รายละเอียด : บุปผาเลี่ยมเพชร เล่ม 1

บุปผาเลี่ยมเพชร เล่ม 1

คุณชายหวังมองนางสางผมอย่างใจเย็นพร้อมกับความรู้สึกแปลกๆ ที่เกิดขึ้นในอก เขาชื่นชอบมองนางยามปล่อยสยายผม ชอบมองนางที่ขมวดคิ้วยามใช้มือสางผมที่พันกัน ชอบสายตาของนางที่มองขอความเห็นเขาหลังจากรวบผมแล้ว เป็นความรู้สึกบางสิ่งที่เขาไม่อาจอธิบายออกมาได้ "คุณชาย ดูเหมาะหรือไม่เจ้าคะ" นางสบตามองเขาอย่างไม่มั่นใจนัก เพราะไม่มีกระจกส่องจึงไม่อาจรู้ได้ว่าผ้าผูกผมที่งดงามนี้เข้ากับนางหรือไม่ "เจ้าผมยุ่งและผูกผมเบี้ยว" เขาตอบ ฟางหรงทำหน้าเบ้ นางเองไร้ฝีมือที่จะผูกผมให้งดงาม ปกติเวลาผูกผมล้วนเป็นอาเป่าที่ผูกให้ เพราะหากนางทำเองก็เพียงแต่ผูกผ้าลวกๆ ให้อยู่ได้ก็เพียงพอแล้ว "เช่นนั้นข้าเก็บไว้ก่อนดีกว่า ไว้วันรุ่งขึ้นจะให้อาเป่าช่วยผูกอีกทีแล้วค่อยมาให้คุณชายดู ดีหรือไม่เจ้าคะ" "ข้าช่วยเจ้าผูกผมดีหรือไม่" เขาไม่พูดเปล่า แต่ลุกขึ้นยืนแล้วเดินมาหานางอย่างรวดเร็ว ฟางหรงไม่ทันพูดสิ่งใดเขาก็ค่อยๆ ปลดผ้าผูกผมออกแล้วจึงใช้นิ้วเรียวยาวของเขาจับเส้นผมนุ่มลื่นอย่างเบามือ ผมเส้นเล็กดำเงาดั่งเส้นไหมของนางยาวเพียงไม่ถึงกลางหลัง ไม่เหมือนกับสตรีอื่นที่นิยมไว้ผมยาวเลยบั้นเอวเสียส่วนใหญ่ เมื่อชื่นชมผมเรียบลื่นของนางจนพอใจแล้วจึงหยิบหวีไม้มาสางผมให้นางช้าๆ เมื่อมิได้เห็นท่าทีคุกคาม ฟางหรงจึงเลือกนิ่งเงียบไม่ห้ามปรามแล้วหลับตาพริ้มอย่างผ่อนคลายอารมณ์ ปล่อยให้เขาจัดการกับศีรษะของนางต่อไป

เนื้อหาปกหลัง : บุปผาเลี่ยมเพชร เล่ม 1

จากจุดสูงสุดของสตรีผู้แข็งแกร่งที่สุด จนเปรียบดั่ง "เพชรอันล้ำค่าแห่งกองทัพจีน" ต้องมีโชคชะตาเกี่ยวพันกับโลกคู่ขนานอีกแห่งหนึ่ง สู่..จุดต่ำสุดของ "บุตรอนุภรรยาลำดับที่ห้าผู้แสนต่ำต้อยแห่งจวนเสนาบดี" พร้อมภาระที่แบกไว้เต็มหลัง ทั้งสังขารขาดสารอาหาร พี่สาวพิการ มารดา อ่อนแอ แบมือไม่เจอเงิน ชีวิตของ หลี่ฟางหรง บัดซบยิ่งนัก! โชคดีที่นางมิได้ข้ามภพมาตัวเปล่า แต่ยังแบกมันสมองไหวพริบปฏิภาณ รวมถึงความรู้และประสบการณ์ในภพเดิมติดมือมาด้วย จึงใช้มันเอาตัวรอดจากเหล่างูพิษทั้งหลายในจวนเสนาบดี เล่ห์เหลี่ยม..เชือดเฉือนคม..ยาพิษ..แล้วอย่างไร นางคือผู้ถือคติ..ให้หนึ่งตอบแทนร้อยในเมื่อร้ายมาหนึ่งก็อย่าโอดครวญว่านางโหดเหี้ยมยามตอบแทนคืนให้ร้อยเท่า! เหลือก็แต่เพียง "ความรัก" เท่านั้น ที่ได้รับมาเต็มร้อย แต่ไม่รู้ว่าจะต้องตอบแทนคืนอย่างไรจึงจะเท่าเทียม "ข้าดีใจที่เจ้ายอมรับการพึ่งพาของข้า" "ครั้งนี้ข้าติดค้างหนี้บุญคุณของท่านแล้ว" นางไม่พูดเปล่า ทั้งยังเอนตัวพิงเขาด้วยความเคยชินยามที่ฝึกซ้อมร่วมกันจนเหนื่อยอ่อน "เรื่องเล็กน้อยแค่นี้จะนับว่าเป็นบุญคุณอันใดได้" "ขอบคุณมากจริงๆ ท่านไม่ต้องห่วงอันใดหรอก ข้าย่อมรู้ขีดจำกัดของตัวเองดี" เขาถือโอกาสใช้แขนโอบไหล่นางเบาๆ แล้วจึงกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง "เด็กโง่! เจ้าเป็นสตรีก็สมควรพึ่งพาบุรุษเช่นข้าให้มาก อย่าได้ทำสิ่งใดเพียงลำพังเช่นนั้นอีก เจ้าสามารถพึ่งพาข้าได้ตลอด อย่างน้อยเจ้าก็ควรรู้ว่าข้าย่อมช่วยเหลือเจ้าทุกสิ่ง" ในขณะที่พูดนั้นเขารู้สึกตัวว่าช่วงแก้มของตนร้อนผ่าวขึ้นมาวาบหนึ่ง ฟางหรงนั้นมิได้หันไปมองจึงไม่อาจทราบความในใจที่แม่ทัพหนุ่มนั้นแสดงออกมา

