รายละเอียด : เรือนไม้สีเบจ

เรือนไม้สีเบจ

มุก หญิงสาวที่เกิดมาในครอบครัวที่มีฐานะร่ำรวย ชอบมองโลกในแง่ดีอยู่เสมอ เมื่อครั้งยังเด็กเธอได้ถูก นายแม่ ขอไปเลี้ยงความเป็นอยู่ของเธอจึงไม่ค่อยหรูหราเหมือนพี่น้องคนอื่นเท่าใดนัก โชคร้ายที่เธอยังมักจะถูก ธัญญา ผู้เป็นแม่หมั่นไส้การกระทำของเธออยู่ เสมอ ๆ มุกเป็นเด็กขยันจนกระทั่งเธอได้เข้าศึกษาต่อที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง จนเป็นเหตุบังเอิญให้เธอได้มาพบกับ

อาร์ม หนุ่มหล่อที่เป็นที่หมายตาของบรรดาสาว ๆ ทั่วทั้งมหาวิทยาลัย รวมไปถึง ขจีรัตน์ สาว เปรี้ยว เซ็กซี่ ที่หมายมั่นจะให้อาร์มตอบรับความรักที่เขามีให้ หลังจากที่ยายของอาร์มเสียชีวิตลง เขาก็ได้อาศัยอยู่ใน เรือนไม้สีเบจ เพียงลำพัง โดยมี ลุงช่วง คนสนิทเป็นผู้คอยดูแลบ้าน ให้กับเขาอาร์มกับมุขเริ่มสนิทสนมกันมากขึ้น คอยดูแลช่วยเหลือซึ่งกันและกันในเรื่องการเรียนจนทำให้ทั้งสองรู้สึกถึงความผูกพันจนในที่สุดก็กลับกลายมาเป็นความรัก

เนื้อหาปกหลัง : เรือนไม้สีเบจ

เริ่มอย่างนี้ดีกว่า ถึงความรู้สึกแรกที่มุกเห็นเรือนไม้สีเบจ! มุกร้องออกมาอย่างลืมตัว "อุ๊ย! บ้านของพี่อาร์มเหมือนบ้านใน...ใน..." "บ้านในสลัมรึเปล่า" พี่อาร์มยิ้มเมื่อถาม แต่น้ำเสียงไม่มีแววหัวเราะ จะด้วยอะไรก็ตามมุกสงสัยว่าคงจะมีใครสักคนทำให้พี่อาร์มรู้สึกเช่นนี้

"แหม! พูดได้ไงคะ บ้านพี่อาร์มน่ารักจัง มุกนึกคำเปรียบไม่ออกตะหาก" มุกพยายามนึก "ไม่เหมือนในบัตรคริสต์มาส มันไม่ใช่กระท่อมแบบฝรั่งนี่ค่อ นึกออกแล้ว...เหมือนในละครย้อนยุคน่ะเอง" มันเป็นบ้านชนิดที่เราเจอในรูปถ่ายเก่าๆ สมัยคุณย่ายังสาว คือเป็นบ้านไม้สองชั้นหลังกะทัดรัด รูปทรงสูงชะลูดกว่าบ้านสมัยใหม่ ตัวไม้ฝาบ้านตีเกยซ้อนกันมองดูคล้ายๆ กับบ้านนั้นจีบพลีตตามขวางเป็นเกล็ดใหญ่สลับเกล็ดเล็ก หลังคาสูงแบบปั้นหยามุงด้วยกระเบื้องสี่เหลี่ยม ตัวบานหน้าต่างเป็นบานเกล็ดไม้ ชั้นล่างปิดสนิท ส่วนชั้นบนมีหน้าต่างกระจกสีชาอ่อนปิดอยู่อีกทีหนึ่ง ตัวบ้านทาสีเนื้อ แบบบ้านรุ่นเก่าที่มักเล่นสีสัน ไม่ใช่บ้านสมัยใหม่ทาสีขาวเห็นกันดาษดื่นหมดทุกหมู่บ้าน

รีวิวโดยสำนักพิมพ์ : เรือนไม้สีเบจ

เรือนไม้สีเบจ นวนิยายชีวิตรักหนุ่มสาวจากปลายปากกาของ ว.วินิจฉัยกุล นักเขียนยอดฝีมือ มิใช่นิยายรักเพ้อฝันทั่วไป หากเป็นเรื่องราวอันเข้มข้นสมจริงน่าประทับใจ ประกอบกับสำนวนภาษาอันงดงามสละสลวยสมกับที่ผู้เขียนเป็นศิลปินแห่งชาติ จึงเป็นที่ชื่นชอบของผู้อ่านและเป็นนิยายในดวงใจของใครหลายคนตั้งแต่ครั้งลงพิมพ์เป็นตอนๆ ในนิตยสาร หญิงไทยเมื่อราวยี่สิบปีที่แล้ว

อรุณ