รายละเอียด : เมียรักจอมมาร (ณิชาดา)

“อย่านะ...” คนตัวเล็กเพ้อออกมา ร่างบางเริ่มสั่นเทิ้มขึ้นอีกครา “ช่วยด้วย แฟรงค์...ช่วยลูกแก้วด้วย” กลีบปากที่สั่นระริกพึมพำเสียงเบาหวิว หากชื่อที่กระทบโสตประสาททำให้ชายหนุ่มทิ้งผ้าผืนเล็ก แล้วรีบคว้ามือนุ่มมากุมไว้ ก่อนจะจรดปลายจมูกโด่งลงบนอุ้งมือบาง พร้องกับไล่จูบทีละนิ้วด้วยความอ่อนโยน ขณะที่ถ้อยคำปลุกปลอบก็ยังคงหลุดจากปากหยักอย่างต่อเนื่อง “ชู่ว! คนดี ผมอยู่นี่ ผมอยู่ข้างๆ คุณ” ดวงตาของคนพูดฉายแววห่วงใยอย่างปิดไม่มิด ขณะที่เรียวปากก็เฝ้าจูบไปตามฝ่ามือทั้งสองข้างของคนตัวเล็ก ก่อนจะยกขึ้นแนบแก้มสาก พร้อมกับขยับปลายนิ้วไล้เบาๆ บนหลังมือเล็ก เมื่อพัณณิตาผวาเข้ามากๆ คนตัวโตก็ล้มตัวลงนอนเคียงข้าง แล้วรั้งร่างสั่นเทาเข้ามาโอบกอดเพื่อให้เธอรับรู้ไออุ่นของเขาที่แนบชิดอยู่ใกล้ๆ“ลูกแก้ว...ลูกแก้วไม่ต้องกลัวนะ” ชายหนุ่มเฝ้าจูบเบาๆ บนกลีบปากอิ่ม สลับกับเอ่ยถ้อยด้วยน้ำเสียงแหบห้าวซึ่งฟังแล้วอ่อนโยนจนคนเป็นเจ้าของเสียงยังประหลาดใจคุณหนูแสนดื้อแห่งไร่พัทรพงศ์การันต์ค่อยๆ กะพริบตาอย่างช้าๆ เธอรับรู้ว่ามีสัมผัสอบอุ่นวูบวาบไปทั้งหัวใจอยู่ข้างๆ และเมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบกับดวงหน้าหล่อเหลาของผู้ชายที่เธอนึกถึงอยู่ตลอดเวลา แขนน้อยๆ จึงรีบโอบกอดร่างสูงใหญ่อย่างแนบแน่น พลางซุกหน้าเข้ากับแผงอกกำยำ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลนองแก้มนวล‘ทำไมกันนะ เวลาที่เธอเผชิญอันตรายแบบนั้น เธอกลับเข้มแข็งไม่ยอมหวาดกลัวง่ายๆ แต่พอเห็นหน้าเขาเท่านั้น ก็นึกอยากจะเป็นเพียงเด็กตัวน้อยๆ ที่ต้องการร่างทรงพลังปกป้อง’“มัน...มัน...มันจูบคอลูกแก้ว” เอ่ยปากบอกเขาด้วยอาการสั่นเทา แค่นึกถึงใบหน้าที่น่าหวาดกลัวพร้อมกับกลิ่นกายโชยหึ่งเหม็นสาบ หญิงสาวก็ส่ายหน้าไปกับแผงอกจนผมยุ่ง“มัน...จะข่มขืนลูกแก้ว” “ไม่ครับ มันไม่ได้ทำอะไรลูกแก้ว” ร่างสูงขยับเบียดเสียดเข้ามาชิดใกล้ ก่อนจะจูบที่ปลายจมูกเล็ก “ไม่มีใครทำอะไรลูกแก้วได้ทั้งนั้น คนดี ไม่ต้องกลัว”ได้ยินเช่นนั้น คนที่เกือบถูกข่มขืนก็เงยหน้ามองเจ้าของเสียงทุ้มน่าฟัง แล้วสบสายตาด้วยความรู้สึกอุ่นใจอยู่ลึกๆ ขณะที่มือเล็กก็ค่อยๆ ขยับมาลูบกลางอกกำยำ ช้อนดวงตาหวานเยิ้มมองคนตัวโต พลางกัดปากอิ่มในเชิงยั่วเย้า“ได้โปรด...ลบภาพเลวร้ายออกจากความทรงจำของลูกแก้ว”จบคำมือเล็กก็ขยุ้มคอเสื้อของชายหนุ่ม ก่อนจะลูบวนไล่ลงมายังกระดุม แล้วสะกิดมันออกจากรังทีละเม็ดอย่างช้าๆ“แฟรงค์ขา ลูกแก้วไม่อยากจดจำภาพนั้นอีกแล้ว”