รายละเอียด : องค์หญิงที่รัก

องค์หญิงผิงอันมี่ องค์หญิงลำดับหนึ่งของแคว้นฉู่ ภาพลักษณ์ของเปิ่นกงนับว่าสำคัญที่สุด เพราะตำแหน่งของเปิ่นกงอยู่เหนือสตรีทั้งมวล คงต้องขอบพระทัยเสด็จพี่ฮ่องเต้ที่ให้ความรักต่อเปิ่นกงถึงเพียงนี้ แต่เมื่อเปิ่นกงพบบุรุษผู้หนึ่ง เขาผู้นั้นกลับทำให้เปิ่นกงมิอาจรักษาภาพลักษณ์นั่นต่อหน้าเขาได้เลย องค์หญิง: ท่านมองหน้าเปิ่นกงอยากตายมากนักหรืออย่างไร แม่ทัพ : อา กระหม่อมเองก็อยากลองตายดูสักครั้งในชีวิตพะยะคะ หากได้ตายด้วยน้ำมือขององค์หญิงกระหม่อมยิ่งยินดีมาก องค์หญิง : ท่านกล้ากล่าววาจาสามหาวเช่นนี้เปิ่นกงจะสั่งประหารชีวิตของท่านซะ แม่ทัพ : กระหม่อมพร้อมแล้วพะยะคะ ตวัดดาบนั่นลงมาเลยพะยะคะ กระหม่อมยินดียิ่งนัก ต้าหลิวปี่ แม่ทัพใหญ่แคล้นฉู่ รับคำสั่งโดยตรงจากฝ่าบาท (พระเชษฐาขององค์หญิง) วาจาของเขาเรียกได้ว่าเพียงเอ่ยออกมาประโยคเดียวก็สามารถทำให้ผู้คนตายลงได้ มันร้ายการ บาดลึกเพียงใดคงมิต้องให้เขาอธิบายดอก แม้นแต่ฮ่องเต้เขายังมิเคยเกรงกลัวที่จะเอ่ยวาจาหยาบคายไม่เคยมีใครหร้าไหนมาทำลายความมันใจของเขาได้ จนพบนาง องค์หญิงผู้งดงาม หากแต่วาจาหยาบช้ายิ่งนัก วาจาของนางช่างถูกใจเขาเหลือเกิน แม่ทัพ: มิได้พบกันเสียนานมิทราบว่าองค์หญิงสบายดีหรือไม่พะยะคะ องค์หญิง : ท่านมิมีตาหรืออย่างไร ถึงได้ถามคำถามปัญญาอ่อนเช่นนี้กับเปิ่นกงกัน แม่ทัพ : วาจาขององค์หญิงช่างบาดลึกจิตใจกระหม่อมยิ่งนัก องค์หญิง : หากบาดลึกถึงเพียงนั้นท่านก็น่าจะตายไปนานแล้ว แม่ทัพ : หากเป็นองค์หญิงกระหม่อมยอมตายพะยะคะ องค์หญิง : จิวกงกงเตรียมเก็บศพท่านแม่ทัพ.......... ฮ่องเต้แคว้นฉู่ หลานอี่เฟย (พระเชษฐาขององค์หญิง? มีพระมารดาองค์เดียวกัน) ฝ่าบาท : ท่านแม่ทัพชนะศึกกลับมาคราวนี้ มิทราบว่าต้องการสิ่งใดเป็นรางวัลรึไม่ แม่ทัพ : ฝ่าบาทช่างโง่ขลายิ่งนัก เอาแต่ตรัสถามอยู่ได้ มิเห็นหรือว่ากระหม่อมกำลังมองสิ่งใดอยู่ ฝ่าบาท : แล้วท่านแม่ทัพกำลังมองสิ่งใดอยู่หรือ เจิ้นมิเห็นรู้เลย แม่ทัพ : เป็นเพราะฝ่าบาททรงโง่งมเช่นนี้อย่างไรเล่าพะยะคะ กระหม่อมถึงมิได้แต่งฮูหยินเสียที ฝ่าบาท : เจิ้นเองก็พยายามจะประทานสตรีให้ท่านแม่ทีพตั้งหลายครั้ง แล้ว แต่เป็นท่านแม่ทัพเองที่ปฏิเสธความหวังดีของเจิ้น แม่ทัพ : ฝ่าบาททรงโง่งมเงินเยียวยาโดยแท้ ถึงได้มองมิเห็น พระเนตรของพระองค์มืดบอดยิ่งนัก กระหม่อมจะไปเกี้ยวสตรีที่กระหม่อมต้องการเอง มิหวังพึ่งพระองค์อีกต่อไปแล้วพะยะคะ ต่อไปนี้มิต้องเรียกกระหม่อมมาเข้าเฝ้าเพราะเรื่องไร้สาระอีก กระหม่อมอยากออกเรือนแล้ว สนทนากับพระองค์ช่างเสียเวลาเหลือเกิน ฝ่าบาท : ....................... เจิ้นผิดอันใด