รายละเอียด : หวานใจคนบาป

‘ไอ้เลว’ นั่นคือแรกที่เธอทักทายเขา‘คุณก็ร้ายใช่ย่อยนี่ เล่นแรงถึงเผาบ้าน นี่คืนนี้ผมยังไม่มีที่ซุกหัวนอนเลย ว่าจะขอไปนอนที่บ้านเมียหน่อย ได้ไหมครับ’ ‘มาสิ ฉันจะได้ฆ่าแก’ ‘โอเค งั้นผมไปหาตอนนี้เลยนะ’ ‘ไอ้บ้า ทำไมต้องทำกับฉันแบบนี้ด้วย ต้องให้ฉันตายใช่ไหมแกถึงจะพอใจ ได้ ฉันจะตายให้แกดู’ ‘พิ้งค์!’ เวียงพิงค์กดตัดสาย ปิดโทรศัพท์แล้วทิ้งตัวลงนอนกอดหมอนร้องไห้ แต่เพียงครู่เดียวเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นพร้อมเสียงเรียกร้อนรนของจำเนียร เธอไม่อยากสนใจ ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น แต่ถ้อยคำแว่วๆ ที่ได้ยินก็ทำให้ต้องลุกขึ้นไปเปิดประตูซักถามความมั่นใจ‘ป้าว่าอะไรนะคะ’‘โอ๊ย คุณหนูขา คุณหนูของป้า เป็นอะไรหรือเปล่าคะ’ เธอส่ายหน้าแล้วถามย้ำ ‘เมื่อกี้ป้าว่าอะไรนะคะ ใครโทรมา เขาบอกว่าอะไร’ ‘ก็นายหัวธฤตน่ะสิคะ โทรมาบอกให้ป้ารีบขึ้นมาดูคุณหนู เขาบอกว่าเพิ่งทะเลาะกับคุณหนูตะกี้ แล้วคุณหนูก็ขู่ว่าจะฆ่าตัวตาย ป้าใจหายใจคว่ำหมด ไม่เอานะคะ ไม่คิดอะไรแบบนี้นะคะคุณหนู ถ้ามีปัญหาอะไรก็คุยกันดีๆ ถ้าคุณหนูจะรักจะชอบกับนายหัวธฤตจริงๆ ป้าว่าคุณพ่อต้องเข้าใจค่ะ’เวียงพิงค์ไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไป จะถอยหรือสู้ด้วยวิธีไหน ร่างกายเธออ่อนล้า สภาพจิตใจก็อ่อนแอ หญิงสาวเก็บตัวเงียบอยู่ในห้อง ไม่ติดต่อกับใครสักคน และนอกจากธฤตแล้วก็ไม่มีใครติดต่อมาหาเธอเลย“พ่อไม่สนใจหนูเลยใช่ไหม ไม่อยากรู้เลยใช่ไหมว่าหนูยังมีชีวิตอยู่บนโลกนี้หรือเปล่า” น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าร่วงหล่นโดยเจ้าของไม่สนใจจะเช็ด เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนเสียงขออนุญาตเข้าห้องของแม่บ้าน เวียงพิงค์ไม่อยากสนใจ เพราะแค่เห็นจำเนียรเดินเข้ามาพร้อมโทรศัพท์ในมือก็รู้แล้วว่าเรื่องอะไร“คุณหนูขา นายหัวธฤตโทรมาอีกแล้วนะคะ เขาบอกว่าถ้าคุณหนูยังไม่ยอมรับสายเขาจะมาหาที่บ้านค่ะ” “ไอ้บ้า!” เวียงพิงค์ตวาดเสียงดังจนจำเนียรสะดุ้ง ไม่เข้าใจเลยว่าคุณหนูของนางกับนายหัวชื่อดังของจังหวัดมีเรื่องอะไรกัน คนหนึ่งก็เอาแต่งอน ขังตัวอยู่ในห้อง แต่อีกคนก็ยังขยันโทรมาง้ออยู่ทุกวัน วันละไม่ต่ำกว่าสามครั้ง แม้จะแทบไม่ได้คุยกับคุณหนูของนางเลยแต่ก็ยังโทรมาถามความเป็นอยู่เรื่อยๆ“คุณหนูขา มีเรื่องอะไรก็พูดกันดีๆ เถอะค่ะ การหนีปัญหาไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลยนะคะ” เวียงพิงค์มองคนพูดสลับกับโทรศัพท์แล้วถอนสะอื้น กัดฟันยื่นมือไปรับมันมามองผ่านม่านน้ำตาแล้วสูดหายใจเข้าลึก รวบรวมความกล้าที่จะกรอกเสียงลงไป“ว่าไง” “คุณเป็นไงบ้าง ไม่สบายหายหรือยัง” “ยังไม่ตาย” แม้จะแปลกใจกับคำถามแสดงความห่วงใยและน้ำเสียงนุ่มนวล แต่เวียงพิงค์ก็ไม่หลงกล ธฤตอาจจะกำลังเปลี่ยนแผนแกล้งเธออยู่ก็ได้“ก็ดี ตอนนี้พ่อคุณใกล้ถึงบ้านแล้ว รอต้อนรับแม่เลี้ยงด้วยนะครับคนสวย แล้วก็ฝากบอกพ่อคุณด้วยว่าจะเอาไปทำอะไรก็เชิญ ผมไม่รับคืน” “แค่นี้ใช่ไหม” กัดฟันด้วยความเจ็บใจ เริ่มกลัวว่าสิ่งที่เขาพูดจะเป็นจริง“แต่คนที่ผมจะเอาคืน... คือคุณ”