รายละเอียด : ชังเจ้า

…คนสารเลว! …ข้า…ชังเจ้า!!! …. …นาง…หลินม่านเถียน…อี้หวางเฟยคนงาม… เพราะเจ้าของร่างเดิมเช่นคุณหนูรอง'หลินม่านเถียน'นั้นมีใจรักในสตรีเพศเช่นเดียวกันแต่ถูกบีบบังคับจนตายลงความซวยอภิมหาซวยจึงมาตกใส่ศีรษะของ'อารียา'สาวแกร่งจากยุค2020ผู้จับพลัดจับผลูมาอยู่ในร่างสาวน้อยแสนอาภัพเริ่มจากฟื้นขึ้นมา นางก็ต้องถูกจับขึ้นเกี้ยวส่งเข้าตำหนักอี้หวางไปเป็นอี้หวางเฟยแทนผู้เป็นพี่สาวของเจ้าของร่างเก่านี้ ทว่าอยู่ได้คาดหวังเชียวชีวิตอี้หวางเฟยจะสุขสบายก็เพราะผู้เป็นพระสวามีมีแสนจะชิงชังรังเกียจนางอย่างยิ่ง เช่นนี้จะเอาความสุขสบายได้จากที่ใดกัน หนึ่งหนาวแห่งความทุกข์ยากผ่านไปหลินม่านเถียนนางคาดว่าตนเองคงจะไม่มีสิ่งใดที่ทานทนไม่ได้อีกแล้วหากแต่…นางคิดผิด! ชายโฉดชั่วนามเซี่ยเฟิ่งฉีกลับอำมหิตเกินคนเมื่อเขาลงทัณฑ์นางโดยมิไต่ถามคิดตัดสินความผิดนางโดยการข่มเหงนางอย่างทารุณโหดร้าย… …คนสารเลว! …ข้า…ชังเจ้า!!! …. …เขา…เซี่ยเฟิ่งฉี…อี้หวาง…ผู้มีชะตาอันแสนจะอาภัพ ด้วยรักแรกกลับถูกหญิงคนรักทรยศหักหลัง หนีไปตกแต่งให้แก่บุรุษอื่นว่าเลวร้ายทำลายเกียรติชายชาตินักรบจนแทบสิ้น กลับมิคาดยังถูกบีบบังคับให้ได้วิวาห์กับน้องสาวของสตรีแพศยานางนั้น เจ็บใดไหนเล่าจะเจ็บเท่าทุกคราที่ได้เห็นหน้าซึ่งเป็นดังเงาของสตรีชั่วช้า…ที่เขามีให้ภรรยาผู้นั้นจึงมีเพียง…ชิงชังเหลือแสน…หากแต่วันเวลาเลยผ่านไยหัวใจเขาจึงทรยศ…มิพบหน้านางคล้ายจะอยู่มิได้…ผ่านไปหนึ่งหนาวจึงรู้แจ้ง หัวใจดวงแกร่งกลับพ่ายแพ้ให้แก่สตรีเย็นชานามหลินม่านเถียน เมื่อหัวใจมีรักเขาก็หวังให้นางรักคืนกลับทว่ายิ่งเลยผ่าน นางกลับเย็นชายิ่งกว่าหัวใจของเขาถูกแช่อยู่กลางธาราน้ำแข็งก็มิปาน ทว่านางไร้หัวใจรักตอบเขายังพอทานทนหากแต่นอกจากนางไม่มีหัวใจรักมอบส่งคืนตอบกลับมา แต่นางมีแต่ชิงชังบุรุษ แล้วหัวหัวใจไปมอบให้น้องสาวของเขาเอง! … ถูกหญิงคนรักหักหลังหนีหายตกแต่งให้บุรุษอื่นยังเจ็บปวดอับอายสิ้นศักดิ์ศรีแทบสิ้นลายพยัคฆ์ทมิฬ มิคาดความรักครั้งใหม่กลับต้องมาพ่ายแพ้ให้กับสตรีงดงามอ่อนแอ เช่นนี้เกียรติแห่งบุรุษชาตินักรบยังจะยังมีหลงเหลืออีกหรือ? …ในวันที่จับได้ว่านางคบชู้ที่เป็นน้องสาวโดยแท้เซี่ยเฟิ่งฉีจึงมิอาจระงับโทสะและแรงอารมณ์หึงหวงพลั้งกาย…เผลอใจ…ลงมือข่มเหงนางลงไป…กว่าจะรู้ว่าเขาผิดไป…นางก็มิอาจอภัย…มีเพียงชิงชังรังเกียจคืนกลับมาตอบแทนให้…เขาเจ็บปวดแทบสิ้นใจเข้าเสียแล้ว… …ยอดรัก…อย่าจากข้าไป…ผิดนี้เจ้ามิอาจอภัยได้เชียวหรือ…เจ้าชิงชัง…ทว่า…ข้ารักเจ้า…จะสิ้นภพ…สิ้นชาติ…ผันผ่านเลือนไปกี่หมื่นกี่แสนชาติ…หรือแปรผันข้ามภพพัน…ข้ายังมั่นคง…ในรักนี้…มิอาจสะบั้นขาดกันให้ห่างหาย…หมื่นชาติ…ล้านภพ…ก้าวจากไป…ทว่าหัวใจรักมั่นคงจะติดตามจนมีสักชาติ…ที่เจ้าจะอภัย…สิ้นชิงชัง…