รายละเอียด : ธาราหวนรัก

ธาราหวนรัก

ดวงตะวันที่ค่อยๆ โผล่พ้นขอบน้ำสีฟ้าครามทอแสงเรืองรองสีส้มอ่อนทาบท้องทะเล ระลอกคลื่นที่กำลังกระเพื่อมนิดๆ ในยามเช้าส่งผลให้ลำแสงสีส้มอ่อนนั้นสั่นไหวราวจิตรกรเอกกำลังสะบัดลวดลายจากปลายพู่กันให้โอนเอียงไปตามกระแสน้ำที่กำลังถาโถมเข้ามากระทบขอบฝั่ง คลื่นน้ำนั้นสั่นไหวดุจหัวใจของคนมองในยามนี้...

ศศิรินธาร อัศวเดชากร ค่อยๆ ระบายลมหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง ในมือของเธอจับยึดไอแพดประจำตัว สองเท้าถีบไปบนพื้นทรายขาวละเอียด กวัดแกว่งตัวเองโล้ไปกับชิงช้าไม้หน้าบังกะโลของ ‘รอยตะวัน’ อย่างไร้จุดหมาย ปล่อยหัวใจไปกับสายลมแผ่วยามชิงช้าไม้ลอยละลิ่วขึ้นสูงครั้งแล้วครั้งเล่า กระทั่งความเร็วลดลงเรื่อยๆ ในที่สุดมันก็จอดนิ่งใต้ร่มเงาต้นไม้ใหญ่

ทว่าหญิงสาวยังไม่ยอมเคลื่อนกายลงจากที่นั่ง ดวงตากลมฉายแววเศร้าเลื่อนลงมามองหน้าจอไอแพดกับข่าวซุบซิบในวงสังคมถึงการไปมาหาสู่กันระหว่างทายาทคนโตของเอสป้าเปเปอร์และทายาทสาวเจ้าของธุรกิจน้ำเมา รวมถึงข่าวลือในการร่วมทุนประมูลช่องรายการทีวีดิจิทัล ท้ายข่าวยังแอบเขียนกระแซะถึงความใกล้ชิดสนิทสนมของคนทั้งคู่และความเป็นไปได้ที่ทายาทสาวคนเก่งจะตัดสินใจร่วมทุนจำนวนมหาศาลครั้งนี้ด้วยมีแรงจูงใจที่ดียิ่งจากความสัมพันธ์ส่วนตัวของทั้งสองหนุ่มสาวนั่นเอง

ฝ่ามือเรียวขาวลูบไล้ไปตามหน้าจอไอแพด รูปของคนทั้งคู่โชว์หราเกือบครึ่งหนึ่งของพื้นที่ข่าวทั้งหมด หยดน้ำใสๆ เอ่อล้นขอบตาของคนมองก่อนจะค่อยหยาดหยดตกลงไปกระทบกับหน้าจอไอแพด กระทั่งใบหน้าของผู้ชายในข่าวนั้นพร่าเลือนไปด้วยหยดน้ำ คนทั้งคู่ช่างเหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยกจนแม้แต่ตัวเธอเองยังแอบเห็นด้วย แต่ยิ่งมองภาพนี้มากเท่าใด หัวใจของเธอก็คล้ายจะขาดรอน ศศิรินธารรู้ดีว่ามันกำลังจะแตกสลายในไม่ช้านี้แล้ว

“พี่มัต”
น้ำเสียงนั้นสั่นไหวยามเอ่ยชื่อผู้ชายคนนั้น คนที่เป็นเจ้าของความรัก เจ้าของหัวใจของเธอมาทั้งชีวิต
ศศิรินธารเคยคิดว่ามันง่ายเหลือเกิน แค่เพียงเธอยอมอดทนรอคอยและใช้ความรักของตัวเองมาเติมเต็มความรักที่ปรมัตเคยมีต่อศศิรณัฐพี่สาวของเธอ

ทว่าวันนี้เธอจำต้องยอมรับว่าสำหรับเธอนั้นแค่การอดทนและรอคอยมาทั้งชีวิตไม่เพียงพอเสียแล้ว!
ศศิรินธารหลับตาแน่น ภาพความทรงจำระหว่างเธอกับเขาที่เคยเกิดขึ้นที่รอยตะวันแห่งนี้ยามที่ปรมัตโซซัดโซเซมาถึงเพราะบาดแผลจากความรักที่มีให้ศศิรณัฐปรากฏขึ้นในหัว

