รายละเอียด : เทพบุตรหัวใจห้าวรัก

ร่างบางอรชรนอนเหยียดอยู่ในร่องกว้างราวๆ สองฟุต ตาปิดอยู่ลืมขึ้นทันที เมื่อเขาก้าวเข้าไปบังแสงตะวันที่กำลังคล้อยลงทางทิศตะวันตก “เป็นไงบ้าง ตกม้าใช่มั้ย เจ็บมากหรือเปล่า” เขาถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นว่าหน้าเพรียวนั้นค่อนข้างซีด “ไม่รู้สึกเจ็บเท่าไหร่หรอกค่ะ เว้นแต่เวลาขยับตัว” “เจ็บตรงไหน ขาหรือว่า...” “จุ๊บถูกยิงค่ะ พี่ภีม” ภีมวัจน์ชะงัก ตกตะลึงอยู่ครู่ใหญ่กับเสียงพูดอ่อยๆ ทั้งนี้ไม่ใช่เพราะหญิงสาวเรียกเขา“พี่ภีม”ทั้งที่หลายวันมานี้ หล่อนแทบจะไม่พูดไม่มองหน้าเขาด้วยซ้ำ แต่เพราะคำบอกเล่าถึงสาเหตุที่ทำให้หล่อนลงมานอนเหยียดยาว หน้าซีดหน้าเซียวอยู่ในท้องร่อง ลักษณะเป็นทางน้ำไหลลงจากเขาแต่เดิม เขาพยายามตั้งสติ ระงับทั้งโทสะและความวิตกกังวลในอาการบาดเจ็บของหญิงสาว คุกเข่าลงข้างๆ ร่างโปร่งบาง “โดนเข้าตรงไหน ขอพี่ดูหน่อย” ถามไปแล้วจึงสังเกตว่ามือขวาที่หญิงสาววางประทับอกด้านซ้ายช่วงต่อไหล่ มีสีคล้ำเข้มบริเวณง่ามนิ้ว เขาดึงมือนั้นออก จึงพบว่าใต้ฝ่ามือเรียวบางคือผ้าเช็ดหน้าที่เจ้าตัวคงใช้ห้ามเลือด ผ้าเช็ดหน้านั้นเดิมน่าจะเป็นสีขาว แต่ขณะนี้เปลี่ยนสีเป็นแดง มีเสียงสูดปากเบาๆ เมื่อเขาขยับผ้าเช็ดหน้าออก เลือดที่หยุดไหล ดูเหมือนจะซึมออกมาอีก ชายหนุ่มล้วงมือลงในกระเป๋ากางเกงตัวเอง ดึงผ้าเช็ดหน้าผืนใหญ่ออกมาวางทับลงไปแทนผืนเดิมที่ชุ่มเลือดไปหมด “ถ้าพี่ช่วยพยุง คิดว่าจะพอลุกขึ้นได้มั้ย” เขาถามเสียงอ่อนโยน แม้จะไม่มีคำลงท้าย “ก็คงต้องลองดูล่ะค่ะ” เสียงตอบถึงจะเบา บอกถึงเรี่ยวแรงที่อ่อนโรยเนื่องจากเสียเลือด แต่ก็ยังคงความเข้มแข็ง ทำให้ชายหนุ่มยิ้มออกมานิดหนึ่ง เขาแน่ใจว่าหากเป็นผู้หญิงอื่น ถ้าไม่ร้ององกรีดกราดก็คงร่ำไห้ไม่หยุดด้วยความเสียขวัญ อีกทีก็เป็นลมหรือสลบเหมือดไปตั้งแต่เห็นเลือดแล้ว แต่ผู้หญิงคนนี้... เข้มแข็งทั้งจิตใจและกำลังใจ ทั้งที่ตัวก็เล็กบางนิดเดียว “พี่ภีมตามมาถูกได้ยังไงคะ” หล่อนถามเขาเหมือนจะชวนคุยเพื่อให้ลืมเจ็บมากกว่า ขณะเขาช่วยพยุงให้ลุกนั่ง “ต้องยกความดีความชอบให้เจ้าจาฮังกีร์” เขาเล่าคร่าวๆ ตั้งแต่ต้น เท่าที่พอจะทราบจากณิชารีย์ “จุ๊บล่ะ ทำอีท่าไหนเข้าถึงได้โดนลูกหลงแบบนี้ ว่าแต่เห็นตัวคนยิงมั้ย?” “ไม่เห็นค่ะ พอมีเสียงปัง จาฮังกีร์ก็ตกใจ ทีแรกจุ๊บไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองโดนยิง ยังพยามบังคับม้าไม่ให้ตื่น มารู้ก็เพราะแขนซ้ายหมดแรงกะทันหัน พอก้มมองตัว เห็นเลือดซึมออกมาเปรอะเสื้อถึงได้รู้ กำลังงงๆ อยู่ก็หน้ามืดวูบ รู้สึกตัวอีกทีก็ลงมานอนแอ้งแม้งบนพื้นแล้ว มีจาฮังกีร์ยืนเฝ้าอยู่ใกล้ๆ จุ๊บพยายามจะกลับขึ้นหลังม้า แต่ไม่มีแรงเอาเลย ก็เลยเสี่ยงพูดกับจาฮังกีร์ บอกให้มันกลับบ้าน คิดว่าถ้าคนที่บ้านเห็นมันกลับหลังเปล่า คงรีบออกตาม มันฉลาดมากนะคะ... ดูเถอะ ไม่คิดเลยว่าจะได้ผล แถมยัง...พาพี่ภีมตามมาถูกด้วยสิ” เสียงเล่าจ๋อยๆ อ่อนเบาขาดหายกะทันหัน แต่บนเรียวปากบางอ่อนช้อยยังมีรอยยิ้มปรากฏอยู่