รายละเอียด : ปีกหงส์

ปีกหงส์

ทินภัทรเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง แม้แว่นดำจะปกปิดดวงตาอันร้าวรานและเอ่อคลอด้วยหยาดน้ำตาอุ่นร้อนได้ก็ตาม ทว่าวินาทีนี้ชายหนุ่มรู้ตัวดีว่าไม่อาจปกปิดตัวเองได้มิดชิด
ศพที่ตั้งอยู่ตรงหน้าประดับตกแต่งด้วยดอกไม้ซึ่งมีทั้งดอกไม้แห้งและดอกไม้สด ทั้งกลิ่นธูปเทียน อีกทั้งผู้คนน้อยนิดที่สวมชุดดำนั้น บอกอะไรแก่เขาบ้าง...
อรนุชจากเขาไปแล้ว จากไปอย่างไม่มีวันกลับ นับจากนี้จะไม่มีผู้หญิงผิวขาวผ่องรูปร่างระหงมาพูดคุยหัวเราะต่อกระซิกกับเขาอีกแล้ว
ในหัวใจของเขาเต็มไปด้วยความอาดูรเหลือที่จะกล่าวออกมาเป็นคำพูด เขารู้แต่ว่าอายุของหล่อนน้อยนิดนัก อายุเพียงยี่สิบเศษๆ หมายถึงการที่ต้องต่อสู้กับโลกใบนี้ไปอีกยาวนาน ไม่ใช่เช่นนี้ ไม่ใช่การจากไปโดยไม่เหลือแม้แต่คำตอบให้กับเขา
หล่อนตายเพราะอะไรกันแน่ ทุกคนบอกกับเขาว่าอรนุชตายในห้องนอน หล่อนฆ่าตัวตาย!
ทำไมผู้หญิงที่แสนจะมีความสุขในชีวิตจึงต้องฆ่าตัวตาย
ทำไมผู้หญิงที่กำลังจะแต่งงานหลังจากหมั้นได้ไม่นานจึงต้องตายจากโลกนี้ด้วยอัตวินิบาตกรรมตัวเอง!
ทำไมน้องสาวคนเดียวของเขาจึงอายุสั้นนัก ไม่มีคำกล่าวอำลาจากหล่อนแม้แต่จดหมายสักฉบับ
หากทินภัทรไม่เดินทางไปต่างประเทศด้วยเหตุผลส่วนตัวของเขา อรนุชอาจจะไม่ตายก็ได้ ไม่มีใครบอกเขาได้ว่าทำไม แม้แต่มารดาของเขาเอง นางเอาแต่ร่ำไห้ปานหัวใจจะสลาย
เขาค่อยๆ ขยับลุกด้วยแข้งขาอันอ่อนล้า
ดูเหมือนเป็นการสูญเสียครั้งสำคัญอีกครั้งในชีวิตเขา และดูเหมือนการสูญเสียครั้งนี้จะรุนแรงกว่าครั้งที่เขาได้เสียคู่หมั้นให้กับชายหนุ่มลูกครึ่งคนนั้น เพราะอรนุชคือน้องสาวของเขาเอง!
วินาทีนี้เขาเหมือนยังได้ยินเสียงชะอ้อนดังอยู่แว่วๆ
‘แล้วรีบกลับนะคะพี่ทิน นุชคงคิดถึงพี่แย่เลย เราไม่เคยแยกจากกันเลยนะคะ ไปเรียนเมืองนอกเราก็ไปด้วยกัน กลับก็กลับพร้อมกัน คราวนี้พี่ทินไปคนเดียว’
ตอนนั้นเขายังจูบแก้มหล่อนก่อนจะตอบ
‘พี่จะรีบกลับให้เร็วที่สุดถ้าหัวใจหายเจ็บ!’
เขากลับมาแล้ว แต่กลับมาเพื่อให้หัวใจเจ็บปวดอีกครั้ง ซ้ำยังเจ็บรุนแรงกว่าเดิมหลายร้อยหลายพันเท่า ชายหนุ่มกลับไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิมอย่างโดดเดี่ยว ด้วยญาติของเขาเพิ่งจะพามารดาของเขากลับบ้าน ขณะที่เขาจำต้องอยู่ในฐานะเจ้าภาพ
