รายละเอียด : ร้อยเล่ห์ลวงนาง

ร้อยเล่ห์ลวงนาง E-Book

หลิวซืออิง บัณฑิตหญิงปลอมตัวใช้ชื่ออาจารย์เหมย
หมายลวงคุณชายเฉินซัวเหยียน ผู้เปลี่ยนแซ่ใช้สกุลโจว
เสือร้ายจอมเจ้าชู้กลับสู่เมืองเซียงฉวน
เดิมทีควรต้องลวงให้เขาคิดถึงบ้าน แต่เวลาเลื่อนผ่าน
นางกลับถูกพ่อค้าโจวใช้เล่ห์ลวงให้รัก...
.
“คุณชายโจว ท่านเป็นอะไรไป!” นางรีบตรงเข้าประคองเจ้าของบ้าน
นึกไม่ถึงว่ากลวิธีดึงความทรงจำในอดีตจะทำให้เขาเจ็บจนถือช้อนเอาไว้ไม่อยู่

“ข้าปวดท้อง ซืออิง เจ้าพาข้ากลับห้องได้หรือไม่”
มารยาของผู้ชายเจ้าชู้ มีหรือที่สตรีคลั่งตำราจะรู้ทัน

“ข้าเรียกบ่าวให้ดีหรือไม่”
“ข้ามิอยากรบกวนบ่าวไพร่ หากเจ้ามิสะดวกก็ไม่เป็นไร
เดี๋ยวข้านั่งพักสักครู่ก็คงจะดีพอที่จะเดินกลับห้องเองได้”
ซัวเหยียนไม่ลืมที่จะใช้มือบีบขมับ แสร้งว่าปวดหัวด้วยอีกประการหนึ่ง

หลิวซืออิงทนมองคนป่วยมิได้ จึงสอดแขนประคองคุณชายกลับเข้าห้อง
และพอจะออกจากห้อง เสียงร้องครวญครางคล้ายจะตายของเขากลับรั้งตัวนางเอาไว้

“ท่านไปทำอะไรมา ไยจึงมีอาการเช่นนี้”
“วันนี้ทำงานกลางแจ้งตลอดทั้งวัน ตลอดร่างหนาวเหน็บทนไม่ไหว
จึงดื่มสุราเกาเหลียงไปสองจอก” เฉินซัวเหยียนกดที่ท้องของตัวเอง
ทำสีหน้าเจ็บปวด ทว่าก็ไม่แสดงอาการว่าปวดจนถึงขั้นต้องตามหมอ
ทำแค่พอให้นางนึกสงสารเท่านั้น

“ข้าช่วยอะไรท่านได้บ้าง ตามหมอดีหรือไม่”
“อาการเช่นนี้ข้าเคยเป็นมาก่อน เพียงแค่เช็ดเนื้อเช็ดตัวสักหน่อยก็ดีขึ้นแล้ว”
ซัวเหยียนยืนยันว่าเช็ดตัวด้วยน้ำธรรมดาก็เพียงพอแล้ว
มิจำเป็นต้องตามหมอให้ยุ่งยาก ระหว่างที่นางไปเตรียมน้ำ
ก็แสร้งใช้ทั้งมือและหน้าผากอังตะเกียง
จนได้ยินเสียงฝีเท้าจึงรีบกลับไปนอนบนเตียงตามเดิม

“ข้าไปเพียงครู่เดียว ไยอาการของท่านจึงหนักถึงเพียงนี้”
นางใช้มือวัดความร้อนที่หน้าผาก และพอจะชักมือคืน
 กลับถูกบุรุษมากมารยาคว้าเอาไว้

“มือของเจ้าเย็นดีทีเดียว หากนำมาวางไว้ที่ท้อง ข้าคงจะรู้สึกดีขึ้นมาก”
“เห็นทีจะไม่เหมาะ ท่านเป็นชาย ข้าเป็น...”
นางยังมิทันจะพูดจบประโยค เขาก็โอดโอยขึ้นมาเสียก่อน

หลิวซืออิงจึงตัดสินใจวางมือเย็นเฉียบลงบนท้องของคุณชายเฉินทันที
“ท่านรู้สึกดีขึ้นหรือไม่”
“ควรต้องสอดมือไปด้านใน จึงจะดีขึ้น”

พูดจบซัวเหยียนก็ปลดเครื่องแต่งกาย พร้อมกับจับมือนางไปวางแนบเนื้อ
พร้อมทั้งทำเสียงครวญครางจนหลิวซืออิงเกิดความละอายจนอยากจะชักมือหนี
ทว่ากลับถูกคุณชายกดวางไว้เช่นนั้น

ซัวเหยียนจับมือนางเลื่อนลงต่ำอีกหน่อย
 ทว่าผ่านไปสักพักเขากลับพลิกตัวนอนตะแคง
พร้อมกับคู้ตัวราวกับว่าความเจ็บปวดนั้นเกินจะอดทนได้แล้ว
ความต้องการของเฉินซัวเหยียนมีมากเกินกว่าจะทนได้
“หากท่านต้องการ ข้าอยู่เฝ้าท่านได้อีกสักครู่” หลิวซืออิงนึกสงสาร
เป็นความผิดของนางที่ทำน้ำแกงผสมโสมในคืนนี้

“ความเจ็บปวดของข้า มือเจ้าคงมิอาจบรรเทาได้แล้ว”
เฉินซัวเหยียนเอ่ยเสียงแหบแห้ง
“ข้าทำเช่นไรได้บ้าง”
“บรรเทาอาการมิได้ แต่อาจจะช่วยหันเหความสนใจข้าได้”
เฉินซัวเหยียนลอบยิ้มเมื่อเห็นว่าทุกอย่างเป็นไปตามแผน

“หันเหอย่างไรได้บ้าง คุณชายบอกข้ามาเถิด”
หลิวซืออิงเห็นอาการลูกชายของผู้พระคุณเป็นเช่นนั้นก็ถึงกับเหงื่อตก

“หันเหเช่นนี้”
คนที่ชำนาญในบทรักไม่รอช้า คว้าตัวของอาจารย์เหมยกลิ้ง
ลงมาบนเตียงกว้าง ก่อนจะสอดลิ้นหมายมอบจูบหวานซึ้งให้นางประทับใจ
และเมื่อนางดิ้นรนเรียกร้องขออิสระ ก็จับเอามือเย็นๆ นั้นซุกเข้าที่อกกว้าง
ตวัดผ้าห่มขึ้นมาพันรอบตัวไม่ให้นางขยับไปไหนได้อีก
เขาสอดมือเข้านวดบริเวณต้นคอของนางจนอุ่นขึ้นมาบ้าง
และเมื่อลองใช้จมูกแตะจมูก ก็ปรากฏว่าความเย็นนั้นหายไปแล้วเช่นกัน

ความจริงอยากจะล้วงให้ลึก ทว่ากระทำมากไป
ก็กลัวว่านางจะตกใจจนหนีไปเสียก่อน!