ค่ำคืนนั้นคือความปวดร้าวสำหรับของเขา แต่มันเป็นความอบอุ่นและเป็นเสมือนร่องรอยของความทรงจำที่งดงามของเธอเอง อ้อมกอดอันแสนอบอุ่นที่เธอเคยได้รับนั้นยังตราตรึงและเป็นแรงใจให้เธอได้รักผู้ชายคนนี้อย่างสุดหัวใจ

บางที...วันนี้เธอจำเป็นต้องย้อนกลับมาที่แห่งนี้อีกครั้งก็เพื่อให้รอยตะวันได้รักษาหัวใจของเธอ เพื่อให้โอกาสเธอได้ปลดปล่อยเขาให้ร้างห่างไปไกลแสนไกลจากหัวใจของเธอเสียที! หญิงสาวลืมตาขึ้นอีกครั้ง ภาพความทรงจำระหว่างเธอกับ ปรมัต อนันตภาค ค่อยๆ หลั่งไหลเข้ามาในความทรงจำราวกับกระแสน้ำอันเชี่ยวกราก

มันยากเหลือเกินที่จะต้องหักใจจากเขา แต่เธอไม่อยากรออีกแล้ว ไม่อยากเอาแต่รอคอยเขาโดยที่ไม่สามารถช่วยอะไรคนที่เธอรักได้เลยสักนิด ศศิรินธารรู้ดีกว่าใครทั้งหมดว่าเอสป้าเปเปอร์คือหัวใจของปรมัต หัวใจที่เขายอมทุ่มเททั้งชีวิตเพื่อประคับประคองดูแล แต่ความเปลี่ยนแปลงช่างเป็นสิ่งธรรมดาของโลกเสียเหลือเกิน

ในวันที่กระดาษมีความสำคัญน้อยลงเรื่อยๆ อสป้าเปเปอร์ภายใต้การนำของปรมัตจะมีแรงต้านทานกระแสอันเชี่ยวกรากของเทคโนโลยีที่กำลังเปลี่ยนผันไปได้รวดเร็วเช่นนี้ได้อย่างไร
สายตาที่พร่าพรายด้วยหยาดน้ำเลื่อนลงไปจับจ้องใบหน้าของหญิงสาวในภาพที่ยืนยิ้มเคียงคู่กับ

ผู้ชายที่เธอรัก เหมือนแพร เดชดำรงไพศาล อาจเป็นทางออกเดียวของ ปรมัต อนันตภาค ในยามนี้!
ศศิรินธารถอนหายใจ เพราะแม้ว่าโรงพิมพ์และธุรกิจสิ่งพิมพ์ในเครืออัศวเดชากรยังคงยืนหยัดอยู่ได้ในเวลานี้ด้วยผลประกอบการของหนังสือพิมพ์อัศวโพสต์ยังคงมีกำไรสุทธิปีละกว่าร้อยล้านบาท

แต่ในภาวะเศรษฐกิจเช่นนี้ท่ามกลางการเปลี่ยนแปลงของวิถีการดำรงชีวิตและเทคโนโลยีล้ำสมัยของมนุษย์ อัศวเดชากรมิอาจดำรงอยู่ได้ตลอดไปหากไม่ยอมปรับตัวเข้าสู่การเปลี่ยนแปลงนี้
เธอในฐานะที่เป็นทายาทควรจะเตรียมพร้อมและหาทางรับมือกับมันเช่นเดียวกับที่ ปรมัต อนันตภาค กำลังทำเพื่อเอสป้าเปเปอร์

หนทางรอดของเธอคงไม่อาจเดินร่วมไปบนเส้นทางสายเดียวกับเขาได้อีกแล้วใช่ไหม ลมหนาวพัดกรูมาปะทะใบหน้าจนเส้นผมนุ่มสลวยปลิวไสว ความครุ่นคิดของศศิรินธารไม่อาจได้รับคำตอบ เฉกเช่นเดียวกับหัวใจที่กำลังแหลกสลายลงไปทุกทีฤๅประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยง่ายๆ เช่นนี้เอง