รายละเอียด : เจ้าสาวรอรัก

ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข๋ เป็นคำกล่าวที่ถูกต้องเสมอมา เช่นเดียวกับมุมมองตรงข้ามที่ว่า เมื่อพบรักแท้ ยอมพบความสุขอันอิ่มเอม

“พี่ปุ๊ อย่าไปนะ” ปานประดับส่ายศีรษะไม่ยอมรับในสิ่งที่เจอ เธอรีบคว้าข้อมือหนาไว้ เธอกำกระชับแน่น แหงนใบหน้าขาวซีดมองชายหนุ่ม ส่งแววตาอ้อนวอนเขาให้อยู่กับเธอ อยากจะลองใจชายหนุ่มว่าจะเลือกใคร เธอหรือผู้หญิงคนนั้น
“ปาน ปล่อยพี่นะครับ ไปรอพี่ที่บ้าน แล้วพี่จะอธิบายทุกอย่างให้ปานเข้าใจ” ปุริมยกมือขึ้นโอบใบหน้าของหญิงสาวไว้ ใช้นิ้วโป้งเกลี่ยเรียวปากบางของเธอ
ชายหนุ่มแกะมือบางออก แล้วก้าวเดินหันหลังไปหาอันทิตา เธอยืนแทบจะไม่ไหว
“ไม่! ปานไม่ให้พี่ปุ๊ไป” ปานประดับรีบก้าวเดินตามหลังชายหนุ่ม แล้วเข้าไปยืนชิดรีบใช้สองแขนสอดเข้าโอบกอดรอบเอวหนาไว้จากทางด้านหลังเหนี่ยวรั้งไว้ ใบหน้านวลที่มีคราบน้ำตาซบลงบนแผ่นหลังอันแข็งแกร่ง เสียงกระซิบของเธอดังแผ่วเบา หัวใจของเธอตอนนี้มันแตกเป็นเสี่ยงๆ แล้ว
“ปาน! อย่าดึ้อกับพี่ไปรอพี่ที่บ้าน ปล่อย” ปุริมแกะแขนเรียวออกจากเอวของตัวเอง ไม่คิดที่จะหันมามองหญิงสาว เพราะไม่อยากเจ็บ เขาก้าวเดินอย่างรีบเร่งไปหาอันทิตาอย่างเป็นห่วงเหลือเกิน
“ถ้าพี่ปุ๊ไป พี่ปุ๊จะไม่ได้เจอปานอีก พี่ปุ๊จะต้องเสียใจ” ปานประดับกระซิบเสียงสั่นเครือบอกชายหนุ่มที่ยังก้าวเดินไปหาอันทิตา ยามที่เขาก้าวออกไปหาอันทิตาแต่ละก้าวมันเหมือนชายหนุ่มเหยียบย่ำอยู่บนหัวใจของเธอ เจ็บจุกอกยิ่งนัก ยามเห็นคนรักเดินออกไปหาหญิงอื่น
“ถ้าพี่ปุ๊ไป พี่ปุ๊จะไม่ได้เจอหน้าปานอีก” ย้ำเตือนเขาเป็นครั้งสุดท้าย ตาดวงโตเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา แววตาของเธอที่มองแผ่นหลังชายหนุ่มมันพร่ามัวสั่นระริก
ปุริมหยุดนิ่งชะงักอยู่กับที่ แต่ไม่คิดที่จะหันมามองเธอเลยสักนิด ร่างบางหมดเรี่ยวแรงเซล้มลงนั่งทับส้นเท้าของตัวเองอยู่ตรงพื้น
หญิงสาวใช้มือปิดกลั้นเสียงสะอึกสะอื้นไว้ เรียวปากบางเม้มกัดนิ้วตัวเองหวังไม่ให้ใครต่อใครได้ยินเสียงสะอื้นของเธอ ส่วนอีกข้างยกขึ้นทุบลงไปบนอกข้างซ้าย หัวใจของเธอมันจะแตกสลายทรมานเหมือนมีใครเอาคมมีดมากรีดตรงกลางหัวใจ น้ำตาอุ่นร้อนไหลออกมาจากตาดวงโตเพียงข้างเดียว เพราะเธอสุดจะกลั้นมันไหวได้