รายละเอียด : หลวงแพทย์รีเทริ์น

ย้อนกลับไปเมื่อ 100 ปี ในยุคของกรุงรัตนมณีตอนกลาง ยุคที่มีโรคไข้หวัดใหญ่ กำลังระบาดอย่างหนัก ประชาชนต่างก็เดินเข้า-ออกในบริเวณศุขศาลา เรือนที่ทำเอาไว้สำหรับรักษาผู้ป่วย ภายในบ้านเรือนไทยไม้สักหลังใหญ่ที่เป็นของหลวงแพทย์โกสิทธิ์ ที่ในขณะนี้กำลังยุ่งวุ่นวายอยู่กับคนไข้ที่เจ็บป่วยจากอาการไข้ตัวร้อนและมีอาการไอ เหล่าบรรดาคนไข้ทั้งหลายต่างมีทั้งนั่งรอ นอนรอ อยู่ภายในศุขศาลาที่หลวงแพทย์โกสิทธิ์ใช้เป็นที่รักษาพยาบาลผู้ป่วยต้นตระกูลของหลวงแพทย์โกสิทธิ์ สืบเชื้อสายมาจากแพทย์หลวงในพระราชวังใหญ่ตั้งแต่ หลวงแพทย์ชัยยา รุ่นคุณพ่อของหลวงแพทย์โกสิทธิ์ ซึ่งเป็นที่รู้จักในเหล่าเจ้าขุนมูลนายทั้งหลายเป็นอย่างดีในวันนี้คนไข้มีมากเป็นพิเศษ เนื่องจากผู้คนส่วนใหญ่มีอาการคล้าย ๆกันเกือบทั้งหมด และเป็นที่น่าสังเกตุว่า คนไข้ส่วนใหญ่มักจะเป็นพ่อค้าวานิชที่ติดต่อค้าขายกับฝรั่งต่างชาติโดยทางเรือ“เจ้ามีอาการอันใดมารึ แม่หญิงพรพิลาศ” หลวงแพทย์โกสิทธิ์ในใบหน้าหล่อเข้ม ผิวกายสะอาดสะอ้านตา เหมาะสมกับตำแหน่งแพทย์หลวงประจำพระราชวัง เอ่ยถามแม่หญิงพรพิลาศ ด้วยรอยยิ้มอันอ่อนละมุน ทำเอาแม่หญิงพรพิลาศเกือบจะหายไข้“ดิฉันมีอาการปวดหัวตัวร้อน และเริ่มเจ็บคอมากเลยค่ะ เมื่อวานซืนท่านพ่อวานให้ดิฉันทำขนมไทยแล้วนำเข้าไปฝากให้กับท่านทูตที่เดินทางมาจากสเปน และพอดีท่านป่วยเป็นไข้ ดิฉันว่าน่าจะเป็นสาเหตุนี้ค่ะคุณหลวงแพทย์” พรพิลาศลูกสาวคนเดียวของเจ้าพระยาบดีรัตน์ และ คุณหญิงสอางค์แก้วเอ่ยเล่าอาการและสาเหตุที่มาของอาการป่วยของเธอ“อ่อ...ถ้าอย่างนั้น เจ้ารับยาที่ให้ไปนี้ไปต้ม รับประทาน 3 วันติดต่อกัน หากอาการดีขึ้นก็ให้เจ้าดื่มน้ำตามมาก ๆเพื่อเป็นการระบายพิษร้อนที่อยู่ในร่างกายของเจ้าให้หมดไป แต่หากว่าอาการไม่ดีขึ้น ให้คนมาตามพี่ที่เรือนนี้นะเจ้า”หลวงแพทย์โกสิทธิ์ ยิ้มหวานเอ่ยบอกอาการกับแม่หญิงพรพิลาศแล้วหยิบห่อยาให้กับเธอด้วยรอยยิ้มแสนอบอุ่นพร้อมประคองเธอขึ้นจากที่นั่งแล้วให้พี่เลี้ยงประคองเธอกลับบ้านไปวันนี้ทั้งวันหลวงแพทย์โกสิทธิ์มีคนไข้แวะเวียนมาหาอย่างมากมายล้นหลาม ทำเอาเขาเองก็เริ่มมีอาการอ่อนเพลียด้วยเหมือนกันจวบเย็นย่ำสนธยา คนไข้ลดน้อยลงแล้ว หลวงแพทย์จึงขึ้นเรือนมารับประทานอาหารมื้อเย็นแล้วพักผ่อนตามอิริยาบท“เป็นอย่างไรบ้างหลวงแพทย์โกสิทธิ์ลูกพ่อ วันนี้พ่อเห็นคนไข้เจ้าเยอะมาก คงจะต้องเป็นโรคระบาดเจ็บไข้ได้ป่วยเช่นนี้ไปอีกระยะหนึ่งเป็นแน่ วันนี้พ่อเข้าไปในวังมาก็มีผู้คนและทหารป่วยเป็นไข้สูงกันหลายคน พ่อว่าจะหารือกับลูกชายของพ่ออยู่เช่นกัน”หลวงแพทย์ชัยยาผู้เป็นแพทย์ประจำพระราชวัง เอ่ยกับลูกชายของเขาด้วยความกังวลใจอย่างมาก“ลูกก็คิดเช่นเดียวกันกับท่านพ่อเหมือนกันครับ แต่ลูกวางแผนเอาไว้ว่าจะระดมคนในบ้านเราและละแวกใกล้เคียงช่วยกันปลูกยาสมุนไพรเอาไว้หลาย ๆชนิด เพื่อป้องกันการขาดแคลนตัวยาในการรักษาด้วยครับ” หลวงแพทย์โกสิทธิ์เอ่ยกับพ่อของเขาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลเช่นกัน