รายละเอียด : ลับ รัก สุดใจ

ลับ รัก สุดใจ

"เจ้าขาคิดหรือว่าพี่จะใจดีกับผู้หญิงทุกคนแล้วยอมให้ก้าวมาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตง่ายๆ แบบนี้" "จะ เจ้าเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของพี่ซันตั้งแต่เมื่อไรกัน" "ก็ตั้งแต่วันที่เราก้าวเข้ามาในห้องนี้ยังไงล่ะ" ชวนนท์ตอบพลางสบตาสวยที่มองมาดั่งลูกกวางระแวงภัยอย่างไม่หลบ "พี่ไม่ได้ยอมให้ใครเข้ามาในห้องนี้ง่ายๆ หรอกนะ และเจ้าขาเป็นผู้หญิงคนแรก" พิมพิกาส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อทันทีที่ชวนนท์พูดจบ "ไม่เชื่ออย่างนั้นเหรอ นี่พี่ไม่ได้เป็นนักแสดงชายรางวัลสุพรรณหงส์ที่จะเล่นใหญ่ได้แบบนี้นะ" พิมพิกามองใบหน้าคมของคนตรงหน้าอย่างแปลกใจ "สงสัยต้องปล้ำให้รู้แล้วรู้รอดกันไปเลยดีกว่ามั้ง" "อย่านะคะ" หญิงสาวร้องลั่นเมื่อเขาทำท่าจะโน้มใบหน้าลงมาใกล้ชิด อย่างถือวิสาสะ และพอเธอเงยหน้ามองเขาก็เห็นแววตายิ้มได้ของชวนนท์ "พี่ซันรักเจ้าขา ทีนี้ชัดเจนพอที่จะกล้าถามเรื่องส่วนตัวของพี่ไหม ยายเด็กช่างคิดมาก" "ค่ะ?ระรัก?" "อื้ม ต้องให้ปล้ำโชว์ไหมเนี่ย" เขาย้ำถามอีก แล้วทำท่าจะก้มหน้าลงมาจูบเธอจริงๆ จนหญิงสาวต้องยื่นมือออกไปปิดริมฝีปากหยักเต็มสีเข้มของเขาเอาไว้ แต่แล้วก็ชักมือกลับแทบไม่ทัน เมื่อชวนนท์ยื่นปากออกมาจนริมฝีปากชื้นๆ แตะลงบนใจกลางฝ่ามือเธอเบาๆ "พี่รักเจ้าขา ได้ยินชัดหรือยังครับ" "ค่ะ" พิมพิกาพยักหน้าทั้งที่ยังรู้สึกงุนงงไม่หาย ชวนนท์รักเธองั้นเหรอ นี่เธอฝันอยู่หรือเปล่า "ถ้ายอมให้พี่จูบ เจ้าจะรู้ว่าไม่ได้ฝัน" เขาบอกอย่างรู้เท่าทันความคิดเธอก็ไอ้ท่าทีเบิกตากว้างอ้าปากค้างน้อยๆ น่ะ เดาได้ไม่อยากหรอก "ว่าไงครับอยากลองพิสูจน์ไหมว่าไม่ได้ฝัน"

เนื้อหาปกหลัง : ลับ รัก สุดใจ

เจ้าชายในนิยายอาจจะไม่มีอยู่จริง แต่ผู้ชายในเครื่องแบบอย่าง ร้อยเอกชวนนท์ เป็นดั่งเทพบุตรขี่ม้าขาว พิมพิกา หาใช่เจ้าหญิงผู้อ่อนหวาน แต่ซ่อนความอ่อนไหวไว้ใต้ภาพลักษณ์ของสาวมั่น เขาเองอาจไม่ใช่เจ้าชายหนุ่มในคืนเต้นรำ แต่เป็นทหารหาญที่ซ่อนตัวเพื่อภารกิจลับของชาติมาโดยตลอด และกำลังอยากจะเปลี่ยนแปลงตัวเองให้มีตัวตน เพื่อที่จะได้รักใครสักคนให้สุดใจ "พี่ซัน" "ครับ" ชวนนท์ขานรับเสียงหวานชิดใบหูเล็กของพิมพิกาที่แม้จะมีที่ครอบหูกางกั้น แต่เธอกลับรู้สึกเหมือนลมหายใจของเขาเป่ารดบนผิวเนื้อของเธอเต็มๆ "พี่ซันยืนใกล้เจ้าเกินไปแล้วนะคะ" "เขาก็สอนยิงปืนกันแบบนี้แหละ พี่ไม่ได้แต๊ะอั๋งสักหน่อย" "ต้องโอบไว้ทั้งตัวเลยหรือคะ" พิมพิกาถาม ทั้งที่สายตามองตรงไปยังเป้าหมายเบื้องหน้า เพื่อซ่อนอาการเขินอายของตัวเอง "ก็ต้องยืนแบบนี้สิ เจ้าขายังยิงปืนไม่เป็นนี่ครับ ก็ต้องติวหนักหน่อย" "แต่พี่ซันแน่ใจนะคะว่าแค่จะสอนยิงปืนเฉยๆ" "ทำไม" ชวนนท์หลุดยิ้มอย่างชอบใจกับคำถามของร่างแบบบางในอ้อมกอด เพราะการสอนยิงปืนของเขาดูจะพิเศษกว่าการสอนยิงปืนของครูฝึกท่านอื่นๆ ในเมื่อเขาจงใจเหยียดแขนโอบคนตัวเล็กกว่าไว้ทั้งตัว ซ้ำยังฉวยโอกาสดอมกลิ่นหอมกรุ่นจากร่างบางไว้่เต็มปอด "ก็ มันใกล้ไป" "ไม่ใกล้หรอก เขาก็ยืนสอนกันแบบนี้แหละครับ"