รายละเอียด : ขอคืนดวงใจ

เสียงเอื้อนหวานใสของพิกุลที่เห่ร้องลำนำบทกล่อมเด็กบทเดิมที่ลูกสาวตัวน้อยของเธอชอบฟังซ้ำไปซ้ำมาหลายต่อหลายครั้งอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยหรือว่าเบื่อหน่าย เพียงเพื่อหวังบรรเลงขับกล่อมให้ลูกน้อยที่กำลังนอนหลับสนิทอยู่บนหน้าตักของเธอให้เข้าสู่ห้วงนิทรารมณ์และหลับฝันดี ในขณะที่สายลมด้านนอกของตัวบ้านเริ่มพัดกระโชกแรงขึ้นมาเรื่อยๆ อีกทั้งยังได้พัดพาเอาเมฆฝนสีดำครึ้มก้อนใหญ่เข้ามาปกคลุมไปทั่วบริเวณนี้ ทำให้แสงแดดจ้าที่มีอยู่ในตอนแรกนั้น ค่อยๆเลือนหายลงไปเสียถนัดตา ซึ่งทำให้รู้ว่าอีกไม่นานฝนห่าใหญ่คงกำลังจะตกลงมาในไม่ช้า ซึ่งหลังจากนั้นไม่นานพายุฝนก็ได้เทลงมาอย่างหนักโดยไม่ลืมหูลืมตาจริงๆ เสียงลมดังหวีดหวิว กระแสลมแรงพัดกระแทกบานหน้าต่างไม้จนกลอนที่ได้คล้องเอาไว้หลุดออกจากที่ยึด ส่งผลให้หน้าต่างบานนั้นเปิดปิดปึงปังไปมาเสียงดังลั่น หากแต่เจ้าของบ้านก็ไม่ได้รู้สึกอนาทรร้อนใจอะไรมากนัก เธอยังคงลูบหัวของลูกสาวตัวน้อยเล่นอย่างเบามือ ริมฝีปากของเธอก็ยังคงขับกล่อมลำนำบทกล่อมเด็กบทนั้นไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีที่ท่าว่าจะหยุดพักแต่อย่างใด ไม่นาน น้ำเสียงของผู้เป็นแม่เริ่มที่จะขาดหายเป็นช่วงๆ นั่นเป็นเพราะว่าก้อนสะอื้นก้อนใหญ่ได้แล่นขึ้นมาจุกอยู่ที่บริเวณลำคอจนแทบที่จะกลั้นเอาไว้ไม่ไหวอีกแล้ว เธอเริ่มเอ่ยเอื้อนบทเห่กล่อมสลับกับสะอื้นไห้ปานจะขาดใจ มือเล็กแต่หยาบกร้านของคนที่ทำงานหนัก ค่อยๆบรรจงลูบเอาหยดน้ำที่เกาะพร่างพรายอยู่ตามใบหน้าและเรือนผมของลูกสาวตัวน้อยออกอย่างเบามือ ประหนึ่งราวกับกลัวว่าลูกของเธอจะเจ็บปวด พวงแก้มยุ้ยที่เคยเป็นสีแดงระเรื่อ เปลี่ยนเป็นสีขาวซีด ริมฝีปากน้อยๆที่มีสีชมพูอ่อนใสอย่างคนมีสุขภาพดี เริ่มเปลี่ยนเป็นสีม่วงเขียวคล้ำ ผิวที่ขาวนวลอยู่แล้ว ซีดขาวลงไปเรื่อยๆ พร้อมๆกับอุณหภูมิในร่างกายของเด็กน้อยที่ค่อยๆลดต่ำลงมาจนน่าใจหาย “ลูกรัก…. แม่ขอโทษ …..” พิกุลก้มหน้าลงไปจูบที่หน้าผากมนของอัญชันผู้เป็นลูกสาว ก่อนที่จะเลื่อนลงมาเป็นพวงแก้มทั้งซ้ายและขวาอย่างรักใคร่ หญิงสาวค่อยๆเพ่งมองตรงไปยังบริเวณทรวงอก หวังเอาไว้ว่าความรักของเธอจะก่อให้เกิดปาฏิหาริย์ขึ้นมา ทำให้เด็กหญิงตัวน้อยที่กำลังนอนหลับอยู่บนตักของเธอนั้นฟื้นคืนชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง เธออยากให้ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้ามันคือความฝันไม่ใช่ความจริง แต่แล้ว…ปาฏิหาริย์ที่เธอคาดหวังเอาไว้ มันไม่มีจริง ลูกสาวของเธอไม่ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกแล้ว…