รายละเอียด : เมียตัวแทน

สองแขนเรียวยกขึ้นโอบรอบตัวเขาหวังใช้เป็นหลักยึด ทว่าเขากลับปัดออกอย่างไม่แยแส พาเอาอารมณ์วาบหวามเมื่อครู่ปลิวหายกระเจิดกระเจิง ความอับอายเข้ามาแทนที่ “คะ...คุณปาล” “เธอไม่มีสิทธิ์กอดฉัน ห้ามแตะตัวฉันถ้าฉันไม่อนุญาต เพราะฉันเกลียดผู้หญิงร้อยเล่ห์ แถมยังสกปรกทั้งตัวและความคิดอย่างเธอที่สุด” “ถ้ามดสกปรกขนาดนั้นคุณปาลก็...” น้ำตาเม็ดโตร่วงแหมะลงบนหมอน ชาติที่แล้วเธอไปทำเวรทำกรรมอะไรไว้ ชาตินี้ถึงต้องมาพบเจอกับพ่อเลี้ยงใจร้ายปากร้ายคนนี้ “ก็อะไร หืม” ชายหนุ่มถามด้วยโทนเสียงนุ่มขึ้น แต่กลับเย็นยะเยือกเข้าไปถึงกระดูกคนฟังเพราะสายตาที่ส่งมาตรงข้ามกับน้ำเสียงนั้นลิบลับ “ถ้ามดสกปรก คุณปาลก็ไม่ต้องมายุ่ง” “อย่ามาทำตัวเหมือนมีสิทธิ์มีอำนาจในบ้านหลังนี้ อิสรภาพของเธอหมดไปตั้งแต่ขึ้นเครื่องมาที่นี่แล้ว” ข้อนิ้วแกร่งไล้ใบหน้าใสตามรอยน้ำตาที่ไหลเป็นทาง “แล้วน้ำตานี่...อย่าทิ้งไว้ให้เป็นสิ่งอัปมงคลบนหมอนฉัน แม้แต่เส้นผมหรือเศษฝุ่นที่ติดตัวเธอมา ก็อย่าให้หล่นติดบนที่นอนฉัน” สิ่งอัปมงคล...คำนิยามตัวเธอจากปากเขาช่างเจ็บปวดนัก วาจาของเขาราวกับมีดล่องหนที่กรีดเนื้อเถือหนังเธอจนเป็นริ้ว ๆ มากมายจนไม่อาจนับได้ ภูพิงค์ได้แต่บอกตัวเองว่าควรเริ่มทำใจให้ชิน เพราะนี่แค่คืนแรกเท่านั้น หญิงสาวตาแดงก่ำ ทรวงอกสั่นไหวกระเพื่อมขึ้นลงจากการกลั้นสะอื้น หารู้ไม่ว่านั่นกลับเป็นตัวเร่งอารมณ์ดิบเถื่อนที่มอดลงไปของปาลให้ลุกโชนขึ้นอีกครั้ง “ทำตัวน่ารักกับฉันให้เยอะ ๆ บางทีฉันอาจจะใจดีไม่รุนแรงกับเธอก็ได้” “มดจะทำตัวน่ารักกับคนที่ควรน่ารักด้วยเท่านั้น” “ปากดี” ปาลพูดเสียงดัง “ฉันจะทำให้เธอจำคืนนี้ไปจนตาย” มือที่กำขมวดบิดผ้าปูที่นอนจนยับยู่อยากยกขึ้นดันไหล่เขานักแต่ก็ไม่อาจหาญถึงขั้นท้าทายคำประกาศิต “ออกไปเดี๋ยวนี้นะ” “ออกแน่...” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงพร่าชิดใบหูเล็ก “แต่มันจะออกในตัวเธอ”