“พี่ทินคะ”
ได้ยินเสียงนั้นเขาก็หันไปทันที น้ำลายในคอพลันเหนียวหนึบ
“มะปราง” เขาพึมพำ มุมปากคลี่ได้เพียงนิดเดียว “มานานแล้วหรือ”
“ค่ะ”
เสียงนั้นโหยเหมือนกัน หล่อนเองก็คงช็อกเช่นเดียวกับเขา แต่หล่อนคงรู้ก่อนเขาเพราะว่าหล่อนอยู่เมืองไทย!
“เห็นพี่ทินอยู่หน้าศพ ก็เลยไม่กล้าเข้าไปทัก ปรางเสียใจด้วยค่ะ นุชไม่น่าด่วนตัดสินใจอย่างนี้เลย”
เขากัดกรามและไม่พูดอะไรอีก ทว่ามะปรางรู้ดีว่าเขาเจ็บปวดมากมายนัก เพราะคนตายคือน้องสาวคนเดียวของเขา ตอนหล่อนจะแต่งงาน เขายังไม่แสดงอาการทุรนทุรายถึงเพียงนี้เลย
“ตอนที่ขวัญโทร.ไปบอก ปรางแทบจะเป็นลม ไม่อยากจะเชื่อหู กระทั่งตามไปโรงพยาบาลแล้วเห็นกับตาตัวเอง”
มะปรางเช็ดน้ำตาอีกครั้ง หล่อนกับอรนุชเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกัน และอรนุชนั่นแหละที่เป็นคนชักนำให้มะปรางกับเขารักกัน
ถึงวันนี้หล่อนก็ยังรักเขา หากแต่เหตุผลสำคัญที่ทำให้หล่อนจำต้องแต่งงานก็เป็นเรื่องของความกตัญญู
“คุณป้าเป็นลมแล้วเป็นลมอีก ปรางก็เลยขออนุญาตคุณแม็คไปนอนเป็นเพื่อน”
“ทำให้ปรางต้องลำบากอีก ถ้าหากพี่อยู่ เรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น เป็นเพราะพี่...ไม่ดีเอง”
เขาจะพูดว่าตัวเองอ่อนแอก็ละอายแก่ใจนัก เพราะเขาเป็นผู้ชาย ซ้ำยังชายชาตรีเสียด้วย
ทินภัทรอดจะมองหาว่าที่เจ้าบ่าวของอรนุชไม่ได้ แน่ละ ฝ่ายนั้นไม่มีวันได้เป็นเจ้าบ่าวอีกแล้ว ต้องเป็นว่าที่อย่างนี้ไปจนชั่วชีวิต
“พี่ทินกำลังมองหาคุณศิโรจน์ใช่ไหมคะ”
“เขาควรจะอยู่แถวนี้นะ! อย่างน้อยจะได้เป็นคนตอบคำถามใครต่อใครว่าทำไมคู่หมั้นของเขาถึงต้องฆ่าตัวตาย!”

เนื้อหาปกหลัง : ปีกหงส์

ลินิน สาวสวยผู้เพียบพร้อมไปด้วยรูปสมบัติและทรัพย์สมบัติ จนเป็นที่หมายปองของเหล่าภมรหนุ่ม กลับไม่คิดเทใจให้ใครสักคนผู้ชายในสายตาของเธอก็เหมือนเครื่องบริหารเสน่ห์นั่นแหละ แต่ใครเลยจะล่วงรู้ การเล่นเอาเถิดเจ้าล่อกับความรักกลับกลายเป็นจุดเริ่มต้นให้เธอได้รู้จักกับอีกครึ่งหนึ่งของหัวใจ จากชายที่มีชื่อว่า ทินภัทร นั่นเอง!