รายละเอียด : คุณชายเขมรัชต์

เขาให้หัวใจที่ไม่เคยคิดจะให้ผู้หญิงคนไหนง่ายๆ แต่สิ่งที่ได้ตอบกลับมาคือการโกหก ........ “ที่นายได้ยินไม่ผิดหรอก” เมืองแมนมองหน้าเพื่อนอย่างเห็นใจ และเข้าใจอารมณ์ความรู้สึก “เครื่องบินลำที่คุณหนึ่งจันทร์โดยสารมา เป็นเครื่องบินส่วนตัวของกษัตริย์ มามุต อาซิส อัล วาญิด อัล ฮักกุ เจ้าผู้ครองประเทศเล็กๆ แทรกอยู่กึ่งกลางรอยต่อของสองมลรัฐสำคัญ ที่ประกอบเป็นสหพันธรัฐอาหรับ หนึ่งจันทร์ ชีรีนา ชลาธิป อัล วาญิด อัล ฮักกุ คือชื่อเต็มๆ เป็นทางการของ ลูกสาวหม่อมหลวง บุริศร์ ชลาธิป กับ เจ้าหญิง นาบิลลา บิลกีส อัล วาญิด อัล ฮักกุ - ชลาธิป พระน้องนางในกษัตริย์มามุต อาซิส แห่งรุมมาน คุณหนึ่งจันทร์ ไม่ได้รับสถาปนาเป็นเจ้าหญิง ด้วยสาเหตุสำคัญสองประการ หนึ่ง เพราะมีบิดาเป็นชนสามัญ และยังเป็นคนต่างชาติ ต่างศาสนา ประการที่สอง เพราะมีข้อตกลงก่อนคุณหนึ่งจันทร์จะถือกำเนิด พ่อของเด็กขอให้ลูกได้นับถือศาสนาเดียวกับตน แต่ถึงอย่างนั้น ตามข้อมูลที่เราได้มา คุณหนึ่งจันทร์ก็ดูจะเป็นที่โปรดปราณของทูลกระหม่อมลุงอยู่ไม่น้อย ถึงกับประทานนามสกุลแม่ต่อท้ายนามสกุลพ่อที่คุณหนึ่งจันทร์ใช้อยู่ แม้แต่ฐานะความเป็นอยู่ ก็ไม่ต่างจากเจ้าหญิงองค์หนึ่ง” คุณชายหนุ่มขบกราม ความตกใน ประหลาดใจ ดูจะน้อยไปกว่าความโกรธว่าถูกหลอกเสียแล้วเสียงพูดประโยคแรกจึงฟังว่าแทบจะเข่นผ่านไรฟัน “ผู้หญิงคนนั้นจงใจปิดบังฐานะแท้จริงของตัวเองกับพวกเรามาตลอด!” เมืองแมน ธนวัตส่ายหน้า พูดอย่างเป็นกลาง “ถ้าจะมองในแง่นั้นก็ได้เหมือนกัน แต่เราก็อยากให้นายลองคิดกว้างๆ ก่อนจะปรักปรำ เห็นเป็นความผิดอุฉกรรจ์ถึงขั้นยกโทษให้ไม่ได้” คุณชายขึงตาใส่เพื่อน แต่เมืองแมนยังกล่าวต่อเสียงสุขุม “ถ้าเป็นนายหากตกที่นั่งเดียวกับคุณหนึ่งจันทร์ ที่จะต้องเดินทางมาต่างบ้านต่างเมืองที่ตนไม่เคยคุ้น ถึงว่าจะเป็นแผ่นดินเกิดของพ่อ แต่ก็ไม่รู้จักใครเลย ไม่รู้ว่าจะได้รับการต้อนรับจากญาติๆ ทางนี้ในลักษณะไหน ยังไงบ้าง จะเปิดเผยตัวเองทุกซอกทุกมุมกับญาติๆ ที่เพิ่งมีโอกาสได้ทำความรู้จักอย่างงั้นรึ?” “แต่นี่มันเดือนกว่าสองเดือนเข้าไปแล้ว น่าจะแน่ใจแล้วสิว่า...” “เรารู้ว่านายจะพูดอะไร และคิดว่าคุณหนึ่งจันทร์ก็คงกำลังจะหาโอกาสบอกแก่ทุกคนว่าจริงๆ แล้ว มรดกที่ได้รับจากทางเมืองไทยนี้ เทียบไม่ได้เลยกับฐานะความเป็นอยู่ของเธอทางโน้น และเราก็อยากคิดว่า ทีแรกนั้น เธอตั้งใจจะมาจัดการเรื่องมรดกที่ได้รับให้เรียบร้อยแล้วก็คงเดินทางกลับ ไม่คิดจะอยู่นานอย่างนี้ แต่ทีนี้...” ประกายเคร่งขรึมของเมืองแมนเปลี่ยนเป็นขันนิดๆ แม้กังวานน้ำเสียงก็มีรอยหัวเราะเมื่อกล่าวติดต่อกันไป “มีใครคนหนึ่ง ทำให้เธอเปลี่ยนใจ เธอก็เลยต้องอยู่ต่อมาเรื่อยๆ” เมืองแมนนึกขัน เมื่อได้ยินเสียง “ฮึ!” ดังมาจากลำคอของผู้เป็นเพื่อน หากเมื่อกล่าวต่อ สุ้มเสียงเขากลับเครียดขึ้นอีกครั้ง “แต่เรื่องนี้ ที่นายอาจจะยังทำใจยอมรับไม่ได้ยังไม่สำคัญเท่ากับเรื่องที่เราจะบอกนายต่อไปนี้” “ยังมีอะไรอีก?