รายละเอียด : ตะวันส่องจันทร์

เขา ตะวันฉายจะเป็นดังดวงตะวันส่องทางให้เธอ เธอ จันทร์ฉัตร์จะเป็นแสงจันทร์ส่องให้เขาได้มองเห็นในความมืดมิด

“จันทร์”
แต่ละวินาทีของเขาทั้งสองช่างมีค่ามากในช่วงเวลานี้ ตะวันฉายปวดร้าวหัวใจ ใบหน้าเข้มเคร่งขรึมเงยขึ้นจากนาฬิกาบนข้อมือของตัวเอง เขาเดินเข้าไปหาหญิงสาวที่นั่งอยู่บนโซฟา หัวใจจะแตกตายอยู่แล้วเมื่อได้เห็นรอยยิ้มของน้อง ชายหนุ่มยกมือขึ้นทุบหน้าอกแล้วนั่งคุกหัวเข่าข้างหนึ่งตรงหน้าเธอ
“พี่ไปทำธุระของพี่เถอะ จันทร์อยู่คนเดียวได้ค่ะ” จันทร์ฉัตรหัวใจแหลกละเอียด บอกชายหนุ่มด้วยรอยยิ้มให้เขารับรู้ว่าเธอไม่ได้เป็นอะไร ดวงตากลมโตไหวระริกหลับลงหนีความทุกข์ที่สุมอยู่ในทรวง เธอไม่ต้องการให้พี่ฉายมารู้ว่าเธอกำลังเจ็บเจียนตาย
จันทร์ฉัตรถอนหายใจสั่นเครือ ‘จันทร์ขอให้พี่เจอคนที่เหมาะสมและรักพี่ และพี่ก็รักเธอ’
เธอยกมือขึ้นสัมผัสดวงหน้าคมคายเป็นครั้งสุดท้าย จดจำโครงหน้าของเขาด้วยการโน้มหน้าลงไปจูบพวงแก้มสาก ซึ่งทำให้ตะวันฉายก็จูบน้องตอบอย่างดูดดื่ม เขาโหยหา ไม่อยากจากน้องไปแบบนี้
“พี่จะให้กาวินมาอยู่เป็นเพื่อนนะ” ตะวันฉายจูบน้อง ซึมซับสูดดมกลิ่นหอมของหญิงสาวเข้าปอด เขากระซิบเสียงสั่นเทาชิดหน้าผากมน เมื่อหญิงสาวพยักหน้ารับคำ ตะวันฉายก็ลุกขึ้น
“ไปเถอะค่ะ อย่าห่วงจันทร์เลย” จันทร์ฉัตรปากสั่นระริกยิ้มให้พี่ฉาย มือบางทั้งสองข้างถูกจูบแล้วจูบอีกจนเธอต้องบอกให้พี่ฉายรีบไป และเป็นเหตุให้ตะวันฉายต้องจำใจเดินถอยหลังไปถึงหน้าประตู
“พี่อยากให้เธอรับรู้ไว้ว่าพี่รักเธอ ข้างในนี้ไม่มีใครนอกจากเธอนะจันทร์” ตะวันฉายกุมหัวใจที่เต้นแรงผิดปกติ ดวงตาสีเข้มไหวสะท้านหันหลังไปมองร่างบางที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม เขาจ้องมองจดจำร่างน้อยไว้ในห้วงลึกของหัวใจสักพักใหญ่ๆ ก็ตัดสินใจเปิดประตูแล้วก้าวเดินออกจากห้อง
“ฮืออ พิ...พี่ฉาย”
เมื่อเสียงประตูห้องปิดลง จันทร์ฉัตรก็ปลดปล่อยความเจ็บร้าวทุกข์ทรมานที่สุมอยู่ในห้วงลึกของหัวใจเป็นเสียงร้องไห้โฮออกมาดังแข่งกับเสียงเดินของพี่เขาที่ห่างออกไป แค่คิดว่าจะไม่ได้เจอเขาอีกแล้วนั่นยิ่งทำจันทร์ฉัตรหายใจไม่ออก เธอกำลังจะตายอยู่แล้วในเวลานี้ มือบางยกขึ้นกำเป็นกำปั้นทุบๆ ที่หน้าอกด้านซ้ายเหมือนจะตอกย้ำตัวเองว่า เวลานี้ เขาและเธอไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว ความเจ็บปวดร้าวรอนนี้ สักวันจะจางหายไปเอง
ด้านตะวันฉายทรุดฮวบลงไปนั่นกองกับพื้น แผ่นหลังหนาพิงบานประตู เขาก็ร้องไห้สะอื้น หัวใจของเขาแตกเป็นเสี่ยงๆ เมื่อได้ยินเสียงสะอึกสะอื้นไห้ของน้อง ชายหนุ่มอยากจะเปิดประตูเข้าไปหา แล้วโอบกอดปลอบขวัญเช็ดน้ำตาให้เธอด้วยริมฝีปาก แต่ก็ไม่อาจทำได้ เพราะเขาเลือกที่จะจากน้องไปแบบนี้
‘ดีที่สุดแล้ว...’