รายละเอียด : ศูนย์รับฝากความเสียใจ
ศูนย์รับฝากความเสียใจ
ในชีวิตคนเรามีวันที่ฝนตก หากร่มเพียงคันเดียวที่กางกั้นนั้นเกิดรั่วซึมทั้งตัวคงต้องเปียกปอน ตำนานของนครไทเปเล่าลือกันว่า ในศูนย์การค้าใต้ดินของสถานีไทเป มีสถานที่หนึ่งที่จะช่วยส่งจดหมายและสิ่งของกลับไปให้คนที่ไม่อาจพบหน้าในปัจจุบันได้ โดยมีกฎง่ายๆ เพียง
คุณไม่มีทางหาศูนย์รับฝากความเสียใจเจอ จนกว่าที่แห่งนี้จะยอมให้คุณเจอ ศูนย์รับฝากความเสียใจจะเปิดบริการแค่วันพุุธ ระหว่างเวลาสิบเจ็ดนาฬิกาถึงสิบเก้านาฬิกาเท่านั้น ห้ามส่งจดหมายหรือสิ่งของหาตัวเอง คนที่คุณจะส่งถึงต้องเป็นคนที่เคยเจอหน้ากันมาก่อน ไม่สามารถแก้ไขอดีตได้ ทำได้เพียงเยียวยาหัวใจตัวเองเท่านั้น
ศูนย์รับฝากความเสียใจ เป็นนิยายติดอันดับขายดีของไต้หวัน โดยเปรียบความเศร้าของคนเราเป็นสายฝนโปรยปราย แม้คนทุกคนจะมีภูมิคุ้มกันหรือก็คือร่มไว้เพื่อกางกั้นลมฝน แต่ร่มคันนั้นก็มิอาจสมบูรณ์พร้อมเสมอไป และ "ศูนย์รับฝากความเสียใจ" แห่งนี้ก็เป็นเสมือนนักซ่อมร่ม ที่จะเยียวยาความเสียใจอุดรูรั่วใจจิตใจของผู้ที่มีความเสียใจในอดีต
แพรวสำนักพิมพ์
เนื้อหาปกหลัง : ศูนย์รับฝากความเสียใจ
"คุณไม่มีทางหาศูนย์รับฝากความเสียใจแห่งนี้เจอ เพราะที่แห่งนี้จะเลือกยอมให้คุณเจอเองต่างหาก" ความเสียใจที่ไม่อาจเติมเต็มให้สมบูรณ์ เสี้ยวหนึ่งของชีวิตที่ขาดหายไปความคิดถึงอันสับสนยุ่งเหยิง แต่ไหนแต่ไร ความเสียใจอาจไม่เคยสิ้นสุดลงอย่างแท้จริง เมื่อก่อนก็ใช่หลังจากนี้ก็ใช่
ณ ที่แห่งนี้ เจ้าหน้าที่รับฝากความเสียใจจะรับความเสียใจของคุณเอาไว้อย่างอ่อนโยน ณ จุดเชื่อมต่อที่ซ่อนอยู่ระหว่างบนดินกับใต้ดิน มุมหนึ่งของศูนย์การค้าใต้ดินแห่งสถานีรถไฟไทเปที่คดเคี้ยวเหมือนเขาวงกต ในวันพุูธซึ่งเป็นรอยต่อของสัปดาห์ เวลาพลบค่ำตั้งแต่สิบเจ็ดนาฬิกาไปจนถึงหนึ่งทุ่มตรงที่เป็นช่วงเปลี่ยนผ่านระหว่างกลางวันกับกลางคืน "ศูนย์รับฝากความเสียใจ" จะปรากฏขึ้นมาอย่างเงียบเชียบ เพื่อเป็นตัวกลางช่วยส่งความเสียใจของคุณกลับไปยังอดีตให้แก่คนที่มิอาจพบเจอได้อีก
เมื่อใดที่คุณกอดเก็บความเสียใจอย่างแรงกล้าเอาไว้ และอยากจะเดินออกจากเขตแดนของสิ่งที่ได้ชื่อว่า "สายเกินไป" ก็ขอเชิญมายังที่แห่งนี้ ข้ามเวลากลับไปยังจุดเริ่มต้นของความเสียใจ ส่งความคิดคำนึงออกไปยังอดีตที่ล่วงผ่าน "ความเสียใจ มีไว้เพื่อให้เรายิ่งทะนุถนอมปัจจุบัน"