รายละเอียด : ใยรักร้อยใจ

ใยรักร้อยใจ

ภาพลักษณ์คุณหมอผู้แสนหล่อเหลา เคร่งขรึมของ ธีรติ นรเศรษฐ์ กลายเป็นภาพที่ตรึงตาประทับใจเหล่าหมอ พยาบาล และคนไข้สาวๆ ทั้งหลาย แต่ใครเลยจะล่วงรู้ หนึ่งเดียวในใจของเขาตลอดมาและตลอดไปก็คือ มนทกานติ์ วิระตา ลูกหมีตัวน้อยๆ ผู้ที่ทำให้เขาตั้งปณิธานว่าจะเป็นหมอประจำของเธอไม่เพียงแค่ดูแลสุขภาพกายเท่านั้น แต่จะขอเป็นองครักษ์พิทักษ์ใจของเธอตราบนิจนิรันดร์

"คนเป็นหมอพูดอะไรยากๆ อย่างนี้เสมอหรือคะ ลูกหมีไม่เข้าใจหรอก" ท่าทางและคำพูดของคนในวงแขน ทำให้คุณหมอหนุ่มหัวเราะเบาๆ กระชับอ้อมแขนอีกนิด "ก็...เป็นน้องกอดไม่ได้ เป็นคู่หมั้นก็ยังกอดไม่ได้อีก พี่เลยคิดว่าเป็น "คนรัก" ไปเลยดีกว่าจะได้หมดปัญหา" "ฮ้า! อะ...อะไรนะคะ"

"มาเป็นแฟนพี่จริงๆ เถอะนะ" คนถูกขอเป็นแฟนเบิกตาโต วินาทีนั้นเหมือนโลกหยุดหมุน "พะ...พี่ธีร์แค่อยากกอดเท่านั้นเองหรือคะถึงได้พูดอะไรแบบนี้ เพราะจำเป็นต้องเลิกกับพี่จี้ถึงต้องหาใครสักคนมาแทนแล้วก็เพราะลูกหมีเป็นคู่หมั้นด้วยก็เลยไปหาใครไม่ได้อีก" "โธ่เอ๊ย! เด็กหนอเด็กคิดไปได้ ถ้าพี่ทำอะไรง่ายๆ อย่างนั้น

มีหวังอาพัทธ์เอาตาย พี่ไม่เอาชีวิตตัวเองไปเสี่ยงเล่นอย่างนั้นหรอก" "ใครจะไปรู้ว่าพี่ธีร์คิดอะไรอยู่" "ช่างเถียงจริงๆ ถ้าเป็นตอนเด็กพี่คงนึกอยากจับเด็กดื้อไม่ยอมเข้าใจอะไรเลยมาตีก้น แต่ตอนนี้นึกอยากทำอย่างอื่นมากกว่า" เขาโฉบใบหน้าลงมาใกล้ แต่มนทกานติ์เบี่ยงหลบทัน ปลายจมูกโด่งของชายหนุ่มจึงเฉียดแก้มเธอนิดเดียวให้ได้หน้าแดงเล่น

