รายละเอียด : โซ่พิศวาส

โซ่พิศวาส

พราวนภางค์นั่งตัวชา แววตาตกตะลึงขณะมองชายหนุ่มตรงหน้า ทั้งงุนงงปนตกใจกับข้อเสนอแสนแปลกประหลาดที่เขายื่นให้ “ผมต้องการให้คุณอุ้มท้องลูกให้ผม” ความประสงค์สั้น ๆ แต่หนักแน่นราวประกาศิตสะท้อนก้องไปมาในห้วงความความคิด ตอกย้ำให้หญิงสาวยิ่งนึกประหลาดใจ เหตุใดชายหนุ่มผู้เพียบพร้อมทั้งรูปสมบัติ คุณสมบัติ และทรัพย์สมบัติอย่างภวันภพ เศรษฐการ ถึงได้ยื่นข้อเสนอพิลึกพิลั่นนั่นให้เธอ ภวันภพ ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอนั้น มองปราดเดียวก็ให้คำจำกัดความได้ว่าดูดีไม่มีที่ติ ทั้งหน้าตาที่หล่อเหลาคมเข้ม รูปร่างสูงใหญ่สง่างาม จะมีติดขัดอยู่บ้างก็ตรงแววตาคมจนค่อนไปทางดุของเขาเท่านั้น ที่สบแล้วพานให้ใจสั่นไหวทุกครั้งไป
“หน้าตาอย่างนี้คงมีผู้หญิงเรียงแถวมาเสนอตัวเป็นแม่ของลูก มาจ้างเราทำไมกัน” “หรือว่าหมอนี่จะไม่ชอบผู้หญิง โถ หน้าตาก็ดี ไม่น่ารสนิยมเบี่ยงเบนเลย” ดูท่าเสียงเปรยขมุบขมิบของพราวนภางค์คงจะไปกระทบหูของชายหนุ่มเข้า ดวงตาคมคู่นั้นจึงตวัดปราดมาจ้องพร้อมเอ่ยเสียงเย็น “ผมเป็นผู้ชายทั้งแท่ง และผมก็มีเหตุผลของผม ที่ไม่จำเป็นต้องบอกคุณ” เสียงเอ่ยเนิบนาบแต่แฝงไปด้วยความดุดันจนร่างเล็กสะดุ้ง ทว่ายังฝืนนั่งหลังตรงไว้เชิง
“ทำอย่างกับฉันอยากรู้นักนี่” หน้าสวยเมินมองไปทางอื่น พลางเม้มริมฝีปากยื่นน้อย ๆ อย่างน่ารัก ใจหนึ่งอยากจะถอยหนีให้ห่าง แต่ก็กลับคล้ายมีอำนาจบางอย่างกดตรึงเอาไว้ จนเธอไม่สามารถขยับกายได้ดั่งใจคิด
 “ผมไม่มีเวลามาต่อล้อต่อเถียงกับคุณ ว่ายังไง คุณจะยอมรับเงื่อนไขของผมไหม เงินสิบล้าน แลกกับการที่คุณอุ้มท้องลูกของผม ทันทีที่คุณตกลง ผมจะจ่ายงวดแรกทันทีสามล้านบาท แล้วทันทีที่เด็กคลอดออกมา คุณก็รับอีกเจ็ดล้านไปได้เลย” “ฉันสงสัย ว่าทำไมคุณถึงเลือกฉัน” ถึงน้ำเสียงจะเด็ดเดี่ยว แต่สีหน้าคนถามกลับเต็มไปด้วยความสับสนระคนหวาดระแวง เม็ดเหงื่อเล็ก ๆ ผุดพรายทั่วกรอบหน้าใส เช่นเดียวกับดวงตากลมโตที่ไหววูบน้อย ๆ ขณะผู้เป็นเจ้าของพยายามมองสบคู่สนทนา ทำเอาภวันภพอดไม่ได้ที่จะชื่นชมในความกล้าเกินใครของเจ้าหล่อน “เพราะคุณเหมาะสมที่สุด” ร่างสูงสรุปสั้นตามนิสัย ก่อนให้นึกขัดใจเมื่อสบประสานเข้ากับนัยน์ตาแข็งกร้าวดื้อดึง ชายหนุ่มพ่นลมหายใจนิดหนึ่ง แล้วนึกเรียบเรียงคำพูด เอ่ยเป็นจังหวะจะโคนชัดเจน “อันดับแรก คุณกำลังต้องการเงิน อันดับที่สอง คุณยังโสด ไม่มีพันธะผูกพันกับใคร ซึ่งก็ดี เพราะผมไม่อยากมีปัญหาทีหลังว่าไปแย่งเมียใครที่ไหนมา และอันดับที่สาม...” คราวนี้ภวันภพหยุดพูด พลางกวาดสายตาจับจ้องหญิงสาวไปทั้งตัวแล้วมาหยุดนิ่งอยู่บริเวณทรวงอกอวบอิ่ม ซึ่งเขาเห็นว่าไม่สมตัวกับร่างเล็กบอบบางนี้เอาเสียเลย “ผมคิดว่าคุณเป็นแม่ที่ดีได้” พราวนภางค์หน้าร้อนเห่อกับคำพูดของเขา ทั้งอายทั้งโกรธผสมปนเปกันจนแยกไม่ถูก ยิ่งเห็นว่าสายตาคมกริบคู่นั้นจับจ้องอยู่บริเวณใด ก็ยิ่งควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ ผุดลุกขึ้นตวาดสุดเสียง “ถึงฉันจะจน ฉันก็ไม่ยอมขายตัวเป็นแม่พันธุ์ให้คุณหรอกค่ะ”  “คุณดูถูกตัวเองเกินไปหรือเปล่า ผมยื่นข้อเสนอให้คุณมาอุ้มท้องลูกของผม มาเป็นแม่ของลูกผม ไม่ได้เสนอให้คุณมานอนกับผมเสียหน่อย” ภวันภพยังคงเอ่ยเรียบเรื่อยคล้ายกับเป็นเรื่องปกติธรรมดา แต่ยิ่งเร่งเชื้อไฟในใจของพราวนภางค์ให้คุโชน “ท่าทางคุณก็ออกจะฉลาด ไม่น่าโง่เลยนะคะ ถึงได้ไม่รู้ว่าเด็กคนหนึ่งต้องเกิดมายังไง” สิ้นคำ! พราวนภางค์ก็เพิ่งรู้สึกว่าตนเองตัดสินใจผิดพลาดที่สุดในชีวิต ดวงตาดุวับที่เธอเห็นในตอนแรก บัดนี้ลุกเรืองด้วยเพลิงโทสะ และไม่ทันจะคิดอะไรต่อ ร่างสูงใหญ่ก็ปราดเข้าประชิดตัวเธอในทันที

