รายละเอียด : เสน่ห์นางทาส

เมื่อรู้ว่าคนในครอบครัวคิดไม่ซื่อและหักหลังตน ‘นิพัทธนา’ จึงหนีออกจากบ้านเพื่อไปตั้งหลัก
โดยหารู้ไม่ว่า การออกมาจากบ้านในคราวนี้จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของตนไปตลอดกาล
เมื่อหญิงสาวประสบอุบัติเหตุระหว่างการเดินทางจนความจำเสื่อม
และคนที่มีพระคุณในการเข้ามาช่วยชีวิตหล่อนเอาไว้ก็คือ ‘กริชฌากรณ์’
มหาเศรษฐีหนุ่มรูปหล่อเจ้าของไร่องุ่นผู้แสนกํายํา เซ็กซี่ และมีสินทรัพย์หลายหมื่นล้านบาท
ซึ่งในตอนแรกนั้น หญิงสาวก็รู้สึกซาบซึ้งใจที่ได้รับการช่วยเหลือ
แต่ความซาบซึ้งใจนั้นก็พังทลายลงเมื่อเทพบุตรหนุ่มผู้มีพระคุณกลับกลายไปเป็นอสูรร้าย!
อสูรที่จะมาบงการชีวิตและชี้เป็นชี้ตายให้กับหล่อนในฐานะน้องสาวศัตรูที่เขาตามล่ามานาน!

ในตอนแรก ชายหนุ่มคิดจะจับหล่อนมาปรนเปรอสวาทจนตั้งท้องแล้วเขี่ยทิ้งอย่างไม่ไยดี
แต่พอรู้ว่าหล่อนความจำเสื่อม... อสูรหนุ่มจึงเปลี่ยนแผนการใหม่ นั่นก็คือ
ยืดเวลาทรมานหล่อนให้นานขึ้น... นานขึ้น... เหมือนตกนรกทั้งเป็น
จากนั้นจึงนํามาบําเรอสวาทแล้วเขี่ยทิ้งตามแผนการแรก!
ชายหนุ่มจึงร้ายกาจและเผด็จการกับหล่อนตั้งแต่แรกพบ ซ้ำยังโกหกว่าหล่อนคือ ‘นังกระถิน’
ซึ่งเป็นลูกสาวชาวสวนที่ไร้ค่า... พ่อแม่ส่งมาขัดดอกให้ใช้แรงงานที่ไร่เพื่อปลดหนี้สิน!
ทว่านิพัทธนาไม่ใช่คนโง่ หล่อนฉลาด หัวแข็ง พยศ แก่นแก้ว และไม่ยอมใคร
เมื่อผิวพรรณนวลใสของหล่อนมันสดใสเกินกว่าจะเป็นลูกสาวชาวสวน
หญิงสาวจึงไม่ยอมตกเป็นทาสรับใช้อย่างที่อสูรร้ายต้องการ
หล่อนงัดข้อกับเขาจนลูกน้องในไร่พากันปรบมือเกรียว
เนื่องจากไม่มีใครกล้าต่อกรกับอสูรร้ายอย่างกริชฌากรณ์ได้
เท่านั้นยังไม่พอ... หญิงสาวจะทําให้ไอ้คนใจหินหัวหมุนจนสมองระเบิด
จากนั้นจะคิดหาทางหนีเพื่อสืบค้นความจริง... ว่าตนเองเป็นใครกันแน่!

“ไอ้เรื่องถอดๆ ฉันชำนาญ! เดี๋ยวพอได้อารมณ์ เสื้อผ้ามันก็หลุดออกเองนั่นแหละ!
แล้วนี่เมื่อไหร่จะถอด! ฉันรออยู่ไม่เห็นรึไง! หรือจะถ่วงเวลา!”
หญิงสาวได้ยินแล้วอึ้ง ไม่รู้จะหาสรรพนามอะไรมาเรียกผู้ชายเห็นแก่ได้คนนี้ดี!
เขาต่อว่าหาว่าหล่อนชักช้า และทำให้เขาต้องรอทั้งที่กำลังจะพาหล่อนขึ้นเตียงเพื่อหักหาญน้ำใจอย่างนั้นหรือ!
“ถ้าชักช้านัก ฉันจะจัดการมันเอง หรือว่าเธอจะเอาอย่างนั้น!”
“ก็มันไม่ถนัดนี่คะ! คุณเล่นคร่อมฉันอยู่แบบนี้ แล้วยังล็อกมือฉันไว้อีก
ฉันจะทำอย่างที่คุณต้องการได้ไงล่ะ!”
“มานี่เลย!"" ชายหนุ่มขยุ้มกระโปรงของหล่อนขึ้นมากําไว้
""นี่! หยุดนะ!” หญิงสาวโวยวายเมื่อเขาจะถอด “ไม่ได้นะคะ! ฉันจะถอดเอง!”
“เรื่องมาก! ใครถอดมันก็เหมือนกันนั่นล่ะ! จะอะไรนักหนา!”
“แต่คุณให้ฉันเลือกเองนะคะ!”