รายละเอียด : DIGITAL DISRUPTION การศึกษาล้าสมัย เรียนเล่นๆ ให้เป็นเรื่อง

DIGITAL DISRUPTION การศึกษาล้าสมัย เรียนเล่นๆ ให้เป็นเรื่อง

ความจริงเสมือนพรากความงามไปจากชีวิตยังมีเด็กชั้นประถมบางคน ได้เกรด 0 วิชาศิลปะ
ผมกลัวการวาดรูปมาตั้งแต่เรียนชั้นประถม ประหม่าที่จะแต้มสีลงไปบนรูป ซึ่งเด็กในโรงเรียนส่วนหนึ่งประเทศเราคงมีประสบการณ์คล้ายผม จะได้วาดรูประบายสีอย่างสนุกจริงๆ ก็ต่อเมื่อคุณครูติดธุระหรือต้องทำเอกสารส่ง ครูคงคิดว่าดีกว่าปล่อยให้ห้องเรียนวุ่นวายเพราะเด็กจะวิ่งเล่น ครูจึงให้วาดรูปตามใจชอบ นั่นเป็นการวาดรูปที่มีความสุข บางคนวาดหุ่นยนต์ บางคนวาดรถ เด็กผู้หญิงวาดรูปดอกไม้  ส่วนชั่วโมงศิลปะจริงๆ ที่มีอย่างน้อยนิดในหลักสูตรนั้น ด้วยความอัตคัดของโรงเรียนบ้านนอก  ครูมักจะวาดรูปไว้บนกระดานดำแล้วให้พวกเราลอกตาม ผมจำภาพอันตราตรึงนั้นได้เสมอตราบจนวันนี้หรืออาจทั้งชั่วชีวิตนี้ ภาพใหญ่บนกระดานดำ วาดด้วยชอล์กเป็นภาพทิวทัศน์ ที่มีภูเขาสองลูก มีแม่น้ำแหวกลงมาจากกลางภูเขา เหนือภูเขาสองลูกก็มีดวงอาทิตย์แดงฉานส่องแสงจ้าสาดรังสีเป็นเส้น ข้างลำน้ำเป็นกระท่อม ที่มีลอมฟาง และมีต้นมะพร้าวสองต้นที่มีลูกเป็นพวง เราต้องว่าตามนั้นให้ทันในชั่วโมง ครูยังเร่งให้เราใครเสร็จก่อนไปตรวจก่อน ผมมักได้คะแนน 6 เต็ม 10 คือค่าที่เด็กส่วนใหญ่จะได้ (ข้อสรุปของคะแนนคือวาดยังไม่เหมือนที่ครูวาด) มีเด็กบางคนย้ายต้นมะพร้าวห่างออกจากตัวกระท่อม เพราะเกรงว่าลูกมะพร้าวจะหล่นใส่หลังคา เด็กคนนั้นก็จะโดนครูเอาแปรงลบกระดานเคาะหัวพลางดุว่าย้ายต้นมะพร้าวทำไม? ผมจึงเข็ดขยาดการวาดรูป และละเลยที่จะทิ้งมันกอปรกับความเชื่อของพ่อแม่ที่ว่า งานวาดรูปเป็นงานของพวกศิลปิน เป็นพวกที่เรียนวิทย์เรียนคำนวณไม่เก่ง เป็นงานที่ไม่ได้อยู่ในกระแสความต้องการของพ่อแม่ จนมีคำพูดติดปากว่าพวกศิลปินไส้แห้งจนเติบโตขึ้นโดยที่ไม่ได้แย่แสต่อศิลปะ ไม่นึกถึงการวาดรูป วันต่อวันคือดิ้นรนขวนขวายเรียนจนได้งานตามกระแส และทำงาน จนงานก็รุมกินหัว ยุ่งวุ่นวายกับงานกับชีวิตตลอดอยู่ตลอดเวลา ทำทุกวัน ทำมากทุกวัน แต่เหมือนงานมันไม่เคยหมดสักทีมีแต่มากขึ้นและยุ่งขึ้น ช่างแม่งมัน กว่าจะถึงคำนี้ก็ ล่วงเลยเวลาไปมากโข

