รายละเอียด : ดาราประดับนิล

ไข้แสงจันทร์กำลังจะกลืนกิน คามิล่าน้องสาวคนเดียวของบาเลนไทน์ เธอมีเพียงสองทางเลือกเพื่อความอยู่รอด นั่นคือเลือดเพียงหยดจากทายาทแม่มดขาว และคู่ทำสัญญานิรันดรในการรักษาชีวิตต่อไปเขาถูกขอร้องให้ติดตามไปช่วยเหลือเธอ...นิโคลัส หมาป่าหนุ่มหน้าตาย ที่เป็นอริมายาวนานกับพี่ชายของเธอความเย็นชาที่มีมานานกำลังถูกหลอมละลาย เพราะเสน่ห์ของหมาป่าสาวช่างยั่ว...ระวังตัวให้ดีเถอะ!อย่าแหย่หมา...ถ้ามันบ้า มันก็จะงับเอานะครับ...สายตาสองคู่มองสบกัน ก่อนจะเมินหลบซึ่งกันและกัน มือเรียวทำท่าจะแตะที่บริเวณไหล่...หากมีเสียงกระแอมดังขึ้นเสียก่อน“อย่าเพิ่ง”“เอ่อ...”“อยากจะลองอีกหนหรือยังไง?” เสียงทุ้มนั่นว่า เขาหน้าเป็นสีเรื่อ...ใช่...ทำเอาคามิล่าชักจะอยากรู้นิดๆ แล้วล่ะว่าใจของเขาคิดอย่างไร“แหม...” เธอย่นจมูกน้อยๆ ละมือออกจากแผล...ใช่ตอนนี้ที่นิโคลัสกัดเธอ...คืนนั้น มันทิ้งร่องรอยแผลไว้ รวมถึงทิ้งเรื่องแปลกประหลาดระหว่างเธอกับเขาไว้ด้วย“อยากรู้หรือว่าตอนนี้ผมคิดอะไร” น้ำเสียงนั่น รวมถึงนัยน์ตาคมวับนั่น ทำให้คามิล่าหรี่ตาลง...มันเหมือนว่าเขากำลังท้าทายเธอ...ได้สิ...พ่อหมาป่าผิวของคุณ...จะเป็นอย่างไรนะถ้าได้จูบ...ทรวงอกของคุณ...มันจะตอบสนองผมแบบไหนนะ ถ้าผมกัดมันเบาๆ“กรี๊ด!” คามิล่าละมือจากรอยแผลราวกับของร้อน พร้อมกับลุกพรวดขึ้น พ่อหมาป่าหน้าตายยักไหล่ พร้อมกับยักคิ้วให้เธอ แต่ยังคงตีหน้านิ่งสนิท ทั้งๆ ที่นัยน์ตายังคงเปล่งประกายระยับ“ไงล่ะ...อยากรู้ดีนัก รู้แล้ว...จะให้ผมทำเลยไหม?”“นิโคลัส เซนเทอร์!” เธอเรียกเขาด้วยชื่อจริง ทำให้เขาต้องกลั้นยิ้มไว้ ทำเพียงหน้านิ่งๆ ใส่เธอเหมือนที่เคยทำ แต่นัยน์ตาของเขาไม่นิ่งสงบอีกแล้ว ใช่...มันไม่นิ่งอีกแล้ว ตั้งแต่...วันนั้นนั่นแหละ กับคนข้างๆ นี่“ครับ มีอะไรหรือ คุณคามิล่า บาเลนไทน์”“แทนที่จะมาช่วยกันคิด ว่าทำไมมันถึงเกิดเรื่องอะไรแบบนี้ได้ สมควรไหมจะมานั่งกวนประสาทฉันนี่”.................เพียงศึกสุดท้ายของเผ่าเขี้ยว การแย่งชิงทายาทแม่มดขาว อีกฝั่งของศัตรูคือแวมไพรและพ่อมดดำ ศึกหนนี้ ชะตากรรมของโลกเป็นเดิมพัน! ภาคจบของซีรีย์ราตรีกาลคำโปรย อสูรเร้นรักคริสเตียน ทายาทนอกคอกของเมดิสัน ฟาร์ม จำต้องกลับมากอบกู้ที่นี่อีกครั้ง เมื่อพี่ชายของเขา ชาลีน แสงตะวันแห่งเมดิสัน เกือบจะดับชีวิตลงเพราะผู้หญิงแพศยาคนนั้นเขาจะต้องทวงแค้น ลากตัวเจ้าหล่อนมาชำระความ ชดใช้ในทุกสิ่งที่ทำกับครอบครัวเขา แต่ทว่า...