รายละเอียด : โรมัน

เสียงโห่ร้องป้องปากเชียร์การห้ำหั่นเอาชีวิตของเหล่ากลาดิเอเตอร์และคู่ต่อสู้ผู้กล้าดังแว่วมาถึงภายในปราสาท ฤทธิ์ยาสลบทำให้บัวชมพูหลับไปอีกครั้งและตื่นขึ้นมาพบว่าเธอนอนหนุนแขนของโรมิรุสอยู่บนเตียงกว้าง เธอเอนศีรษะออกห่างเพื่อดูว่าเขาหลับอยู่หรือไม่ แต่เปล่าเลย...โรมิรุสกำลังจับจ้องมองเธออยู่ ดวงตาสีเขียวน้ำทะเลของเขาเต็มเปี่ยมไปด้วยความปรารถนาโจ่งแจ้ง“หลับสบายไหม” น้ำเสียงเขาแหบพร่า “ก็... นอนจนเมื่อยแล้ว” เธอตอบอึกอักทำท่าจะลุกขึ้นแต่ก็ถูกเขาจับกดและพลิกกายหนาขึ้นคร่อมเอาไว้ “แต่ข้าอยากได้รางวัลแล้ว” เขาพูดช้าและย้ำชัดทุกคำ “รางวัลอะไรข้าไม่รู้เรื่อง”“อย่ามาแกล้งไขสือ เจ้าทำให้ข้ารอนานเกินความอดทน”โรมิรุสทาบร่างแกร่งลงแนบชิดกับเรือนร่่่่่างบอบบาง มัดกล้ามบนแผงอกเปลือยและหน้าท้องเกร็งแข็งเป็นลูกลอนเสียดสีเนื้อนุ่มนิ่ม “แต่ท่านบาดเจ็บนะ” เธอหาทางเอาตัวรอดเขามองแผลที่ถูกเย็บบนต้นแขนแล้วไหวไหล่ “แผลเล็กนิดเดียว ข้าไม่เจ็บ”“แผลท่านอาจจะฉีกขาด” บัวชมพูอ้าง“ข้าจะค่อยๆ ทำ” เขายิ้ม นัยน์ตาพราวแฝงความหมายลึกซึ้งหมดโอกาสที่บัวชมพูจะกล่าวคัดค้าน โรมิรุสก้มลงปิดปากช่างเถียงด้วยริมฝีปากอุ่นอ้าวของเขา บดจูบคลึงเคล้ากลีบปากนุ่มด้วยแรงอารมณ์โหยหา เขาเรียกร้องมากมายจนต้องยอมเปิดรับลิ้นร้อนเข้าตักตวงความหวาน เลือดในกายของเธอระอุเหมือนถ่ายไฟและโรมิรุสก็เป็นเสมือนน้ำเดือดที่ราดรดลงมาจนเกิดกลุ่มควันพวยพุ่ง เขาทำให้ทุกสิ่งพร่าเลือน ภาพในสามัญสำนึกขาวโพลนไปหมด กระทั่งเธอคิดว่าตัวเองอาจจะหูหนวกตาบอดไปแล้ว โรมิรุสส่งเสียงคำรามผ่านลำคอ เขาฉีกกระชากชุดบังทรงเนื้อบางเบาขาดกระจุยและรีบร้อนดึงทึ้งกางเกงของตัวเองออกอย่างร้อนรนจูบดุเดือดเรียกร้องของเขาทำเอาบัวชมพูเกือบสำลัก สัมผัสของเขาทำกระดูกทุกชิ้นในร่างกายของเธออ่อนปวกเปียก แต่สิ่งที่ทำให้เธอแทบหยุดหายใจคือสัดส่วนใหญ่โตที่คลอเคลียอยู่กับต้นขา เขากำลังเหยียดขยายอวบล่ำยิ่งกว่าเดิม! บัวชมพูรวบรวมกำลังเท่าที่มีผลักเขาออกห่าง“เดี๋ยวก่อน! ข้ายังไม่พร้อม” เธอระล่ำระลักพูด“ข้าเคยบอกแล้วว่าจะทำให้เจ้าพร้อมเอง” โรมิรุสก้มลงครอบครองริมฝีปากบวมเจ่อเซ็กซี่อีกครั้ง คราวนี้จูบของเขาอ่อนโยนค่อยเป็นค่อยไป มือกร้านหนาโลมลูบทั่วเรือนร่างบอบบางอย่างทะนุถนอม และจูบลงไปตามลำคอขาวผ่อง ต่ำลงเรื่อยๆ กระทั่งมาถึงตำแหน่งของหัวใจที่เต้นรัวแรง เขาหยัดกายขึ้นมองนางนอนหายใจระรวยเบือนใบหน้าหวานไปด้านข้างไม่กล้ามองสบตา กลุ่มเส้นผมสีน้ำตาลระบายอยู่บนพวงแก้มสุกปลั่งสีชมพูเรื่อและลาดไหล่บอบบาง ทรวงอกอวบอัดเต่งตึงขนาดเหมาะมือที่ตรงปลายยอดเป็นสีกุหลาบอ่อนสะท้อนขึ้นลงอย่างน่ามอง เอวคอดกิ่วของทาลีน่าเล็กมากจนเขาคิดว่าสามารถรวบไว้ได้ด้วยสองมือ ต่ำลงมาจากรอยบุ๋มของสะดือคือหน้าท้องแบนราบและเนินเนื้อนูนทรงสามเหลี่ยมนวลเนียนไร้เส้นขนระคายสายตา รอยผ่าขนาดเล็กของนางทำเอาเขาต้องกลืนน้ำลายลงคอไปหลายอึก ทุกสิ่งของทาลีน่าช่างเล็กกระจ้อยร่อยเมื่อเทียบกับผู้ชายร่า