ผมพบว่าตัวเองอยากวาดรูปจริงๆ เมื่ออายุปาจะเข้า 50 ไปแล้ว เริ่มชอบดูงานของศิลปินผู้ยิ่งใหญ่หลายๆ ท่าน ช่างน่าอัศจรรย์เหมือนเทวดาสรรค์สร้าง แต่เมื่อกลับมาดูมือตัวเองกลับว่างเปล่า ไม่มีทักษะ ไม่มีความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับการวาดรูปเอาเสียเลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าต้องใช้อุปกรณ์อะไรบ้าง ใช้สีอย่างไร แสงเงาเป็นอย่างไร สัดส่วนเป็นอย่างไร ไม่รู้ทั้งไม่มีทักษะ ซ้ำร้ายภาพความผิดบาปจากการย้ายต้นมะพร้าวยังหลอกหลอนให้กลัวเสียอีก

สารบัญ : DIGITAL DISRUPTION การศึกษาล้าสมัย เรียนเล่นๆ ให้เป็นเรื่อง

• ของที่อยู่บนพื้นแล้วก็ไม่ตก
• สิ่งต่างๆ มันแค่ "เป็น" ไม่ได้เกิดจากการที่ใครอยากให้เป็น หรือ เกิดจากใครทำให้เป็น
• ยาหมดอายุต้องทิ้งเสีย
• คำตอบที่ไม่อาจได้มาด้วยการถาม
• การปกครอง กับ การอยู่ร่วม
• สิทธิและหน้าที่ของชีวิต
• ทำไมเธอจึงแน่ใจในสิ่งที่เห็น
• สอบระดับชาติ O-NET กับ ต้นสักทองที่ปลายนา
• นี่เหรอคือศิลปะที่ให้ความจริงเสมือนพรากความงามไปจากชีวิต
• ทำนาหาพระแสง
• ความมหัศจรรย์ ความวิปลาส และความประหลาด มาจากการตัดสินของความไม่รู้และความไม่คุ้นชิน
• Present ของขวัญ
• เท้านำเรากลับมาสู่ความจริง

เนื้อหาปกหลัง : DIGITAL DISRUPTION การศึกษาล้าสมัย เรียนเล่นๆ ให้เป็นเรื่อง

ผมอิ่มเอมทุกครั้งที่วาดเสร็จ ดื่ิมกินอาหารได้อย่างเอร็ดอร่อย สูดกลิ่นสีหลับอย่างมีความสุข ดั่งงานวาดนั้นเป็นพลังชีวิต วันนี้ผมไม่ได้กลัวว่าภาพที่วาดจะสวยหรือไม่ ผมไม่ได้วาดให้ใครตรวจ แค่วาดเพื่อประดับการหายใจ นี่คือการเรียนเล่นๆ ให้เป็นเรื่องของผม

รีวิวโดยผู้เขียน : DIGITAL DISRUPTION การศึกษาล้าสมัย เรียนเล่นๆ ให้เป็นเรื่อง

การศึกษาเป็นระบบที่กระทำต่อผู้คน ทั้งเป็นความสมยอมของผู้คนที่ถูกกระทำ เพื่ออ้างความสมเหตุสมผลของการอยู่ร่วมกันอย่างมีมาตรฐานกลาง

แต่การเรียนรู้ต่างออกไป การเรียนรู้เป็นแรงขับที่มีอยู่ในเนื้อในตัวเรา มันคือพลังของความช่างสงสัยและช่างสำรวจ มันคือความสุขที่ได้ครุ่นคิดและได้ลองผิดลองถูก มันคือความหลงใหลต่อสิ่งใดสิ่งหนึ่งจนเกิดความพยายามอย่างไม่สิ้นสุดต่อการเอาชนะปัญหาที่ตนกำลังเผชิญอยู่ เมื่อเอาชนะปัญหาหรือก้าวผ่านมันได้ความปิติก็ถั่งท้น หนังสือ "Digital Disruption การศึกษาล้าสมัย เรียนเล่นๆ ให้เป็นเรื่อง" เล่มนี้เป็นผลมาจากการได้เรียนเล่นๆ ซึ่งมีความเป็นผมอยู่ในที

วิเชียร ไชยบัง