รายละเอียด : ไฟในน้ำแข็ง

ณฤดี วสุรมย์ จูงมือเล็กป้อมข้างขวาของเด็กชายชัยปรัชญ์วัยห้าขวบ ขณะก้าวเข้าไปยังห้องทำงานส่วนตัวของผู้บริหารระดับสูงแห่ง วิษณุชัย แลนด์แอนด์ฮาบิแทท มืออีกข้างของเธอที่จับหูกระเป๋าสะพายชื้นเหงื่อ ทว่าสีหน้าที่ฝึกให้เก็บความรู้สึกไว้มานานปียังคงเรียบนิ่งได้อย่างน่าปรบมือให้ตนเอง ...เธอคิดว่าอย่างนั้นนะ มนัสวิน ภูมิตรัยรัตน์ผู้ซึ่งเป็นเจ้าของห้องไม่ได้เงยหน้าจากเอกสารที่กำลังอ่านอยู่แม้สักนิด เป็นผู้ชายวัยกลางคนที่แต่เดิมนั่งอยู่ที่โซฟารับแขกได้ลุกขึ้นยืนเอ่ยแนะนำตัวแล้วเชื้อเชิญเธอด้วยไมตรีจิตร หญิงสาวส่งยิ้มบางๆ ให้ความเอื้ออารีของอีกฝ่าย และตั้งใจรอเขาอย่างอดทน แต่เด็กเล็กวัยกำลังซนอยากรู้อยากเห็นไม่สามารถนั่งนิ่งๆ ได้เหมือนมารดา “แม่มนต์ ปูนไปดูวิวข้างหน้าต่างได้ไหมครับ” เพราะผนังห้องทำงานด้านหนึ่งกรุกระจกใสยาวตั้งแต่เพดานจดพื้น จึงสามารถเห็นภาพมุมกว้างของกรุงเทพมหานครจากชั้นที่ห้าสิบเก้าได้ไกล เด็กชายจึงตื่นตาตื่นใจเพราะไม่เคยเห็นมาก่อน “ไม่ได้ครับน้ำปูน ที่นี่เป็นห้องส่วนตัวของคนอื่น เราจะทำอะไรตามใจไม่ได้ครับ” มารดาที่ใบหน้าอ่อนเยาว์ราวเด็กมัธยมปลายอธิบายเสียเบา ก่อนกดเสียงให้เบาลงกว่าเดิมยามก้มหน้าไปใกล้หูของลูก “ไว้แม่มนต์พาไปดูที่อื่นนะครับ” “สัญญานะครับ” เด็กชายปูนรีบเก็บมัดจำดวงตาวิบไหว “สัญญาจ้ะ” ณฤดีตอบกลับทันทีเช่นกัน เธอมั่นใจว่าดวงหน้ากลมน่ารักน่าใคร่นี้ใครเห็นล้วนต้องเอ็นดูตกหลุมรักกันทั้งสิ้น และยังหวังว่าคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นจะรู้สึกเช่นนี้ด้วย แต่สิ่งที่ปรารถนานี้ยากเสียยิ่งกว่าคว้าดาวมาไว้ในมือด้วยซ้ำ “ในเมื่อไม่มีโอกาสมาที่นี่อีก ก็ให้เขามายืนดูให้พอใจเถอะระหว่างรอเราเซ็นเอกสารกัน” ณฤดีที่ตกอยู่ในภวังค์หลงลูกสะดุ้งขึ้นมาทันที หลังจากสับสนอยู่ครู่หนึ่งก็คิดว่าทำตามที่เขาอนุญาตเถอะ ถ้าปฏิเสธเพราะเกรงใจอาจจะสร้างความรำคาญให้เขามากกว่านี้ อย่าลืมสิว่าพี่วินที่ใจดีอบอุ่นคนนั้นไม่มีอีกแล้ว... “ขอบคุณค่ะ” ณฤดีพาลูกไปยืนใกล้ผนังกระจก สั่งไม่ให้เดินเล่นเปะปะระหว่างรอเธอทำธุระกับเจ้าของห้อง เห็นเด็กชายพยักหน้าหงึกหงักรับจึงเดินกลับมาที่โซฟารับแขก คู่สัญญาทั้งสองตอนนี้นั่งอยู่ด้วยกันแล้ว ทนายวรากรกระแอมสองคำก่อนเริ่มต้นอธิบายเนื้อความในเอกสาร กระทั่งครบถ้วนและไขข้อข้องใจจนกระจ่าง เขาจึงยื่นแฟ้มหนังสือสัญญาให้แต่ละฝ่ายคนละชุดลงลายมือชื่อหญิงสาวยังไม่ทันตวัดปากกา น้ำเสียงเย็นชาของเขาก็ลอยเข้ามากระทบใจเสียก่อน “คุณไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้แล้วคุณณฤดี รีบเซ็นให้จบๆ เถอะ ผมยังมีงานอื่นที่ต้องทำอีกมาก” ‘หมายความว่าเขาไม่ต้องการเสียเวลากับเธอโดยไร้สาระสินะ’ หญิงสาวข่มกลั้นความรู้สึกหลากหลาย มือที่รีบเซ็นชื่อสั่นเล็กน้อย ภาวนาว่าอีกฝ่ายจะไม่เห็นความอ่อนไหวของเธอในครั้งนี้...และครั้งต่อๆ ไป