รายละเอียด : บันทึกวังหลวง ดาวทวารทัพพิทักษ์อุดร

บันทึกวังหลวง ดาวทวารทัพพิทักษ์อุดร

ดาวทวารทัพพิทักษ์อุดร ดาวที่สว่างที่สุดทางทิศใต้ของฟากฟ้า วันที่สองหลังจากพระบิดาสวรรคต จ้าวเจิน ฮ่องเต้วัยเยาว์ที่เพิ่งขึ้นครองราชย์ได้พบกับอ้ายหมิ่นหญิงสาวผู้ย้อนเวลาจากยุคปัจจุบันท่ามกลางท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว ในช่วงเวลาที่เขาโดดเดี่ยวอ้างว้างที่สุด นางมอบความอบอุ่นจากฝ่ามือหนึ่งให้แก่เขา

เนื่องจากความแตกต่างของห้วงเวลา นางจึงยังคงเป็นสาวน้อยที่อายุเท่าเดิมไม่เปลี่ยนแปลง และก็ยังคงมองเขาเป็นน้องชายเหมือนครั้งแรกที่พวกเขาได้เจอกันอยู่เสมอ นางมองข้ามไปว่าเขาต้องเติบโตอยู่เบื้องหน้าตนเองทุกวัน นางได้พบเจอกับคู่บุพเพสันนิวาสในโลกที่นางย้อนเวลามา

ทว่าอีกฝ่ายกลับไม่ใช่เขา แต่เป็นจ้าวฉงจั้นผู้ที่มีชีวิตอย่างยากลำบากในตระกูลเชื้อพระวงศ์ เขาไม่ยินยอมที่จะเสียความอบอุ่นจากฝ่ามือนั้นไป เพียงประโยคเดียวก็ทำลายความสุขของพวกเขาลงไปอย่างง่ายดาย ทั้งยังบีบคั้นกดดันทุกก้าวย่าง ไม่นึกเลยว่ามันจะนำมาซึ่งผลร้ายที่เขาไม่สามารถยอมรับได้ตลอดชีวิต

ดอกไม้ไฟที่ลุกไหม้อยู่กลางนภาคล้ายทำให้เขาหวนนึกถึงช่วงเวลาที่งดงามที่สุด เมื่อครั้งที่พวกเขาได้พบกันเป็นครั้งแรก ไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ เขายังรู้สึกอยู่เลยว่าตัวเองเป็นฮ่องเต้ที่มีความสุขที่สุดในโลก

สารบัญ : บันทึกวังหลวง ดาวทวารทัพพิทักษ์อุดร

• บทนำ ในฝันราตรีกลีบบัวพลิ้วไหว
• บทที่หนึ่ง วันแมลงตื่น : เรื่องราวงดงามในอดีตครั้งเยาว์วัย
• บทที่สอง เทศกาลโคมไฟ : บทเพลงบรรเลงต่อเนื่อง ดวงจันทร์เคลื่อนคล้อยสู่บูรพา
• บทที่สาม ครีษมายัน : แสงราตรีสาดส่อง หยดน้ำกลิ้งใบบัวเขียว
• บทที่่สี่ ศารทวิษุวัต : สายลมและน้ำค้างหนึ่งทิวา ดอกซิ่งผลิบานดั่งหิมะ
• บทที่ห้า เชงเม้ง : เชงเม้งเมื่อครั้งหลังดอกหลีร่วงโรย
• บทที่หก ข้าวสาลีเริ่มสุก : ดอกไม้ร่วงโรยบนพื้นดิน ไม่ได้ยินไม่ได้ยล
• บทที่เจ็ด น้ำค้างขาว : ความเจ็บปวดเมื่อต้องห่างไกล มีเพียงใจข้าและเจ้าที่รู้ดี
• บทที่แปด หนาวจัด : กลิ่นหอมปลิวหาย สายฝนโปรยปรายฟ้าอาดูร
• บทที่เก้า รวงน้อย : แม้นอีกฝ่ายอยู่ห่างไกล ทว่ากลับเอื้อมมือไปไม่ถึง
• บทที่สิบ น้ำฝน : ต่อให้พบกันใหม่ ก็คงจำกันไม่ได้อีกแล้ว
• ตอนพิเศษ หิมะน้อย : ในโลกมนุษย์ใครเล่าจะอยู่ได้ร้อยปี