเล่าเรื่องเกี่ยวกับคนจีนในชีวิตของตน จะเกิดอะไรขึ้นถ้ามี "ป้ายากจน" เกาะหลัง (ตามตัวอักษร ไม่ได้เล่นวำนวนเปรียบเปรย) ชายผู้มักเดินไปสวนสัตว์เวลามีใต้ฝุ่นเข้า เจ้าของชุดสูทสำหรับให้ยืมไปงานศพ การกระจายเสียงแถลงการณ์จิงโจ้ ความทรงจำเรื่องการตัดหญ้าสนามครั้งสุดท้าย และการปรากฏกายของ "มนุษย์แกะ" บนถนนสีเขียวในซิดนี่ย์

เรื่องสั้นที่ผมเขียนเป็นเหมือนกับเงาบางๆ ที่ผมทิ้งร่องรอยไว้บนโลก เป็นรอยเท้าจางๆ ที่หลงเหลือไว้ ผมจำได้แม่นยำว่าวางพวกมันแต่ละอันไว้ที่ไหนและรู้สึกอย่างไรตอนทำเช่นนั้น ดรื่องสั้นเป็นเหมือนป้ายบอกทางของหัวใจผม

- ฮารูกิ มูราคามิ