รายละเอียด : Sassy Night (คืนเหงากับเขาทั้งเจ็ด)

INTRO ‘เอี๊ยดดด... โครม!’ ร่างอ่อนล้าของฉันพุ่งไปกระแทกคอนโซนรถทันที มือกุมหัวด้วยความเจ็บปวด ปากที่ยังงับเฟรนช์ฟรายส์อยู่รีบเคี้ยวตุ้ยๆ กล่ำกลืนลงคออย่างยากเย็น กว่าจะอ้าปากด่าได้ไอ้คนที่ขับชนท้ายก็หนีไปไกลแล้ว “เฮ้ย! กลับมาก่อนซิวะ ขับรถชนแล้วหนีหรอ” ทำได้เพียงลดกระจกลงด่าทั้งที่เวลาตอนนี้ดึกดื่นจนแทบไม่เหลือรถสักคันแล้ว ขยำมือลงเส้นผมเต็มแรง จิกทึ้งดึงให้พอได้สติ วันนี้มันอะไรกัน เริ่มจากรถเสียตอนเช้า ไปประชุมสายโดนเจ้านายด่า ถูกให้แก้งานจนดึกดื่น เหนื่อยก็เหนื่อย หิวก็หิว จะกินอะไรให้อร่อยหน่อยก็ยังโดนรถชนแล้วหนีอีก ...นี่มันวันซวยอะไรของฉัน ดีหน่อยที่ชนแค่ช่วงท้ายรถยังเคลื่อนตัวได้อยู่ ยานพาหนะราคาสูงเฉียดสิบล้านพาฉันกลับถึงบ้านอย่างปลอดภัย รั้วบ้านแบบอัตโนมัติถูกกดเปิดให้เหมือนทุกครั้ง พร้อมร่างบางในชุดนอนสีชมพูหวานยืนหน้าบึ้งตึงมาแต่ไกล “นึกว่าจะนอนออฟฟิศแล้วซะอีก” ข้าวฟ่างเพื่อนสาวคนสนิทพำพึมพอฟังรู้เรื่อง “มาไงเนี่ยแก” ฉันยิ้มเจื่อนๆ ตอบ นางขยับเขามาใกล้คงหมายจะบ่นอีกแน่ แต่โชคดีที่สายตาหล่อนเหลือบไปเห็นท้ายรถซะก่อน “นาง! รถแกไปโดนอะไรมา” เสียงตระหนกตกใจทำฉันสะดุ้ง ค่อยๆ เดินตามเธอไปดูท้ายรถ ตูดเบนซ์คันงานตอนนี้บู้บี้ไม่เหลือเค้าผู้ดี ‘โถ่! ลูกรักของแม่ ใครมันช่างใจร้ายทำกับหนูได้ลงคอ’ “แล้วเรียกประกันยังแก” ข้าวฟ่างถามต่อ “จะเรียกยังไงล่ะ ชนปุ๊บหนีปั๊บฉันจำอะไรไม่ได้หรอก” “โอ๊ยแก! มีสติไหม ดูซิกว่าจะเลิกงานก็ป่านนี้แล้ว” “ไม่มี! ถ้าแกรู้ว่าวันนี้ฉันโดนอะไรมาบ้าง แกจะต้องบ้าตายเหมือนฉัน” “ก็บอกแล้วว่าให้ไปแก้กรรม” “งมงายน่า! ไม่เห็นจะเกี่ยวกับกรรมตรงไหนเลย รถเสียรถชนก็อุบัติเหตุ เจ้านายด่าก็เรื่องปกติของฮีอยู่แล้ว อะไรอีกล่ะ! แก้งานหรอ ฉันทำงานครีเอทมันก็ปกติเปล่า” “นั่นมันความคิดแก แต่ถ้าคนทั่วไปโดนแบบที่แกเจอมาทั้งเดือนเนี่ยนะ เขาเข้าวัดไปทำบุญกันหมดแล้ว ไม่มาปากดียืนเถียงอยู่แบบนี้หรอก” ‘โว๊ะ!’ “เชื่อฉันสักครั้งเหอะแก ลองไปดูก็ไม่เสียหายป่ะ” “เออๆ ไปก็ไป” นี่แหล่ะจุดเริ่มต้นของเรื่องทั้งหมด ยัยข้าวฟ่างบ่นเสร็จก็กลับบ้านทั้งที่เวลาตอนนี้เที่ยงคืนกว่าแล้ว แถมนางนัดว่าจะมารับตอนตีสี่ ไม่เข้าใจเลยว่าจะถ่อกลับไปทำไม แต่ด้วยความง่วงค่ะ ช่างเถอะ! เอาที่สบายใจเลย “เฮ้อ... เฮ้อ.... หยุด! หยุดสักที!” ครางเสียงสั่นเพราะเหนื่อยหอบจากความฝันแสนโหดร้าย ร่างเห่อร้อนจนเหงื่อเปียกชุ่ม เสียงกรีดร้องโหยหวนยังดังก้องอยู่ในหู “ฉันเป็นอะไรไป เมื่อไรเสียงพวกนี้จะหายไปสักที”Chapter 1[ตำหนักเจ้าพ่อแม่นมาก มากแม่น] บ้านเรือนไทยทรงโบราณ ดูเก่าคร่ำครึก้าวเดินที่เสียงไม้ลั่นตัวเอี๊ยดอ๊าดน่าสะพรึงยามเช้าตรู่ ผู้คนชายหญิงพร้อมใจกันใส่ชุดขาวจัดเตรียมข้าวตอกดอกไม้เพื่อมาถวายเจ้าพ่อ ฉันไม่ค่อยเชื่อเรื่องพวกนี้เท่าไรหรอก แต่ยัยข้าวฟ่างเพื่อนสาวจอมขมังเวทย์นี่ซิดูท่าจะเชื่อเอามากๆ ขับรถมารับตั้งแต่ตีสี่เพื่อมารอเข้าเฝ้าเจ้าพ่ออะไรนี่