รายละเอียด : อมฤต

อมฤต

ด้วยสายใยผูกพันบางอย่างและศรัทธาที่มีร่วมกันมาแต่ชาติก่อน ทำให้ หนึ่งครุฑ หนึ่งนาค และหนึ่งนางมนุษย์จากเมืองประหลาด กลับชาติมาเกิดเป็นมนุษย์ และได้พบเจอเพื่อช่วยเหลือเกื้อกูลกันอีกครั้งในโลกปัจจุบัน พวกเขาถูกปองร้ายด้วยวิธีการแปลกประหลาด โดยศัตรูในชาติก่อนที่ซ่อนเร้นในเงามืด พร้อมกับค่อยๆ รับรู้ถึงเรื่องราวในอดีตชาติ พลังลึกลับที่ติดตัวมาจากชาติที่แล้ว อีกทั้งสาเหตุที่ศัตรูร้ายตามราวีถึงชาตินี้

เมื่อการแก้แค้นเอาคืนรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนถึงขั้นสังหารผลาญชีวิตบุคคลอันเป็นที่รัก และเมื่อพวกเขารู้ว่าเป้าหมายปลายทางสำคัญของศัตรูผู้นี้คือการสร้าง ‘เมืองอมฤต’ เมืองที่ผู้คนมีชีวิตเป็นอมตะ ไม่มีวันตาย และล่อลวงให้ผู้คนเข้ามาเป็นสมุน พวกเขาจึงต้องทำหน้าที่หยุดการกระทำนั้น และทำให้ศัตรูผู้นี้ยอมละความพยาบาทที่สั่งสมมายาวนาน นี่คือปรากฏการณ์สำคัญที่ ‘หนึ่งครุฑ’ กับ ‘หนึ่งนาคา’ ซึ่งเคยเป็นคู่ปรับกัน จะร่วมมือร่วมใจ ร่วมทาง และหลอมรวมพลังเป็นหนึ่งเดียวอีกครั้ง ดังที่เคยเกิดขึ้นมาแล้วในอดีตชาติ...เมื่อสองพันห้าร้อยกว่าปีที่แล้ว

เนื้อหาปกหลัง : อมฤต

เมื่อสองเผ่าพันธุ์ซึ่งเคยเป็นอริต้องร่วมเดินทางเพื่อปกป้องนางมนุษย์ผู้หนึ่ง พวกเขาได้ก่อศัตรูร้ายกาจขึ้นโดยไม่ตั้งใจ สองพันห้าร้อยกว่าปีต่อมา พญาครุฑ พญานาค และนางผู้นั้นกลับมาเกิดเป็นมนุษย์พบพานกันอีกครั้ง

พยุหะ มีสัมผัสรู้ภายใน บอกใครไม่ได้ทว่าไม่อาจชี้ชัด ภัยร้ายใดกำลังมาถึง

รอยเธียร ทราบตั้งแต่เล็ก ตนเคยเกิดเป็นอะไรเพียงไม่แน่ใจมีพันธะใดติดตามมา

มัชฌิมา มีนิมิตเห็นเหตุการณ์อนาคต แต่ไม่รู้ศัตรูตามราวีข้ามชาติด้วยเหตุใด

พลานุภาพแห่งครุฑ อำนาจนาคา และการหยั่งรู้ของเธอจะสามารถเอาชนะศัตรู ผู้คิดว่าตนเป็น "อมฤต" ได้หรือไม่

รีวิวโดยผู้เขียน : อมฤต

หากคำว่า "ศรัทธา" ทำให้ผู้ร่วมเผ่าพันธุ์ เป็นพี่น้องรักใคร่เกิดการแบ่งแยกเป็นสอง เดินคนละเส้นทางดังเช่น กุมภนาคราช สิงหานาคราช ใน เพลิงนาคา

"ศรัทธา" ในครั้งนี้ก็เป็นเหตุผลเดียวที่ทำให้ผู้ต่างเผ่าพันธุ์ อีกทั้งเคยเป็นอริต่อกัน สามารถร่วมทางกันได้เฉกเช่น วินตกะครุฑ ชัยยะนาคา ใน อมฤต

ความรู้สึกตอนเขียน เพลิงนาคา นอกจากสนุกสนานตื่นเต้นแล้วยังมีความปิติ อิ่มใจ แทรกเป็นระยะ ความรู้สึกขณะเขียน อมฤต มันทวีคูณยิ่งกว่านั้น นอกจากสนุกตื่นเต้นกว่าเดิม ยังสามารถแต้มสีสัน สร้างตัวละครน่าสนใจได้มากกว่า อย่างที่สมัยก่อนทำไม่ได้เท่านี้

อีกทั้งความปิติ ตื้นตัน อิ่มเอม ยิ่งเพิ่มพูนมากกว่าเดิมชนิดเป็นคนละเรื่อง บางครั้งค่าตอบแทนในผลงานแต่ละชิ้นไม่อาจประเมินค่าเป็นตัวเงินการได้ทำงานที่ตัวเองพอใจ เห็นผลงานเสร็จสมบูรณ์ตามคาดหมาย บอกเล่าสิ่งค้างคาในงานเรื่องก่อนลงในเรื่องนี้จนหมดสิ้น และที่สำคัญได้มีผู้อ่านร่วมรับรู้ เข้าใจ เกิดความรู้สึก ปีติ อิ่มเอมใจเหมือนกับเรา ผมว่านั่นเป็นค่าตอบแทนอันประเมินไม่ได้แล้วครับ

ชลนิล