รายละเอียด : ยอมรัก

เธอก่อปราการแห่งความเชื่อใจ ถักทอความรักเอาไว้ในใจจนแน่นหนา เพียงเพราะคำมั่นสัญญาที่เคยได้จากวันวาน...กระทั่งวันหนึ่ง 'รวิกานต์' จึงได้ประจักษ์แก่ใจ คำสัญญา... ความรักที่เคยได้อาจไม่เคยมีอยู่จริง... การยอมปล่อยเขาไปแม้ยังรักหมดหัวใจจึงเป็นสิ่งสุดท้ายที่เธอจะมอบให้คนที่รักได้...วันวานเธอเป็นคนที่เขายอมทำทุกอย่างให้ด้วยหัวใจ จะไม่มีสิ่งใดทำให้เธอเจ็บได้หากมีเขาอยู่ข้างกายคอยปกป้อง... กระทั่งวันหนึ่ง จากรักหมดหัวใจ 'ปกป้อง' กลับกลายเป็นคนทำร้ายหัวใจดวงนั้นอย่างสุดใจ... การจากกันไกลแสนไกลคือสิ่งที่ใจวาดหวังเอาไว้หากแล้วทำไมใจกลับทรมานในสิ่งที่อยากได้ ยิ่งได้รู้ถึงความลับที่เก็บซ่อนไว้ในใจของเธอมากมาย ปกป้องกลับยิ่งทุรนทุรายอยากพาตัวเองกลับไปเป็นคนนั้น... ขอเพียงแค่โอกาสนั้นให้กันสักครั้ง...แม้จะต้องเจ็บปวดอีกสักกี่ครา ด้วยปราการแห่งความเฉยชาแทนที่ความรัก ความเชื่อใจที่เคยได้ หากแต่เขาจะยอม... ใช่ยอมเพราะ 'หน้าที่' อย่างเคยเข้าใจ หากยอมเพราะประจักษ์แก่ใจแล้วว่า เขารักเธอจนหมดใจได้ไม่ต่างกัน...“เป็นอะไร หือ...” “ฮึก...” ปกป้องวางทุกอย่างลงแล้วเดินเข้าไปหาเมื่อไม่สามารถทนมองได้ไหว“ฮือๆ” รวิกานต์โอบกอดปกป้องเอาไว้จนแน่นเมื่อชายหนุ่มนั่งลงบนเตียงข้างกัน มือจับยึดเสื้อของเขาจนแน่น ยิ่งพี่ป้องปลอบเบาๆ ด้วยริมฝีปากอุ่นของเขาตรงขมับหญิงสาวก็หยุดร้องไห้ไม่ได้ ได้แต่ปล่อยความรู้สึกอั้นอั้น ความเสียใจอยู่อย่างนั้น“เจ็บตรงไหน บอกพี่สิ” ชายหนุ่มลูบแผ่นหลังที่สั่นสะท้าน เขาได้รับคำตอบเป็นการส่ายหน้า ปกป้องทำอะไรไม่ค่อยถูกในยามที่รวิกานต์เป็นเช่นนี้ มือหนาดันร่างของเธอออกจากอก ดวงตาของรวิกานต์บวมช้ำจนแทบปิดเข้าหากัน นั่นบ่งบอกว่าเธอเสียใจมากแค่ไหนกับเหตุการณ์ก่อนหน้านี้“วิ... วิขอโทษ...ฮึก...”“อืม พี่ไม่โกรธแล้ว” ปกป้องยืนยันผ่านแววตาและรอยยิ้มให้เธอ ทว่ารวิกานต์กลับยิ้มเศร้าตอบกลับมา“วิ...”“อย่าพูดแบบนั้น... อย่าพูดกับวิแบบนั้นอีกได้ไหมคะ...”“อย่าพูดว่าไม่อยากฟังเสียง ฮึก... อย่าพูดว่าไม่อยากเห็นหน้ากัน มันเจ็บนะ...”ปกป้องมองคนตรงหน้า มือปาดไล้น้ำตาที่กลิ้งหล่นมาถึงปลายคาง“พี่ป้องก็รู้ว่าวิแคร์พี่ เพราะว่าวิระ...”คำรักถูกกลืนหายลงไปกับจุมพิตที่ได้รับอย่างไม่ทันตั้งตัว รวิกานต์กระพริบตาขับไล่น้ำตาที่นองไปทั้งสองตา ปากอิ่มสั่นระริกทว่าเปิดรับสัมผัสที่คุ้นเคยเข้ามาอย่างง่ายดาย หญิงสาวครางพร่าเมื่อปลายลิ้นถูกดูดดึงด้วยปากลิ้นของเขาใบหน้างามแหงนหงายเมื่อปกป้องจับปลายคางไว้แล้วดันขึ้นให้รับสัมผัสจากเขาได้อย่างถนัดถนี่ รวิกานต์ปล่อยมือจากเสื้อของเขาก่อนจะเปลี่ยนเป็นวางนิ่งแล้วเริ่มเคลื่อนสัมผัสเชื่องช้าตรงอกแกร่งระบายความรู้สึกมากมายที่ได้รับ