คำนำ : ใยรักร้อยใจ

“เข้ามาดูน้องใกล้ๆ สิจ๊ะ”
เสียงเจือระโหยแต่ยังคงความอ่อนหวาน เรียกให้เด็กชายสองคนที่ยืนอยู่ห่างออกไปให้ก้าวเข้ามาใกล้อีก ขณะที่ทั้งคู่ยังดูลังเล ยืนห่างออกไปเกือบชิดประตูห้องท่ามกลางสายตาผู้ใหญ่ที่ยิ้มขำ อติกานต์หรืออาอุ่นของเด็กๆ หัวเราะเสียงเบา ขยับตัวส่งร่างกระจิริดที่กำลังดิ้นเบาๆ อยู่ในอ้อมแขนส่งให้คุณหมอมนพัทธ์ผู้เป็นสามี ชายหนุ่มรับลูกสาวมาอุ้มไว้เองด้วยท่าทางถนัดถนี่คล่องแคล่ว เข้าใจเจตนาของภรรยาที่ต้องการให้สองหนุ่มน้อยได้เห็นน้องสาวใกล้ชิด เขาจึงอุ้มลูกสาวตัวน้อยมานั่งลงที่โซฟา พยักหน้าเรียกให้เด็กๆ เข้ามาหาอีก เด็กชายทั้งสองจึงค่อยขยับเข้ามาล้อมรอบคุณอาหมอของพวกเขาคนละข้าง
ในห้องพักขณะนี้มีพ่อและแม่ของเด็กชายทั้งสองอยู่พร้อมหน้า ทุกคนต่างเข้ามาร่วมแสดงความยินดี เพราะกว่าคู่ของมนพัทธ์และอติกานต์จะมีลูกสาวคนนี้ได้ก็รอกันมานานเหลือเกิน และไม่ว่าจะเป็นลูกของใครในสามครอบครัวต่างก็ช่วยกันเลี้ยงและอุ้มชูไม่ต่างจากเป็นลูกของตัวเอง
นายแพทย์ลักษมณ์ สโรชินี พ่อและแม่ของเด็กชายธีรติ
อาจารย์สาริต มาลิน พ่อและแม่ของเด็กชายสารินท์
เด็กชายทั้งคู่เกิดห่างกันเพียงไม่กี่เดือน แต่ห่างจากเด็กหญิงที่เพิ่งคลอดเกือบห้าปี ลักษมณ์และสโรชินีมีลูกชายอีกคนชื่อธีมา เกิดก่อนเด็กหญิงราวสองปี ดังนั้นจึงเรียกได้ว่าทั้งสามครอบครัวไม่ได้มีเด็กเล็กๆ ตัวกระจิริดให้อุ้มกันมานานแล้ว โดยเฉพาะเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่น่ารักน่าชังราวกับตุ๊กตา
พ่อก็หล่อเหลาหน้าตาคมคาย แม่ก็สวยน่ารัก จึงไม่แปลกอะไรเลยหากลูกสาวจะถูกปั้นออกมาได้น่ารักจิ้มลิ้มอย่างที่เห็น
“ตั้งชื่อหรือยังจ๊ะอุ่น” สโรชินีเอ่ยถาม
“คุณพ่อเขาตั้งไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ ชื่อมนทกานติ์ ชื่อเล่นว่าหนึ่ง”
“ชื่อเพราะสมตัวดีนี่จ๊ะ” มาลินชม “มนทกานติ์มาจากชื่อพ่อแม่รวมกัน แล้วชื่อเล่นล่ะจ๊ะตั้งมาจากอะไร...เป็นหนึ่งเดียวในดวงใจของพ่อและแม่ หรือว่าคือคนแรก เดี๋ยวรอคนที่สองที่สามตามมาจ๊ะ”
ข้อสันนิษฐานสุดท้ายของมาลินดูเหมือนจะใกล้เคียงที่สุด แค่ยังขาดคำสำคัญบางอย่างเท่านั้นเอง อติกานต์นึกถึงเมื่อครั้งท้องแก่ใกล้คลอด

‘เราจะตั้งชื่อลูกว่าอะไรดีคะ’
‘ลูกหมี’ อีกคนตอบง่ายเสียจนเธอมองค้อน ถึงอย่างนั้นก็แอบเห็นด้วยจนต้องยิ้ม แต่ก็มีข้อค้าน
‘เเล้วถ้าเกิดมีอีกคนล่ะคะ เขาจะไม่น้อยใจแย่หรือว่าได้เป็นลูกหมีแค่คนเดียว’
‘ไม่ยาก คนแรกก็เป็นลูกหมีหนึ่ง อีกคนก็เป็นลูกหมีสอง ลูกหมีสามไปเรื่อยๆ แค่นี้ก็มีได้เป็นโหลเเล้วอุ่นจ๋า’