เขากลับได้ตัวประดับพลอย สาวตัวเล็ก ผอมแทบจะปลิวลม มาเป็นทาสแทนพี่สาวที่ตายไปแล้วแทนหญิงสาวหัวใจทองที่ก้มหน้าก้มตาทำทุกอย่างเพื่อชดใช้ เป็นนางทาสตามที่เขาบงการเธอเอาชนะใจคนทั้งฟาร์มเมดิสันที่ตอนแรกรังเกียจเธอและกำลังจะเอาชนะหัวใจที่เร้นสิ่งที่อ่อนไหวที่สุดไว้ในมุมลึกของหัวใจ“พี่เพชรทำเรื่องไว้เหลือเกิน ฉันคงยังชดใช้ให้ไม่พอ ฉันเข้าใจค่ะ แล้วก็ยินดีจะทำงานที่นี่ต่อไป โดยไม่รับค่าจ้างอะไร” เธอยิ้มแหยๆ ส่งให้เขา พร้อมกับทำท่าจะล้วงกระเป๋ากระโปรง เอาซองที่เธอใส่ไว้ในนั้นออกมา แต่คริสเตียนรวบมือเธอไว้เสียก่อน เขาเอ่ยเสียงทุ้ม“ไม่ต้องเอามาคืนหรอก พลอย ส่วนเรื่องค่าจ้างเงินเดือนที่เธอทำงานให้ที่นี่ ฉันกำลังคิดอยู่ว่า ควรจะให้เธอบ้าง ฉันไม่ได้เห็นเธอเป็นทาสอีกต่อไปแล้ว”“คุณคริสเตียน”เธออุทาน แล้วยิ้มกว้างส่งให้เขา รอยยิ้มนั้นกว้างขวาง เลยไปทั้งปากและตา ทำให้ชายหนุ่มถึงกับตาพร่า เขาลืมตัวเพราะรอยยิ้มสดใส เจิดจ้านั้น ชายหนุ่มค่อยดึงเธอเข้ามาสู่อ้อมกอดโดยละม่อม ประดับพลอยทำตาโต ตกใจกับกิริยาปุ๊บปั๊บของเขา กว่าเธอจะรู้ตัว ริมฝีปากอบอุ่นคู่นั้น ก็เคลื่อนลงมาทับทาบปากอิ่มจิ้มลิ้มของเธอ หัวใจของเธอกระตุกกับสัมผัสแผ่วราวผีเสื้อโบยนั่น ก่อนที่จะเขาจะเพิ่มน้ำหนักกดลงมา บดเคล้าหนักหน่วงยิ่งขึ้น เขากอดเธอแน่นขึ้น ร่างผอมบางนั่นแทบจะจมลงไปในมัดกล้ามของเขา คริสเตียนบรรจงสอนเธอค่อยประโลมไล้อย่างใจเย็น ก่อนที่เธอจะเผลอเผยอริมฝีปากให้เขาลิ้มชิมรสน้ำผึ้งภายในจูบนั้นราวกับระเบิดที่สั่นสะเทือนหัวใจของคริสเตียน เขาจูบเธอซ้ำอีกหนอย่างระงับใจตนเองไม่อยู่ ชายหนุ่มผู้เก็บกลั้นความรู้สึกไว้ในเสี้ยวลึกของหัวใจ แต่เมื่อมันได้ปลดปล่อยแล้ว ก็ราวกับภูเขาไฟที่ระเบิดพรูพรั่ง หัวใจของเขาเต้นแรง เลือดลมหนุ่มสูบฉีดไปทั่วตัว บางส่วนกำลังแข็งขึง เพียงแค่จูบเธอ มันก็รู้สึกดีล้ำเลิศ เสียยิ่งกว่าได้เมคเลิฟกับผู้หญิงสวยที่สุดในสถานเริงรมย์เสียอีกเขาถอนจูบอย่างไม่เต็มใจนัก ตาทั้งสองคู่มองสบกันคู่หนึ่งนั้นราวกับไฟเย็นที่กำลังลุกโชนส่วนอีกคู่หวานเยิ้มและไหวระริกราวกับหินกระทบสายน้ำที่นิ่งสงบมานานเขาลุกขึ้นยืน...และเดินหายไปในความมืด ทิ้งให้ประดับพลอยมองตามหลังเขาไป มือเรียวยกขึ้นลูบริมฝีปากที่เห่อบวมเล็กน้อย เลือดของเธอร้อนผ่าว ความรู้สึกสั่นไหว หัวใจเต้นแรงราวกับจะทะลุออกมา