รีวิวโดยผู้เขียน : บุปผาเลี่ยมเพชร เล่ม 1

การข้ามภพของผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งในโลกปัจจุบันดำรงตำแหน่งผู้บัญชาการทหารระดับสูงของกองทัพวัยสามสิบห้าปี ซึ่งมีชะตาลิขิตให้ต้องข้ามภพมาสู่มิติคู่ขนานเสมือนจีนโบราณ ในร่างของคุณหนูห้าผู้ต่ำต้อยแห่งจวนเสนาบดีวัยสิบสามปี ผู้แบกภาระเต็มหลัง ทั้งมารดาที่อ่อนแอทางร่างกายและจิตใจ และพี่สาวที่มีร่างกายไม่สมบูรณ์ เมื่อต้นทุนของเธอติดลบเช่นนี้ จำต้องเค้นสมองและประสบการณ์ในชีวิตก่อนมาเพื่อต่อกรกับอสรพิษร้ายในจวนเสนาบดี และผลักดันตนเองขึ้นสู่ที่สูงเพื่อให้รอดชีวิตต่อไป

เสี่ยวเฝิ่นจู

รีวิวโดยสำนักพิมพ์ : บุปผาเลี่ยมเพชร เล่ม 1

เรื่องราวของ หลี่โหรวหยาง สาวสวยที่มีดีกรีเป็นถึงแม่ทัพนายกอง ชีวิตที่กำลังรุ่งโรจน์ของเธอกลับต้องกระตุกวูบเมื่อเฮลิคอปเตอร์ที่นั่งไปปฏิบัติภารกิจเกิดอุบัติเหตุตก ณ จุดนั้นดวงวิญญาณของเธอได้พบกับผู้นำวิญญาณและ หลี่ฟางหรง เด็กสาวที่ถูกทำร้ายจนเสียชีวิต จนกลายเป็นดวงวิญญาณมาอยู่ในโลกคู่ขนานนี้เช่นกัน ด้วยเหตุผลและเงื่อนไขบางประการผู้นำวิญญาณจึงได้จัดการให้ทั้งดวงวิญญาณของหลี่โหรวหยางและหลี่ฟางหรงได้สลับร่างกัน ก่อนจะกลับไปเข้าร่าง เมื่อต่างฝ่ายต่างต้องใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ในร่างที่ไม่คุ้นเคย อีกทั้งความเป็นอยู่ และผู้คนทั้งที่ปรารถนาดีและประสงค์ร้าย พวกเธอจะดำรงชีวิตให้อยู่รอดได้อย่างไร โดยเฉพาะหลี่โหรวหยางที่อยู่ในร่างของหลี่ฟางหรงซึ่งแวดล้อมาอยู่ด้วยภยันตรายจากเหล่าคนพาล เธอจึงต้องใช้ทั้งเล่ห์เหลี่ยม มารยาและวิชาเอาตัวรอด ทว่าลำพังบุปผางามจะต้องทานพายุร้ายที่ซ่อนไว้ด้วยแรงริษยาอาฆาตแค้งของเหล่าคนพาลได้หรือ ขอเชิญคุณผู้อ่านร่วมติดตามและเป็นแรงใจให้นางเอกคนงามของเรากันเถอะค่ะ

นภัสร พรพิรุณ