เนื้อหาปกหลัง : โซ่พิศวาส

ทันทีที่ พราวนภางค์ ตกลงรับจ้างเป็นแม่อุ้มบุญให้กับเขา ภวันภพ ก็ตั้งใจแล้วว่าจะพันธนาการทั้งร่างกายและหัวใจของเธอด้วยโซ่แห่งความพิศวาสที่ไม่อาจตัดขาดชั่วนิรันดร์ "ผมต้องการให้คุณอุ้มท้องลูกให้ผม" พราวนภางค์นั่งตัวชา แววตาตกตะลึงขณะมองชายหนุ่มตรงหน้า ทั้งงุนงงปนตกใจกับข้อเสนอแสนแปลกประหลาดที่เขายื่นให้ "ฉันสงสัย ว่าทำไมคุณถึงเลือกฉัน" "เพราะคุณเหมาะสมที่สุด" ภวันภพสรุปสั้นตามนิสัย ดวงตาคู่คมหยุดนิ่งอยู่บริเวณทรวงอกอวบอิ่ม ซึ่งเขาเห็นว่าดูจะไม่สมตัวกับร่างเล็กบอบบางนี้เอาเสียเลย "ผมคิดว่า คุณเป็นแม่ที่ดีได้" เอาเถอะ พราวนภางค์ เธอไม่มีอะไรจะขายอยู่แล้วนี้ ถ้าตัวเธอทำให้แม่กับเจ้าพีสบายได้ก็เซ็นๆ ไปเสียเถอะ จะลังเลอะไรอยู่ล่ะ "ก็ได้ค่ะ ฉันตกลง" พราวนภางค์ตัดสินใจเด็ดขาด แล้วจรดปากกาเซ็นชื่อตัวเองลงในสัญญาอย่างรวดเร็ว และทันทีที่เธอผุดขึ้นเพราะจวนเจียนจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวคนที่รอจังหวะอยู่แล้วก็รั้งตัวเธอเข้ามากดประทับจุมพิตเนิ่นนาน "ระหว่างเราต้องมีจูบมัดจำ" โซ่สัญญาแห่งพันธนาการที่ร้อยรัดหัวใจทั้งสองได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว

รีวิวโดยผู้เขียน : โซ่พิศวาส

จุดเริ่มต้นของความประทับใจ ความรัก และความสุข อันยิ่งใหญ่ ที่นักเขียนนามว่า โรสิตา ได้มีโอกาสแบ่งปันกับผู้อ่านอีกหลายๆ คน จากความสุขเล็กๆ ของคนชอบเขียน สู่การบอกเล่าเรื่องราวในโลกออนไลน์นำมาซึ่งความผูกพันผ่านตัวอักษร ที่ไม่จำเป็นต้องเห็นหน้าค่าตา แต่ก็ลึกซึ้งเหนียวแน่นเสมือนว่าเราเป็นครอบครัวเดียวกัน โซ่พิศวาสจึงไม่ใช่เป็นเพียงปฐมบทแห่งนิยามรักหลากรสของครอบครัวเศรษฐการ แต่ยังเป็นอนุสรณ์แห่งความทรงจำที่คอยย้ำเตือนให้ผู้เขียนระลึกอยู่ในใจเสมอว่า ครั้งหนึ่ง..เพราะนวนิยายเรื่องนี้ พวกเราจึงได้มารู้จักกัน บัดนี้ความทรงจำเก่าๆ ได้ถูกปลุกให้มีชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง โดยการให้โอกาสของพี่อี๊ด สุธาสินี และสำนักพิมพ์ปองรัก ที่ช่วยสนับสนุนและผลักดันให้ ภวันภพ และ พราวนภางค์ ได้กลับมาสร้างความสุขและรอยยิ้มให้แก่ผู้อ่าน เปรียบเสมือนการสานต่อโซ่สายใย ร้อยรัดความรู้สึกอันดีที่เกิดขึ้นทั้งเก่าและใหม่เอาไว้ด้วยกัน

โรสิตา