นั่นละ...จึงเป็นที่มาของชื่อเล่นว่า ‘หนึ่ง’ แต่ผู้เป็นแม่มีลางสังหรณ์ว่าลูกสาวจะมีชื่อเล่นสองชื่อเหมือนพ่อเสียแล้ว เพราะตั้งแต่อยู่ในท้องเขาก็เรียกลูกสาวว่า ‘ลูกหมี’ ตลอด แม้ตอนนี้จะบอกใครต่อใครว่าลูกชื่อเล่นว่าหนึ่งก็ตาม
ขณะที่เหล่าแม่ๆ กำลังพูดคุยเรื่องชื่อของหนูน้อยอยู่นั้น ทางด้านสองหนุ่มน้อยก็ดูตื่นเต้นไม่เบา ถามอาหมอไม่หยุดปาก จนตอนนี้ไม่รู้ว่าเสียงใครเป็นเสียงใคร
‘น้องชื่ออะไรฮะ’
‘น้องจะวิ่งเล่นกับเราได้ไหม’
‘น้องหาวน้องง่วงเเล้วฮะ’
‘ไม่ใช่ น้องแลบลิ้น หิวต่างหาก’
สโรชินีหัวเราะท่าทางของลูกชายและหลานชาย
“ตอนมีตาธิมไม่เห็นพี่ธีร์จะตื่นเต้นอะไรขนาดนี้เลย ตาลมก็เหมือนกัน” สโรชินีมักเรียกลูกชายคนโตว่า ‘พี่ธีร์’ อยู่เสมอ แต่ครั้นมีลูกชายอีกคนก็ไม่ได้เรียก ‘น้องธิม’ แต่ประการใดเพราะเกรงว่าจะฟังดูน่ารักจนเหมือนเด็กผู้หญิงเกินไป ลูกชายอาจขัดเขินเมื่อโตขึ้น
“คงยังเล็กอยู่มั้งคุณ” สามีของเธอเป็นคนตอบ พลางเดินเข้าไปสมทบกับลูกชาย
“ต่อไปทั้งสองคนต้องช่วยกันดูแลน้องนะ เข้าใจไหม...นายธิมโตอีกหน่อยก็ต้องช่วยดูแลน้องเหมือนกัน...เราเป็นผู้ชายน้องเป็นผู้หญิง เราเข้มแข็งกว่าต้องเป็นที่พึ่งให้น้อง”
“น้องเข้มแข็งเท่าเราไม่ได้เหรอฮะพ่อ ผู้หญิงเข้มแข็งเท่าผู้ชาย” เด็กชายธีรติถามขึ้น
เหล่าแม่ๆ หัวเราะกิ๊กกับประโยคของลูกชายหลานชาย บรรดาคุณพ่อก็หัวเราะ และคราวนี้หมอมนพัทธ์เป็นคนตอบคำถาม
“ได้เหมือนกัน แต่ไม่เท่ากันหรอก ผู้ชายเข้มแข็งได้ในแบบของผู้ชาย ส่วนผู้หญิงก็เข้มแข็งได้ในแบบของผู้หญิง เหมือนตอนที่คุณแม่ของธีร์ คุณแม่ของลม หรือคุณแม่ของน้องลูกหมีอุ้มท้องแล้วคลอดพวกหนู คุณแม่ก็เข้มแข็งแบบผู้หญิง คุณพ่อ คุณลุงและคุณอาก็สู้ไม่ได้…” พูดมาถึงตรงนี้คุณหมอก็เพิ่งเห็นว่าเด็กๆ นิ่งฟังตาแป๋ว...รู้แล้วว่าไม่เข้าใจ จึงหัวเราะแล้วสรุปสั้นๆ “เอาเป็นว่า...แล้วอาจะสอนให้น้องเข้มแข็งเท่าที่น้องจะทำได้ ธีร์กับลมก็ไม่จำเป็นต้องช่วยน้องทุกเรื่องหรอกนะ ช่วยเฉพาะเรื่องที่น้องทำเองไม่ได้ก็พอ”
“เรื่องอะไรบ้างครับ” เด็กชายสารินท์เป็นคนถาม
“โตขึ้นอีกหน่อยเดี๋ยวสองคนก็รู้เอง”
“ตอนนี้อุ้มน้องได้ไหมฮะ” ธีรติสลับมาถามบ้าง
“ยังไม่ได้ครับผม รอไว้โตกว่านี้อีกหน่อยนะ ทั้งเราเอง ทั้งน้องด้วย”
“เราหอมแก้มน้องได้ไหม” สารินท์ตั้งคำถามบ้าง
“เอ่อ...ให้ไหมจ๊ะอุ่น” คุณหมอท่าทางลังเล ก่อนหันไปถามภรรยา
“น้องเพิ่งคลอด ตอนนี้หอมแค่มือแค่นี้ก่อนนะจ๊ะเด็กๆ”
หมอมนพัทธ์พยักหน้า เด็กชายทั้งสองจึงจับมือน้องมาจุ๊บคนละข้าง
“ถ้าน้องโตแล้ว เราก็หอมแก้มน้องได้ใช่ไหมฮะอาพัทธ์” ธีรติตั้งคำถามแล้วรอฟังคำตอบ
“เอ่อ…” คำถามนั้นทำให้คุณพ่อของสาวน้อยอ้ำอึ้งไป ส่งผลให้ทุกคนหัวเราะครืน
“คุณพ่อหวงลูกสาวเสียแล้ว” อาจารย์สาริตเอ่ยเย้าเสียงดัง ไม่มีคำปฏิเสธจากคุณพ่อคนใหม่ ยิ่งทำให้ขบขันกันใหญ่ เว้นแต่เด็กชายที่ตั้งคำถามได้แต่ยืนรอคำตอบตาปริบๆ แต่ไม่ยักได้คำตอบจากคุณอาหมอเสียที และท่าทางอย่างนั้นของหลานชายก็ทำให้คนถูกตั้งคำถามต้องตอบอย่างจริงจังว่า
“ไว้โตก่อนแล้วอาค่อยตอบคำถามนี้ก็แล้วกันนะ...ธีร์”

