รายละเอียด : สะพาน บ้าน แม่น้ำ และความรัก

สะพาน บ้าน แม่น้ำ และความรัก

"สะพาน" สงครามในโลกนี้ทำลายสะพานลงนับอเนกอนันต์ คุณนั่งใคร่ครวญอยู่ที่ริมระเบียงของบ้านไม้ริมฝั่งแม่น้ำซองกาเรีย ในเมืองชายแดนตะวันตก มองเห็นสะพานไม้ทอดตัวอยู่ไม่ไกล และมองเห็นเจดีย์พุทธคยาเปล่งประกายสีทองอยู่ท่ามกลางมวลไม้บนฝั่งตรงข้าม เสียงของบรรดาเรือหางยาวบรรทุกนักท่องเที่ยวสะท้อนอยู่ในคลื่นลม หมู่เรือนแพริมฝั่งให้ความรู้สึกสงบสันโดษ เช่นเดียวกับเรือของนักหาปลา คุณปล่อยให้ความรู้สึกนึกคิดโน้มนำไปในโมงยามล่องไหล คุณมองเห็นภาพของอริยสงฆ์รูปหนึ่งในกาลก่อน พระสงฆ์ผู้เป็นศูนย์รวมของจิตวิญญาณของเหล่ามนุษย์ผู้ลี้ภัยสงครามมาจากอีกฝั่งฟากของเขตแดน พวกเขาสร้างสะพานข้ามแม่น้ำด้วยแรงศรัทธาท่วมท้นต่อพุทธศาสนาและพระสงฆ์รูปนั้น สงครามซึ่งหมายทำลายล้างอัตลักษณ์และตัวตนของฟากฝ่ายตรงข้าม แต่ในขณะที่คุณเดินเตร็ดเตร่อยู่ในเมืองเล็กๆ หรือบนสะพานข้ามแม่น้ำ คุณมองเห็นเหล่าผู้คนพื้นถิ่นอยู่ในชุดประจำชาติของพวกเขา รวมทั้งได้ยินสำเนียงภาษาไม่คุ้นหูและกลิ่นของอาหารที่แปลกต่างออกไป สะพานคือสัญลักษณ์ของหลายสิ่งหลายอย่าง

"บ้าน" ฝั่งตรงข้ามของบ้านไม้คือชุมชนชาวมอญ ในยามสนธยาอันสงบสงัด สายควันจากกองไฟต่างๆ ล่องลอยอ้อยอิ่งอยู่เหนือชายคาและหมู่ไม้ ให้ความรู้สึกถวิลหาสำหรับนักเดินทางต่างถิ่นบางคน น้ำตาร่วงตามตะวัน เรือบรรทุกนักท่องเที่ยวลำสุดท้ายเพิ่งลับหายไปจากครรลองตา เรือของนักหาปลากลับคืนเรือนแพ ฉันได้ยินเหมือนเสียงสายน้ำผ่อนลมหายใจ ใครบ้างไม่คิดถึงบ้านเกิดอันเป็นที่ฝังรกรากเก่าก่อน

"แม่น้ำ" เธอเฝ้ามองดูแม่น้ำ แม่น้ำเหนือกว่าศาสนาและศิลปะใดๆ บางศาสดาบรรลุธรรมได้เพราะการนั่งใคร่ครวญอยู่ริมฝั่งแม่น้ำ กวีบางคนหลงรักแม่น้ำ และเปรียบเทียบว่าแม่คือแม่น้ำ คนหาปลาซึ่งนั่งสงบนิ่งอยู่ในลำเรือกลางแม่น้ำก็อาจบรรลุได้ดุจเดียวกัน แม่น้ำส่งเสียงจำนรรจ์อยู่ตลอดเวลา ทั้งในยามตื่นและในยามหลับฝัน ดุจเสียงแม่เพรียงหา เธอหลงใหลการเฝ้ามองแม่น้ำ จากระเบียงโล่งกว้างของบ้านไม้ริมฝั่งหลังหนึ่ง กาแฟร้อนและหนังสือสักเล่ม นอกจากนั้นเธอยังนับถือศรัทธาจิตใจของเหล่าผู้มีส่วนสร้างสะพานข้ามแม่น้ำ โลกต้องการจิตใจแบบนี้ต่างหาก ไม่ใช่การแข่งขันและการสงคราม เพราะสายน้ำไม่เคยย้อนคืน เช่นเดียวกับวันวัย เสียงระฆังที่กังวานอยู่ในยามหัวรุ่ง ย่อมแตกต่างจากเสียงของระเบิดที่ดังขึ้นในมุมนั้นมุมนี้ของโลก เสียงแม่น้ำกระซิบจำนรรจ์

"ความรัก" พวกเขาเดินทางเข้ามาในเมืองเล็กๆ แห่งนี้ เมืองที่เวลาไม่เกินสามทุ่มก็หลับใหล บ้านเรือน สวน ถนนเล็กๆ ทิวเทือกเขา แม่น้ำสามสาย วัด สะพาน ร้านตลาด และผู้คนหลากหลายชาติพันธุ์ นักดื่มกินอาจผิดหวังที่ร้านรวงพากันปิดเร็วเกินไป แต่คนผู้ปรารถนาสัมผัสกับบรรยากาศของธรรมะจะตื่นแต่เช้ามืด เพื่อร่วมทำบุญตักบาตรบนสะพานข้ามแม่น้ำ บางคนไม่เคยหวนกลับมาเมืองนี้เป็นครั้งที่สอง แต่หลายคนย้อนกลับมาครั้งแล้วครั้งเล่า ในโอบกอดของฤดูกาลทั้งสามที่สุดขั้ว ในที่พักเงียบสงบกับจิตใจของตนเอง ในเส้นทางคดเคี้ยวสูงชันแต่ทว่าเปี่ยมเสน่ห์ประหลาด ไม่ว่าจะทิวเทือกเขา ป่าดงพงพี เมฆหมอก ฝูงผีเสื้อ แหล่งน้ำ หรือวิถีชีวิตของผู้คนสองฟากทาง บางคนนึกถึงบางประโยคในหนังสือวรรณกรรมเล่มโปรด เมื่อหลานชายผู้กำพร้าจากสงครามกำลังจะจากบ้านไปเรียนต่อชั้นมหาวิทยาลัยในเมืองไกล ได้เอ่ยถามผู้เป็นย่าว่าเขาจะต้องเตรียมอะไรไปบ้าง ขณะที่ผู้เป็นย่าเอ่ยออกมาอย่างราบเรียบ "เอ็งเอาความรักติดตัวไปก็พอ"

เรวัตร์ พันธุ์พิพัฒน์

สารบัญ : สะพาน บ้าน แม่น้ำ และความรัก

• บทกวี
• บทเพลง
• ความเรียง
• บทเพลงและบทกวี
• บทเพลงและความเรียง
• เรื่องสั้น
• ภาพเขียน
• ภาพถ่าย