รายละเอียด : สืบร้อนสยบรัก

สืบร้อนสยบรัก

ตอนกลางวัน ‘ฐิฐา’ คืออาสาสมัครดูแลบ้านเด็กกำพร้า เวลากลางคืน เธอคือผู้ให้ความสุขด้วยเสียงเพลงแก่บรรดานักท่องราตรี แม้สิ่งเหล่านี้จะไม่ใช่อาชีพในฝัน แต่เธอก็คุ้นเคยกับมันมาตลอดชีวิต จนกระทั่งวันที่เขาปรากฏตัวขึ้น...ชายหนุ่มผู้มีความเป็นมาลึกลับ...เจ้าของดวงตาสีนิลที่จะทำให้ฐิฐาต้องตกอยู่ในอันตราย...จากความเร่าร้อนทางกาย และหัวใจที่แสนจะเย็นชา หลังจากเติบโตและใช้ชีวิตที่อเมริกากว่าสิบเจ็ดปี ‘วิชยุทธ วิกเตอร์ บราวน์’ ตัดสินใจกลับมาเยือนแผ่นดินเกิดอีกครั้ง ไม่ใช่แค่ค้นหาความจริงในอดีต... แต่ยังเพื่อตามหา...
‘เด็กผู้หญิง’ เพียงคนเดียวที่ขโมยหัวใจเขาไปในเสี้ยววินาที และวิชยุทธจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้ทุกสิ่งที่เขาต้องการ แม้มันจะทำให้ชายหนุ่มกลายเป็นจอมวายร้ายในสายตาเธอก็ตาม “เราจะ ‘ทำ’ กันอีกก็ได้” “ทำอะไร ผมไม่เข้าใจเลย” เขาแกล้งยั่วเย้าเธออย่างเห็นได้ชัด “ก็ทำอย่างที่คุณอยากทำ” เธอหลับตาปี๋ด้วยความเขินอาย ไม่รู้ว่าเขาจะจูบเธออีกไหม “แล้วคุณไม่อยากเหรอ” “ก็... อยาก” ไม่อาจต้านทานความรู้สึกภายในกายอันร้อนรุ่มได้อีกต่อไปเธอจึงตอบออกมาแบบนั้น

คำนำ : สืบร้อนสยบรัก

"ทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร..."

ปัง!

สิ้นเสียงปืนดังลั่น เด็กชายก็ไม่ได้ยินเสียงของผู้เป็นแม่อีกเลย.... เขาพยายามกลั้นน้ำตาตัวเองเอาไว้ด้วยความเศร้าโศกกับการรับรู้ว่าผู้เป็นแม่ได้จากเขาไปอย่างไม่มีวันหวนกลับแล้ว ความรู้สึกนั้นได้กัดกินหัวใจดวงน้อยๆ ไปเรียบร้อย แต่เขาก็ยังพยายามตั้งสติทั้งๆ ที่น้ำตาไหลออกมานองหน้าด้วยความเสียใจอย่างสุดซึ้ง เด็กชายเอามือบีบจมูกให้ลมหายใจออกมาน้อยที่สุด รับรู้ว่ามีอันตรายอยู่ใกล้ตัว พลางค่อยๆ วิ่งลงมาหลบหลังอยู่อย่างเงียบขรึม พยายามทำราวกับว่าตัวเองไม่ได้อยู่ตรงนั้น

"เด็กเอ๋ย... เด็กดีของพ่อกับแม่ไปซ่อนอยู่ที่ไหน" มันเป็นเสียงของผู้ชาย ไม่ผิดแน่ เขาคิด เขาพยายามข่มใจไม่ส่งเสียง ฝืนร่างกายที่สั่นให้อยู่นิ่งๆ เข้าไว้ เพราะสัญชาตญาณบอกว่าอันตรายกำลังย่างกรายเข้ามา ทั้งกลัวทั้งตกใจ

"ออกมาเร็วเด็กดี ออกมาทางนี้เร็วเข้า พี่มีของขวัญจะให้"

ตึกๆ ตึกๆ เขายังคงเงียบ เสียงฝีเท้ามันก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

"เป็นเด็กดีขนาดนี้ ต้องได้ของดีแน่ๆ เลย ไหนขอดูหน้าเด็กดีชัดๆ หน่อยได้ไหม" เด็กชายถอยหลังก่อนที่จะรู้สึกว่าเผลอไปเหยียบอะไรเข้า เขาก้มลงมองขณะที่มือยังคงปิดปากอยู่...

นั่นมันพ่อนี่... เขากำลังเหยียบมือของพ่อ! ร่างหนาของผู้เป็นพ่อนอนหงายอยู่บนพื้นที่ถูกย้อมไปด้วยสีแดง มีรูกลวงอยู่ตรงหน้าผาก กลิ่นสนิมเหล็กคลุ้งเต็มไปหมด เด็กชายผู้น่าสงสารหลับตาปี๋ กลั้นใจมุดตัวไปอยู่ใต้โต๊ะมุก ยกมือขึ้นปิดปากอุดจมูกเพื่อไม่ให้ตัวเองส่งเสียงร้อง ทั้งที่ตอนนี้อยากจะร้องไห้ออกมาอย่างบ้าคลั่งแล้ว

ตึกๆ ตึกๆ

"อ้าว คุณพ่อกิตตินอนอยู่ตรงนี้เองหรือ เดี๋ยวจะพาลูกชายสุดที่ัรักมานอนด้วยนะ" ในใจของเขาสั่นรัวราวกับกลองศึก เขาจะบ้าตายอยู่แล้ว ให้ตายสิ ประตูอยู่ที่ไหน ทำไมมืดแบบนี้

"ออกมาเร็วเด็กดี... มาหาพี่มาเด็กน้อย" เอาล่ะ เขาตัดสินใจและกลั้นใจค่อยๆ พาร่างที่สั่นระรัววิ่งออกจากที่ซ่อน มองหาทางหนีที่ใกล้ที่สุด ในความมืดมนที่แสนน่ากลัว เขาเห็นดวงจันทร์ลอยเด่นบนฟ้า ร่างเล็กตรงดิ่งไปเปิดหน้าต่างและกระโจนออกไปพร้อมกับตะโกน... "ช่วยด้วยยย!!!"