เนื้อหาปกหลัง : ใยรักร้อยใจ

ภาพลักษณ์คุณหมอผู้แสนหล่อเหลา เคร่งขรึมของ ธีรติ นรเศรษฐ์ กลายเป็นภาพที่ตรึงตาประทับใจเหล่าหมอ พยาบาล และคนไข้สาวๆ ทั้งหลาย แต่ใครเลยจะล่วงรู้ หนึ่งเดียวในใจของเขาตลอดมาและตลอดไปก็คือ มนทกานติ์ วิระตา ลูกหมีตัวน้อยๆ ผู้ที่ทำให้เขาตั้งปณิธานว่าจะเป็นหมอประจำของเธอไม่เพียงแค่ดูแลสุขภาพกายเท่านั้น แต่จะขอเป็นองครักษ์พิทักษ์ใจของเธอตราบนิจนิรันดร์

"คนเป็นหมอพูดอะไรยากๆ อย่างนี้เสมอหรือคะ ลูกหมีไม่เข้าใจหรอก" ท่าทางและคำพูดของคนในวงแขน ทำให้คุณหมอหนุ่มหัวเราะเบาๆ กระชับอ้อมแขนอีกนิด "ก็...เป็นน้องกอดไม่ได้ เป็นคู่หมั้นก็ยังกอดไม่ได้อีก พี่เลยคิดว่าเป็น "คนรัก" ไปเลยดีกว่าจะได้หมดปัญหา" "ฮ้า! อะ...อะไรนะคะ"

"มาเป็นแฟนพี่จริงๆ เถอะนะ" คนถูกขอเป็นแฟนเบิกตาโต วินาทีนั้นเหมือนโลกหยุดหมุน "พะ...พี่ธีร์แค่อยากกอดเท่านั้นเองหรือคะถึงได้พูดอะไรแบบนี้ เพราะจำเป็นต้องเลิกกับพี่จี้ถึงต้องหาใครสักคนมาแทนแล้วก็เพราะลูกหมีเป็นคู่หมั้นด้วยก็เลยไปหาใครไม่ได้อีก" "โธ่เอ๊ย! เด็กหนอเด็กคิดไปได้ ถ้าพี่ทำอะไรง่ายๆ อย่างนั้น

มีหวังอาพัทธ์เอาตาย พี่ไม่เอาชีวิตตัวเองไปเสี่ยงเล่นอย่างนั้นหรอก" "ใครจะไปรู้ว่าพี่ธีร์คิดอะไรอยู่" "ช่างเถียงจริงๆ ถ้าเป็นตอนเด็กพี่คงนึกอยากจับเด็กดื้อไม่ยอมเข้าใจอะไรเลยมาตีก้น แต่ตอนนี้นึกอยากทำอย่างอื่นมากกว่า" เขาโฉบใบหน้าลงมาใกล้ แต่มนทกานติ์เบี่ยงหลบทัน ปลายจมูกโด่งของชายหนุ่มจึงเฉียดแก้มเธอนิดเดียวให้ได้หน้าแดงเล่น