รายละเอียด : เศษรักอสูร

ปลายเท้าเปลือยเปล่า ย่ำเดินไปตามผืนทรายเนียนละเอียด เธอสูดกลิ่นอายจางๆ ของท้องทะเลเข้าปอดลึก สดชื่นเหลือเกินยามได้ทอดสายตามองระรอกคลื่นสีฟ้าคราม นานมาแล้วที่เธอไม่ได้ให้ความรู้สึกผ่อนคลายกับตัวเองแบบนี้ เพราะเวลาผ่านมาทั้งหมดนั้น รอบข้างของเธอมีเพียงน้ำตาและเสียงสะอึกสะอื้นดวงหน้าเล็ก ก้มมองปลายเท้าในยามคลื่นทะเลตีขึ้นมาให้เปียกปอน อดยิ้มเนือยๆ ไม่ได้ เพราะผืนน้ำสะอาด ลบร่องรอยการเดินของเธอจนหมดสิ้น มันช่างแตกต่างใจหัวใจร้าวรานดวงนี้เหลือเกิน เพราะไม่ว่าจะใช้ยางลบเป็นหมื่นก้อน ก็ไม่สามารถทำให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีก ต่อให้พยายามแค่ไหน มันก็ยังทิ้งร่องรอยกระด่างกระดำไว้เสมอต้องเงยหน้าขึ้นทันที เพราะดวงตาปะทะเข้ากับหน้าแข็งแข็งแรง อันรกครึ้มไปด้วยเส้นขนสีเข้มขึ้นเป็นปื้นเต็ม ค่อยๆ มองตั้งแต่หน้าขา ผ่านช่วงลำตัวจนมาถึงเคราจางๆ เขียวครึ้ม สลิลลาจ้องดวงหน้าของคนตัวโตตาไม่กะพริบ เมื่อเขานิ่ง ร่างบางจึงหมุนกายเดินหนี แต่ก็ถูกมือหนาใหญ่ยึดเรียวแขนสลักเสลาไว้แน่น“จะไปไหนฮึ! ครบครึ่งชั่วโมงแล้ว เรากลับเข้าบ้านกันเถอะ” คนชวน กำลังขยับปลายนิ้วลูบไล้เบาๆ บนเรียวแขนเล็ก“ฉันไม่กลับ!” เชิดหน้าปฏิเสธ ปัดมือใหญ่ออกจากเรียวแขน “อย่ามายุ่งกับฉัน ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ”“ไม่เอาน่า...” ภีรภพเริ่มครวญ “จะไปดีๆ หรือจะให้พี่บังคับฮึ! ลูกหว้าก็รู้ว่าตัวเองไม่สบาย อย่าดื้อได้ไหม”“นั่นมันก็ไม่เกี่ยวกับคุณ”“แต่พี่ต้องเกี่ยว พี่ต้องยุ่ง!” เสียงห้าวเถียงทันควัน ช้อนร่างบางขึ้นแนบอก ท่ามกลางอาการดิ้นพล่านอย่างไม่ยอมง่ายๆ ของสลิลลา มือน้อยง้างกรงเล็บประทุษร้ายเรือนกายหนั่นแน่นเสียจนเป็นรอยเล็บยาวเฟื้อย ทว่าชายหนุ่มก็ทำได้เพียงกัดฟันทน และกระซิบชิดใบหน้าของคนดื้อ “พี่ไม่ยอมให้ลูกหว้าเอาแต่ใจในเวลาแบบนี้เด็ดขาด เพราะอะไรรู้ไหม เพราะพี่เป็นห่วงเมีย”ปากอิ่มถึงกับเม้มแน่นเป็นแถบตรง จ้องเขาอย่างโกรธๆ แล้วตะเบ็งคัดค้านด้วยนัยน์ตาเอาเรื่อง “ฉันไม่ใช่เมียของคุณ!”“ช่างเถอะน่า คำพูดไม่เป็นก็ช่าง แต่ร่างกายลูกหว้าเป็นของพี่” ย้ำด้วยการกดปลายจมูกโด่งคม จมกับแก้มอิ่มข้างซ้ายไปเต็มรัก แถมยังลากไล้ปากหยักได้รูป ไปยังใบหูนุ่ม ขบเม้มเบาๆ “ยอมรับหรือไม่ ลูกหว้าก็เป็นเมียของพี่ เพราะฉะนั้น ห้ามดื้อนะครับทูนหัว”“คนบ้า! อย่ามาพูดจาพล่อยๆ แบบนี้นะ ฉันเกลียดคุณ” กัดฟันด่าเขา แล้วเบือนหน้าหนีออกจากแผงอกกว้าง เพราะทำให้เธอหน้าร้อนผ่าวมุมปากหยักได้แต่ยกยิ้มน้อยๆ แววตาทั้งสองข้าง ซ่อนเร้นความร้าจกาจไว้ด้วยประกายตาพราวระยับ ปล่อยให้หญิงสาวทำตัวดื้อดึง แต่ตัวเองก้าวยาวๆ มุ่งสู่บ้านพัก ทว่า...กว่าจะเดินข้ามธรณีประตูบ้านเข้าไปได้ ก็รู้สึกแสบร้อนไปทั้งทรวงอก หากเลิกเสื้อขึ้นดูล่ะก็ คงได้เห็นเลือดไหลซิบๆ เป็นแน่แท้‘ฉันให้เธอทำร้ายฉันได้เต็มที่ รอให้ถึงเวลาของฉันก่อนเถอะ เธอเจ็บเจียนตายแน่...ลูกหว้า!’ ครวญในใจด้วยความอาฆาต แล้วค่อยๆ วางร่างบางให้ยืนนิ่ง เมื่อเธอยังดื้อดึงจะหนีกลับกระท่อม ก็รีบขู่กลา