เมื่อได้พบเจ้า พี่ก็รู้แล้วว่าชีวิตพี่ไม่ได้มีเคราะห์กรรมเสียอย่างเดียว
แต่มันมีแสงสว่างของโชคชะตารอพี่อยู่เช่นกัน
เจ้ามิต้องพูดอันใดดอก เพียงเห็นเจ้าเก็บมาลัยไว้ไม่ห่างกายแต่วันนั้น
พี่ก็รู้แล้วว่า...สิ่งที่อยู่ในหัวใจเจ้าคือสิ่งใด
เจ้าเก็บมาลัยของพี่ ก็เหมือนเจ้าไม่รังเกียจรับฝากใจพี่ไว้กับตัว
สุดหัวใจพี่แล้ว ที่ได้บอกความรักกับเจ้าตามตรง
แล้วรับรู้ความทั้งหมดว่า...ใจเจ้าก็เฝ้าเรียกร่ำคำคำนี้อยู่เช่นกัน
ลำดวนเอยเคยตระหลบ กลิ่นอายอบสบนาสา
นึกถึงนาฏกลิ่นบุหงา จำจากเจ้า...เฝ้าถวิล
รวยรื่นคืนจันทร์จ้า พี่ปรารถนาเพียงยุพิน
ห่างไกลเพียงห่างถิ่น หวังเพียงเจ้าเฝ้าคะนึง
ข้าเป็นข้าบดินทร์ พ่อข้าเป็นพระยาถือน้ำพระพัทสัจจา
พ่อสอนข้าว่า “ถึงเจ้าจะเกิดเป็นเศษเสี้ยวธุลีของแผ่นดิน”
เจ้าจงรู้ว่า แผ่นดินให้อะไรกับเจ้า และตัวเจ้าเองมีความหมายต่อแผ่นดินเพียงใด
จงทำตัวเป็นเศษธุลีที่มีค่าของผืนแผ่นดิน
เป็นข้าแห่งบดินทร์ อันร้อยรวมศรัทธา
ความกล้าหาญ ความรัก ความภักดี ไว้ในดวงใจเดียวกัน